ΑΝΑΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ;

         

«Ανασχεδιασμός της εκπαίδευσης» αυτός είναι ο τίτλος της νέας πολιτικής που μαγειρεύει η ΕΕ για την επόμενη τουλάχιστον δεκαετία. Στόχος αυτού του ανασχεδιασμού όπως οι ίδιοι ξεδιάντροπα ανακοινώνουν είναι να γίνουν όλες οι απαραίτητες αλλαγές στο τομέα της παιδείας έτσι ώστε να αυξηθεί η κερδοφορία των επιχειρήσεων και να ξεπεραστεί η κρίση του καπιταλισμού που συνεχώς βαθαίνει. Με πρόσχημα τη μείωση της ανεργίας επιβάλλουν όχι απλά τη σύνδεση εκπαίδευσής και αγορά εργασίας, αλλά την πλήρη υποταγή της εκπαίδευσης στην αγορά εργασίας. Με απλά λόγια και ερμηνεύοντας τα σχέδια της ΕΕ για την παιδεία μερικές από τις κατευθυνσεις που μπαίνουν, είναι:

1. Αλλαγή του DNA της γνώσης που θα προσφέρεται (ή καλύτερα θα πουλιέται): στόχος θα ειναι καλλιέργεια της κουλτούρας της αγοράς, δηλαδη η άμεση σύνδεση των προγραμμάτων σπουδών με επιχειρηματικές δραστηρίοτητες και τη καλλιέργεια δεξιοτήτων και η απόκτηση επιχειρηματικών εμπειριών. Η λογική δεν είναι κάθε νέος να φτιάξει επιχείρηση (άλλωστε ποιός έχει το κεφάλαιο σήμερα για να το κάνει) αλλά η δημιουργία κατάλληλου ιδεολογικού κλίματος ώστε να ισοπεδωθεί η έννοια της γενικής και συνολικής γνώσης πάνω σε ένα αντικείμενο και να στραφεί προς την εξατομικευμένη υπερεξειδικευμένη γνώση που θα έχει ως αποτέλεσμα το εκπαιδευτικό σύστημα να στραφεί εξ ολοκλήρου στις ανάγκες των επιχειρήσεων για να καλύψει τις τρύπες τους και όχι στη κάλυψη κοινωνικών αναγκών.

2. Άμεση παρέμβαση του επιχειρηματικού κόσμου στο περιεχόμενο της γνώσης: στόχος δεν είναι μόνο ο επιχειρηματίας να μπορεί να ελέγχει οικονομικά ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα είτε είναι δημοτικό είτε πανεπιστήμιο, το οποίο θα πρέπει να του είναι οικονομικά αποδοτικό έτσι ώστε να συνεχίζει να το χρηματοδοτεί, αλλά και η παιδεία που θα παράγεται να είναι προς όφελος του. Έτσι ο εργοδότης θα έχει το κύριο λόγο για το περιεχόμενο των βιβλίων και για το πρόγραμμα σπουδών.  Φανταστείτε τα βιβλία οικολογίας να τα γράφει η BP και η SHELL, τα βιβλία γεωργίας η MONSANTO.

3. Κάθε δραστηριότητα στην παιδεία και η ίδια η παιδεία θα είναι πλέον και  επίσημα εμπόρευμα: από τη σίτιση ως τη γραματεια, από τις διαλέξεις ως τα εργαστήρια, από το δημοτικό ως το πανεπιστήμιο κάθε εμπλοκή του κράτους θα συρρικνώνεται και θα αντικαθίσταται από την ιδιωτική πρωτοβουλία. Δίδακτρα, ιδιωτικοποιήσεις θα αποτελούν καθημερινότητα. Όλες οι παροχές ενός ιδρύματος θα ανήκουν σε ιδιώτες, ενώ το μόνο που θα μένει δημόσιο θα είναι το κουφάρι του κτηρίου και οι λογαριασμοί, η αλλιώς το χρέος που ούτος η άλλος φορτώνουν στις πλάτες μας!

ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΩΡΑ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ;

Οι αλλαγές δε φτάνουν μόνο ως εκεί, συνεχίζουν σε βαθύτερο επίπεδο. Σήμερα νόημα έχει όμως να δούμε πως εκτελούνται τα βήματα τις εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης στην Ελλάδα. Κάτω από τη συνεχή υποστήριξη της κυβέρνησης από την ΕΕ και από το ΔΝΤ, ο υπουργός παιδείας κ. Αρβανιτοπουλος  συνεχίζοντας και συμπληρώνοτας το νομοθετικό έργο της Διαμαντοπουλου (και οι δύο υπάλληλοι της τρόικας είναι) έφερε το σχέδιο ΑΘΗΝΑ. Ένα σχέδιο που στο όνομα του εξορθολογισμού θα συγχωνεύσει και θα καταργήσει 150 τμήματα ή και ολόκληρα πανεπιστημιακά ιδρύματα σε όλη την Ελλάδα. Με αποτέλεσμα χιλιάδες απόφοιτοι να μείνουν ακάλυπτοι. Πολλοί φοιτητές ξαφνικά θα βρεθούν χωρίς σχολή ή με ένα πτυχίο χωρίς αντίκρισμα. Ακόμα η μείωση των εισακτέων θα εντείνει τις δυσκολίες για να μπορέσει κάποιος να περάσει στο πανεπιστήμιο κάνοντας έτσι το δικαίωμα στην μόρφωση προνόμιο για λίγους. Το επίπεδο σπουδών που θα αποκτά κάποιος θα έχει να κάνει κυρίως με την οικονομική του δυνατότητα ενώ η γνώση που θα παίρνει θα έχει τη κατεύθυνση που προαναφέρθηκε. Η σκληρή πολίτικη που εφαρμόζεται θέλει να μειώσει όσο γίνεται το κόστος για την παιδεία την ίδια ώρα που δίνονται δισεκατομμύρια σε τράπεζες και σε πολεμικούς εξοπλισμούς, ενώ η φορολογία των επιχειρήσεων μειώνεται. 

Διαμορφώνεται έτσι ένα νέο τοπίο στην εκπαίδευση που μαζί μέσα από τις συγχωνεύσεις και τις καταργήσεις έρχονται πακέτο οι απολύσεις εργαζομένων, όπως έγινε και στο ΓΠΑ όπου πολλοί υπάλληλοι βρίσκονται με το ένα πόδι έξω από το πανεπιστήμιο παρόλο που κάλυπταν πάγιες ανάγκες όπως η συντήρηση και ο καθαρισμός. Οι απολύσεις συνδέονται και με την σταδιακή, αργή αλλά σταθερή πορεία ιδιωτικοποίησης της σχολής. Όταν απολύουν καθαρίστριες φέρνουν εργολαβίες που δίνουν ξεροκόμματα για μισθούς. Οι διοικητικοί υπάλληλοι που σήμερα απειλούνται με απολύσεις ξεκίνησαν ένα αγώνα με καταλήψεις και απεργίες ενάντια σε αυτό το καθεστώς. Στην πορεία αναδείχθηκε και ο άθλιος ρόλος που παίζουν οι πρυτανικές αρχές που κάλεσαν εισαγγελέα για να καταστείλει τους εργαζόμενους. Ήταν όμως εκεί ο ανυποχώρητος αγώνας μας μέχρι το τέλους του αγώνα τους δηλαδή να αποφασίσουν οι ίδιοι οι διοικητικοί πότε θα λήξουν την κατάληψη που τσάκισε και την καταστολή και τον εισαγγελέα και τον πρύτανη. Αυτές οι εικόνες ιδιωτικοποίησης του πανεπιστημίου και εργοδοτικής τρομοκρατίας είναι το εργασιακό μέλλον στο οποίο θα μας καλέσουν να εργαστούμε, ανασφάλιστοι ή με ημιαπασχοληση και πολλές φόρες απλήρωτοι.

         

 Φυσικά η Κυβέρνηση έχει βρεί τους συμμάχους της μέσα στο πανεπιστήμιο τα  «καλύτερα» πρόσωπα. Τα Συμβούλια Διοικησης που ορίστηκαν και συνεδριάζουν δείχνουν ως ένα βαθμό τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Τα εξωτερικά μέλη του συμβουλίου αποτελούνται από στελέχη επιχειρήσεων. Δηλαδή  τσιράκια του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του. Ενώ τα εσωτερικά είναι αυτοί που χρόνια τώρα αποτελούσαν το καθηγητικό κατεστημένο που συνδιαλαγόταν με τους επιχειρηματικούς κύκλους και τα άρπαζε από τις έρευνες. Αυτό το συμβούλιο είναι χρέος μας να το διαλύσουμε.

ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ-ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Χρειάζεται σήμερα περισσότερο από ποτέ, τα κομμάτια τα οποία αυτή τη στιγμή πλήττονται να συναντηθούν. Ο κάθε φοιτητικός σύλλογος και ο κάθε εργαζόμενος στη σχολή και εκτός να συντονιστούν να πάρουν αποφάσεις κλιμάκωσης με διαδηλώσεις, συγκρούσεις, καταλήψεις και απεργίες διαρκείας ενάντια σε κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ. Άλλωστε δεν είναι μόνο τα πανεπιστήμια που διαλύονται αυτή τη στιγμή. Στο δημόσιο εν μιά νυχτί απολύθηκαν χιλιάδες εργαζόμενοι με το πάτημα ενός κουμπιού ενώ οι αγώνες που ξεσπάν κατά καιρούς σε διάφορους χώρους μονάχα ως αμελητέοι δε μπορούν να χαρακτηριστούν. Όλες οι αλλαγές που συντελούνται αυτή τη στιγμή από την ΕΕ και την Κυβέρνηση ένα και μοναδικό στόχο έχουν, να ξεπεράσει ο καπιταλισμός τη κρίση το με το αίμα της θυγόμενης πλειοψηφίας, δηλαδή το αίμα μας. Να έρθουμε σε ρήξη με το σύστημα της εκμετάλλευσης και να δημιουργήσουμε δομές που θα καλύπτουν τις δικές ανάγκες για μόρφωση δουλειά και υγεία. Δεν πρόκειται να ζήσουμε καλύτερες μέρες αν δεν τους ανατρέψουμε. Με μια κοινωνικη εξέγερση που ούτε θα αφομοιώνεται σε κυβερνητικά παραμύθια οποιασδήποτε απόχρωσης ούτε θα καταστέλλεται μπορούμε να τα καταφέρουμε, μπορούμε να τους γκρεμίσουμε και να φτιάξουμε μιά άλλη κοινωνία.

Αν ο κόσμος δεν έχει τόπο για μας, τότε άλλο κόσμο να φτιάξουμε. 

Δίχως άλλα εργαλεία, μονάχα την οργή μας, δίχως άλλο υλικό απ’ την αξιοπρέπειά μας.
Να συναντηθούμε μας λείπει, να γνωριστούμε μας λείπει.

Ζαπατίστας