Η επίθεση που δέχονται το τελευταίο διάστημα τα δικαιώματα εργαζομένων και νεολαίας από τη χούντα κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, επιχειρεί να ξηλώσει κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα. Αυτό είναι που χαρακτηρίζει εξάλλου και αυτή την επίθεση ως συνολική. Αυτή είναι και η πραγματικότητα που κάνει αυτή την αλληλουχία μέτρων όχι απλά να μην έχουν πρόσκαιρο χαρακτήρα(όπως πριν περίπου ένα χρόνο προσπαθούσε να μας πείσει το ΠΑΣΟΚ και η ΠΑΣΠ), αλλά να αποτελούν την αυγή ενός μόνιμα μαύρου μέλλοντος που ετοιμάζουν για τη θιγόμενη πλειοψηφία. Γιατί όλα αυτά δεν αποτελούν τίποτα άλλο από την προσπάθεια υπέρβασης της κρίσης από αστική σκοπιά και την προσπάθεια διάσωσης των κερδών των επιχειρηματιών και των τραπεζών. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται εξάλλου οι περικοπές, ο εργασιακός μεσαίωνας με τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, η επί της ουσίας κατάργηση της ασφάλισης και βέβαια οι αλλαγές σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Ιδιαίτερα οι αλλαγές στην εκπαίδευση, λαμβάνουν στρατηγική σημασία για την κυβέρνηση και το κεφάλαιο μιας και είτε με τη δημιουργία ενός νέου μοντέλου εργαζόμενου-άνεργου (υποταγμένου, ευέλικτού, παραγωγικότερου, και χωρίς κανένα συλλογικό δικαίωμα), είτε με την εμπορευματοποίηση της γνώσης και της έρευνας αλλά και το ξεπούλημα όλων των υπηρεσιών της εκπαίδευσης σε εργολάβους, γεννάται για το σύστημα μια νέα τεράστια πηγή κερδοφορίας. Η σημασία των αλλαγών στην εκπαίδευση για το ίδιο το σύστημα γεννά όμως και τη δυνατότητα και τη δυναμική για το ίδιο το φοιτητικό κίνημα. Γιατί η ανατροπή ενός τόσο βασικού πυλώνα στήριξης της κερδοφορίας τους, αντικειμενικά υπονομεύει το σύνολο των σχεδίων της κυβέρνησης.
Ο ρόλος που καλείται να παίξει λοιπόν το φοιτητικό κίνημα είναι φοβερά σημαντικός. Διότι η ανάπτυξή του μπορεί να μπλοκάρει και να ανατρέψει βασικές επιδιώξεις του κεφαλαίου. Μπορεί να ενοποιήσει τη νεολαία της περιπλάνησης, της επισφάλειας, της ανεργίας και της υποαπασχόλησης σε ένα μαχητικό κίνημα νεολαίας. Μπορεί εν τέλει στο έδαφος των αναγεννώμενων κοινωνικών αντιστάσεων (Κίνημα «δεν Πληρώνω», αγώνας της Κερατέας, απεργίες στα ΜΜΜ, κινητοποιήσεις γιατρών και εκπαιδευτικών, απεργία πείνας των 300 μεταναστών-εργατών) και σε συμπαράταξη με ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα, πέρα και μακριά από την ξεπουλημένη γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, να τροφοδοτηθεί και να τροφοδοτήσει μια διευρυμένη κοινωνική έκρηξη, ικανή να τσακίσει την κυρίαρχη πολιτική και να θεμελιώσει τις σύγχρονες ανάγκες και δικαιώματα της θιγόμενης πλειοψηφίας.
Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό, ότι το φοιτητικό κίνημα δεν πρέπει να κάνει ένα «κίνημα σχολών», αλλά πρέπει να συνδεθεί με το κοινωνικό ζήτημα, ως ικανή και αναγκαία προϋπόθεση νίκης. Ούτος η άλλος οι προτεραιότητες και οι επιδιώξεις της αστικής πολιτικής ενοποιούν άμεσα αυτό το ζήτημα. Γιατί τη στιγμή που κόβουν τα συγγράμματα, κλείνουν-συγχωνεύονται σχολεία και σχολές (βλ. ΤΕΙ Πειραιά) η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ξοδεύει αφειδώς χρήματα του λαού για τη συμμετοχή στη νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση κατά του λαού της Λιβύης προκειμένου να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου. Άρα ένα φοιτητικό κίνημα που θα παλεύει ενάντια στις περικοπές πρέπει παράλληλα να λέει μπλόκο στην κεφαλαιοκρατική μηχανή του πολέμου και ούτε ένα ευρώ για πολέμους και εξοπλισμούς. Γιατί τη στιγμή που η χρηματοδότηση των ιδρυμάτων πετσοκόβεται και επί της ουσίας γίνεται δούρειος ίππος για την είσοδο επιχειρήσεων και εργολάβων στα πανεπιστήμια(βλ. εταιρία σεκιούριτι που εκτός των άλλων υπονομεύει το άσυλο), η κυβέρνηση δίνει νέο πακέτο στήριξης στις τράπεζες, ύψους 30δις, αυξάνοντας στα 108δις τα χρήματα που έχουν δοθεί στις τράπεζες ως ενίσχυση από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ την τελευταία τετραετία. Παρεμπιπτόντως οι ενισχύσεις των τραπεζών των 108δις είναι περίπου ίσες με τα χρήματα που μας έχει δανείσει η τρόικα…!!! Να λοιπόν πως η πάλη για μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους είναι άμεσα συνδεδεμένη με την πάλη ενάντια στο ξεπούλημα της εκπαίδευσης στους βιομηχάνους. Γιατί αυτό το χρέος όχι απλά δεν δημιουργήθηκε για της δικές μας ανάγκες, αλλά λειτουργεί και σαν «θηλιά στο λαιμό» και διαρκής εκβιασμός για την περεταίρω εξαθλίωση της θιγόμενης πλειοψηφίας. Γιατί πολύ απλά η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το νέο πανεπιστήμιο της Διαμαντοπούλου και του μνημονίου, όπου τα ευέλικτα προγράμματα σπουδών και τα ατομικά πτυχία-άθροισμα πιστωτικών μονάδων προφανώς δε θα εξασφαλίζουν κανένα συλλογικό δικαίωμα στην εργασία. Από αυτή τη σκοπιά η πάλη ενάντια στον νέο εργασιακό μεσαίωνα, και είναι ζήτημα του φοιτητικού κινήματος, αλλά και εν πολύς θα κριθεί και από την ανατροπή των σχεδίων τους στην εκπαίδευση.
Όποιος λοιπόν επιχειρεί να αποκόψει αυτή την οργανική ένωση της επίθεσης πλασάροντας πως «εδώ είμαστε φοιτητές και τι μας ενδιαφέρει ο πόλεμος και η εργασία» ή «εδώ είναι Γ.Π.Α.» και άλλα «όμορφα» λογάκια, επί της ουσίας υπονομεύει τη δυνατότητα του φοιτητικού κινήματος να συντρίψει τα κυβερνητικά σχέδια και με αυτό τον τρόπο ενισχύει την κυβερνητική πολιτική, διοχετεύοντας την αντίδραση σε ακίνδυνα μονοπάτια. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι αυτή τη γραμμή την παίζουν κατά κύριο λόγο η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ. Κρυμμένοι πίσω από «προτάσεις για το πανεπιστήμιο» οι οποίες δεν αποτελούν τίποτα άλλο από την ίδια την κυρίαρχη πολιτική καλυμμένη με ένα πέπλο θετικά φορτισμένων εννοιών (αξιοκρατία, διαφάνεια κ.τ.λ)από τη μία νομιμοποιούν τον πυρήνα τον αλλαγών σε εκπαίδευση και εργασία (ευελιξία, εξατομίκευση, ατομικός δρόμος, δια βίου κυνήγι προσόντων κ.τ.λ.) επιχειρώντας παράλληλα να πετύχουν και κάποια βήματα στην υλοποίηση αυτής της πολιτικής και από την άλλη να αποκόψουν το ζήτημα των αλλαγών στο πανεπιστήμιο, σαν ένα ζήτημα που αφορά τη σχολή και δεν αποτελεί κεντρική πολιτική των αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης. Έτσι λοιπόν κατέληξε η ΠΑΣΠ να κάνει «κριτική» στο κείμενο διαβούλευσης του υπουργείου Παιδείας λες και αν γίνουν κάποιες μικροδιορθώσεις οι αλλαγές θα είναι καλές.
Η πολιτική τσακίσματος της νεολαίας δεν είναι μια πολιτική «σε θετική κατεύθυνση αλλά με μελανά σημεία». Είναι στο σύνολό της μια βαθιά αντιλαϊκή πολιτική, και προϋπόθεση για την αναβάθμιση των δικαιωμάτων της νεολαίας και των εργαζομένων είναι η συνολική ανατροπή της. Δεν μπορεί να υπάρξει εξάλλου συμβιβασμός και μέση λύση σε μια πολιτική φτιαγμένη αποκλειστικά για τη διάσωση και την ανάπτυξη της κερδοφορίας και στα δικαιώματα της θιγόμενης πλειοψηφίας. Η εργοδοσία και οι κυβερνήσεις τις θέλουν αύξηση των κερδών, άρα πάτημα των δικαιωμάτων. Η θιγόμενη πλειοψηφία θέλει ανάπτυξη των δικαιωμάτων άρα μείωση και μηδενισμό των κερδών. Από τη φύση τους λοιπόν αυτά τα δύο είναι αντιπαραθετικά και εχθρικά.
Η ήττα λοιπόν των σχεδίων τους σε εκπαίδευση και εργασία είναι το πρώτο και καθοριστικό βήμα για τη διεκδίκηση της ζωής που μας ανήκει. Μια ζωή η οποία δεν είναι επιστροφή στον «παλιό καλό καιρό». Από αυτή τη σκοπιά τόσο στην εκπαίδευση όσο και στην εργασία δεν υπερασπιζόμαστε το παρελθόν, αλλά θέλουμε να χτίσουμε το μέλλον. Με μια απελευθερωτική παιδεία χωρίς ταξικούς, οικονομικούς και εξεταστικούς φραγμούς. Μια παιδεία που δε θα είναι εμπόρευμα και υπηρεσία, αλλά πανκοινωικό δικαίωμα. Με πλήρη μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα. Χωρίς κατακερματισμένη, εφήμερη και μοντελοποιημένη γνώση, αλλά μια γνώση στο πλευρό των πραγματικών λαϊκών αναγκών και αποφοίτους με κριτική ικανότητα πάνω σε αυτή. Μέσα σε κοινωνικούς χώρους εργαστήρια δημοκρατίας από τα κάτω και λαϊκών ελευθεριών και όχι καταστολής, αυταρχικοποίησης και πειθάρχησης. Με μια τέτοια προμετωπίδα μπορούμε να ανατρέψουμε εξάλλου τα σχέδιά τους, και όχι με τη λογική του «να σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται». Γιατί η επίθεση στο παρόν και το μέλλον μας μπορεί να ανατραπεί μόνο αν παλέψουμε στο παρόν για τα όνειρά μας.
Όσο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εντείνει την επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα, τόσο θα απομονώνεται κοινωνικά και τόσο πιο αδύναμη θα γίνεται. Μια σπίθα είναι δυνατόν να βάλει φωτιά αυτή τη στιγμή στο κοινωνικό καζάνι που υπόκωφα τόσο καιρό βράζει. Το ρόλο αυτό και μπορεί και πρέπει να τον παίξει ένα μαχητικό, αντικυβερνητικό φοιτητικό κίνημα διαρκείας. Το οποίο δε θα παλέψει για το καπιταλιστικά εφικτό, αλλά για το κοινωνικά αναγκαίο. Και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο, από το να πέσει από τα κάτω και από τα αριστερά αυτή η κυβέρνηση και στο έδαφος αυτής της ανατροπής να χτίσουμε την κοινωνία των αναγκών μας.
