Κυριακή 14 Απριλίου 2013

17 ΑΠΡΙΛΗ Η ΓΕΝΙΑ ΜΑΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΘΕΣΗ ΜΑΧΗΣ



Δεν σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις...



Γιατί ζορίζεται λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν τα ποσοστά του σε μερικές δημοσκοπήσεις, ξεπερνούν και το 27%; Θα ήταν ή δεν θα ήταν καθήκον και ευχαρίστηση για μια «ριζοσπαστική» «αριστερά» με τέτοια εκλογική απήχηση να έρχεται σε σύγκρουση με την βάρβαρη επίθεση που δέχονται στην ζωή τους εργαζόμενοι- νεολαία, και τους εμπενυστές της (Ευρωπαϊκή Ένωση – ΔΝΤ); Πόσο μάλλον να καλεί νεολαία – εργαζόμενους σε αγώνες, να πάρουν την κατάσταση στα χέρια του; Αντ’ αυτού όμως ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο ανεβαίνουν τα ποσοστά του, τόσο φαίνεται να ζορίζεται και να ψάχνει και αυτός την «υπεύθυνη» θέση του μέσα στο νεό πολιτικό σκηνικό που στήνεται.

            Γι’ αυτό και όταν η κυπριακή βουλή είπε το «όχι», ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάλεσε σε διαδήλωση αλληλεγγύης προς τον κυπριακό λαό, αλλά κάλεσε τον Πάνο Καμένο (σεσημασμένο δεξιό πολιτικό) να συζητήσουν ενδεχόμενη συμμαχία σε ενδεχόμενες εκλογές. Έχει προηγηθεί φυσικά μια βαθύτατη πολιτική ανάλυση που λέει «ότι η ΕΕ είναι το όπλο μας», και με την βοήθεια του Ομπάμα και του αμερικάνικου κεφαλαίου να επαναδιαπραγματευτούμε το χρεός και τους όρους διαβίωσης στην ευρωζώνη. Κάτι που και η «αριστερή» κυβέρνηση της Κύπρου πήγε να κάνει και έφαγε τα μούτρα της μπροστά στην ωμή καπιταλιστική πραγματικότητα. Και αυτή την πραγματικότητα, είναι που έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ να την κάνει ρεαλισμό και πολιτική άποψη. Ρεαλισμός που σου επιβάλει να συναντιέσαι με τον ισραηλινό πρόεδρο, Σιμόν Πέρες, να νομιμοποιείς το κράτος- τρομοκράτη του Ισραήλ, να μιλάς με κολακευτικά λόγια για τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Ομπάμα, να χαίρεσαι με την εκλογή Ολάντ στην Γαλλία και μετά να μην βγάζεις άχνα για την εισβολή της Γαλλίας στο Μάλι.

Ιδιαίτερα δηλωτική όμως των προθέσε­ων του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η επίσκεψη της ηγε­σίας του στην έδρα του ΔΝΤ και η συνά­ντηση με τον αναπληρωτή γενικό διευθυ­ντή του, Ντέιβιντ Λίπτον, μέσω της οποίας ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε τη νομιμοφροσύνη του απέναντι στον μισητό οργανισμό. Εξετά­ζοντας από κοινού αυτή την κίνηση με την πρόταση του κόμματος για διεξαγωγή δι­εθνούς συνεδρίου όπου θα τεθεί το ζήτη­μα του ελληνικού δημόσιου χρέους, αίτη­μα που τέθηκε και στο Βερολίνο κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Αλ. Τσίπρα. φαί­νεται ο καθαρά διαχειριστικός χαρακτή­ρας του αιτήματος του για την τύχη του ελ­ληνικού δημόσιου χρέους. Η ίδια γραμμή του ρεαλισμού φάνηκε και στη συνέντευξη που έδωσε ο Αλ. Τσίπρας στη εκπομπή της Έλλης Στάη. Η αποδοχή της ιδιωτι­κοποίησης του ΟΛΠ από την Κόσκο είναι ένα ακόμα τέτοιο δείγμα (όταν ακόμη και το ΠΑΣΟΚ το 2008-9 την αμφι­σβητούσε και δήλωνε πως θα την επανε­ξετάσει). Το άγχος του Τσίπρα να καλύψει τον «κεντρώο» χώρο σε μια κοινωνία που ωθείται στα άκρα είναι χαρακτηριστικό της ουτοπικής αντίληψης τους για την πραγματικότητα.  

Ρεαλισμός για μας δεν είναι η πραγματικότητα ούτε ο μονόδρομος που θέλουν να μας επιβάλουν τα ΜΜΕ. Και αν κάποιος που δηλώνει αριστερός δέχεται αυτή την πραγματικότητα, τότε με λύπη έχουμε να πούμε πως έχει χάσει την «χάρη» και του χει μείνει το όνομα. Τελικά η «αριστερά» δεν είναι τίτλος που μπορεί να τον οικειοποιηθεί ο οποιοσδήποτε ούτε ισχύει το «είσαι ότι δηλώσεις» ,καθώς δεν ξεχνάμε ότι Αριστερά δηλώνει και η μνημονιακή ΔΗΜΑΡ. Τελικά, κάθε κομμάτι της Αριστεράς πρέπει να αποδεικνύει ότι αξίζει αυτό τον τίτλο, όντας χρήσιμη για το λαό. Τουλάχιστον έτσι αντιλαμβανόμαστε εμείς την Αριστερά : δίπλα στο λαό, να ενθαρρύνει τους ίδιους τους εργαζομένους να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, και δεν θα τους προτρέπει να «κάνουμε υπομονή» μέχρι να βγει κυβέρνηση και σαν νέος Μεσσίας να τον σώσει. Μια αριστερά όχι δέσμια των συσχετισμών, αλλά μια αριστερά που να λέει ότι «εμείς είμαστε το 99% και αυτοί το 1%». Μια αριστερά που θα λέει ότι «είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατο», που θα τα θέλει όλα για όλους! Μια αριστερά που θα κοιτάει έξω από τα όρια του συστήματος, μια αριστερά αντικαπιταλιστική, μαχόμενη, ανεξάρτητη. Μια τέτοια αριστερά θέλει να είναι η ΕΑΑΚ και να συμβάλλει στην συγκρότηση ενός τέτοιου πόλου της αριστεράς και στην κοινωνία.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

9 Νοεμβρίου 1989. Το τείχος του Βερολίνου πέφτει. Τα «σοσιαλιστικά» καθεστώτα, και επίσημα πλέον μπαίνουν στον δρόμο της ομαλής καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η ιστορία αλλάζει σελίδα. Όλοι οι αριστεροί (σοβιετόφιλοι και μη) μένουν εμβρόντητοι. Η δεξιά αντεπιτίθεται και διακηρύσσει το τέλος της ιστορίας. «Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, ο καπιταλισμός νίκησε, ησυχάστε τώρα και αποσυρθήτε απ’ το προσκήνιο της ιστορίας». «Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι ‘ξοφλήσαμε..», πολλοί «αριστεροί» έσπευσαν να συμφωνήσουν..

Άλλοι πάλι είπαν «όχι, δεν μπορεί, υπάρχει άλλος δρόμος»! Και έτσι κάπως γεννήθηκε η ΕΑΑΚ.. Μπορούμε να αγωνιζόμαστε, μπορούμε να νικάμε!- πρώτο της σύνθημα. Και όταν όλα βαίναν ομαλά στην ελληνική κοινωνία, ανάπτυξη, χρηματιστήριο, άνοιγμα επενδύσεων στα βαλκάνια, μαζική κοινωνική ανέλιξη στις πλάτες των εισαγόμενων μεταναστών εργατών, ολυμπιακοί αγώνες και Μεγάλη Ελλάδα κάποιοι τρελοί στα πανεπιστήμια φωνάζανε. Φωνάζανε ότι υπάρχει άλλος δρόμος. Άλλος δρόμος ενάντια στην εργασιακή περιπλάνηση, την αγοραία γνώση, το ατομικό βόλεμα και την πολιτιστική βλακεία. Με πυξίδα τους αγώνες του παρελθόντος, πάντα με την ταυτότητα της επαναστατικής αριστεράς, και εμπνεόμενη από το μέλλον μιας άλλης κοινωνίας απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, υποστήριζε ότι υπάρχει άλλος δρόμος. Και τον δρόμο αυτό τον πάλεψε και εννίοτε τον βάδισε..

Και τώρα.. Απρίλης του 2012. Κυβερνήσεις – Ευρωπαϊκή Ένωση- ΔΝΤ- Κεφάλαιο και σύσσωμα τα τσιράκια τους, ΜΜΕ προσπαθούν να μας πείσουν. Και πάλι. Πως «δεν υπάρχει άλλος δρόμος». Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την ανάπτυξη στον καιρό της κρίσης, βλέπε ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση.

Και εμείς επιμένουμε πιο σίγουροι από ποτέ, ότι υπάρχει άλλος δρόμος! Υπάρχει άλλος δρόμος χωρίς μνημόνια, ανεργία, φασισμό! Υπάρχει άλλος δρόμος έξω απ’ την ΕΕ και το Ευρώ, έξω απ’ την πραγματικότητα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας!

Υπάρχει άλλος δρόμος απ’ την υποδούλωση των εργαζομένων και την ασφυξία της νεολαίας!

Και αν η πραγματικότητα σας δεν μας χωρά, τόσο το χειρότερο για την «πραγματικότητα» σας.

Εμείς πιο αποφασισμένοι από ποτέ, πιο σίγουροι από ποτέ, πιο δυνατοί από ποτέ
θα βαδίσουμε, θα φτιάξουμε τον άλλο δρόμο

γιατί δεν υπάρχει δρόμος, τον δρόμο τον φτιάχνουμε βαδίζοντας
δεν υπάρχει αέρας, τον αέρα τον φτιάχνουμε πετώντας

Γιατί ΕΑΑΚ σημαίνει μάχη

Γιατί ΕΑΑΚ σημαίνει αλληλεγγύη

Γιατί ΕΑΑΚ σημαίνει στον καιρό της κρίσης και της απομόνωσης, όλοι για έναν και ένας για όλους
Γιατί ΕΑΑΚ σημαίνει δεν τρώω τον διπλανό μου, αλλά γνωρίζω τον εχθρό μου (Κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ)

Γιατί ΕΑΑΚ σημαίνει Γενικές Συνελεύσεις και αποφασίζουμε εμείς για εμάς

Γιατί ΕΑΑΚ σημαίνει ότι οι ανάγκες μας γράφουν ιστορία

Γιατί ΕΑΑΚ σημαίνει μίσος για όσους μισούν την ζωή

Γιατί ΕΑΑΚ σημαίνει ότι κουφάλες όχι μόνο δεν ‘ξοφλήσαμε, αλλά είμαστε εδώ και θα σας στείλουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας

Γιατί ΕΑΑΚ σημαίνει πάλη ενάντια στην βαρβαρότητα, τον ρατσισμό, τον φασισμό

Γιατί ΕΑΑΚ σημαίνει ότι όλοι εμείς, νεολαία και εργαζόμενοι, τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε για όλους!

17 Απρίλη Στηρίζουμε – Ψηφίζουμε τον μοναδικό δρόμο για την γενιά μας

10 +2 λόγοι για να στηρίξεις ΑΝΑΧ στις 17 Απρίλη




Στην Ελλάδα του 2013, των αυτοκτονιών και της ανεργίας, κάθε φοιτητικές εκλογές είναι τεστ για την γενιά μας, τέστ για κάθε φοιτητή προσωπικά! Έχεις ευθύνη  να μην δώσεις λευκή επιταγή στην κυβέρνηση και άρα να μην ψηφίσεις με βάση την δήθεν φιλία που σου πουλάνε στα μαγαζιά στο γκάζι η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ αλλά σαν σκεπτόμενος άνθρωπος. Επειδη λοιπόν στις φετινές φοιτητικές εκλογές πρέπει να ψηφίσουμε με πολιτικά κριτήρια σε καλούμε να στηρίξεις τον ΑΝΑΧ:

1.                  Γιατί το εργασιακό μελλον που μας ετοιμάζουν δεν είναι μόνο σκληρό αλλά και άδικο, όταν χρηματοδοτούνε με τα δικά μας λεφτά τις τράπεζες και τους εφοπλιστές (βλ.Κύπρος).
2.                  Γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος αν θέλουμε σε 5 χρόνια να μπορούμε να ζούμε αξιοπρεπώς πέρα από την σύγκρουση με την ΕΕ και το ευρώ, την διαγραφή του χρέους.
3.                  Για την ισχυροποίηση της αντίληψης που έβαλε πλάτη στον αγώνα ενάντια στο σχέδιο Αθηνά και την κυβέρνηση.
4.                  Γιατί ο ΑΝΑΧ εκφράζει το αντίπαλο δέος της κυβερνητικής πολιτικής ( ΠΑΣΠ-ΔΑΠ ) στην σχολή και η δικιά του ενίσχυση είναι η πιο μεγάλη καταδίκη του δικοματισμού στις σχολές.
5.                  Γιατί μόνο μέσα από μαχητικούς αγώνες διαρκείας μπορούμε να κερδίσουμε. Με μαζικό πολιτικό εκβιασμό του κινήματος και όχι με παρακάλια και «νταραβέρια» με τους πρυτάνεις και τους υπουργούς.
6.                  Για την ενίσχυση των γενικών συνελεύσεων και την βελτίωσή τους, κόντρα σε σχέδια για προέδρους και γραμματείς (ΔΑΠ-ΠΑΣΠ) ή για την ΕΦΕΕ των αντιπροσώπων – φοιτητοπατέρων (ΔΑΠ-ΠΑΣΠ-ΠΚΣ_ΑΡΕΝ). Γιατί οι γενικές συνελεύσεις δεν είναι κομματικές πασαρέλες και πρέπει να γίνουν όργανα λαϊκής πολιτικής.
7.                  Γιατί θέλουμε ένα διαφορετικό πανεπιστήμιο. Με φοιτητικό και εργατικό έλεγχο, ώστε να αποφασίζουν οι ίδιοι οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι πως αυτό θα λειτουργεί. Άλλωστε κανένας δεν ξέρει τις ανάγκες του πανεπιστημίου καλύτερα από αυτούς βρίσκονται κάθε μέρα σε αυτό.
8.                  Γιατί είμαστε οι μόνοι που έρχονται σε συνολική ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης των πραγμάτων και πιστεύουμε ότι αυτή μπορεί να έρθει στο σήμερα μέσα από τους αγώνες εργαζομένων και νεολαίας.
9.                  Γιατί σήμερα πρέπει να ενισχυθεί η αντικαπιταλιστική και αντισυστημική αριστερά που δεν φοβάται να ρισκάρει στον δρόμο και στο κίνημα και ούτε φοβάται την κοινή δράση μέσα στους αγώνες.
10.              Γιατί ο ΑΝΑΧ ποτέ δεν έριξε λάσπη στις άλλες δυνάμεις της αριστεράς παραμόνο έκανε πολιτική αντιπαράθεση θέσεων όπως πρέπει να γίνεται...



  • Γιατί στην εποχή των τεράτων όπως αυτή που ζούμε στο τέλος δεν θα κερδίσουν οι καπιταλιστές, είτε φοράνε την μάσκα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, είτε της Χρυσής Αυγής. 
  • Η νεολαία είναι αυτή που κρατά στα χέρια της την καινούρια κοινωνία που πρέπει να φτιάξουμε κόντρα σε αυτήν που καταρρέει. Είμαστε αυτοί που έχουμε την προνομιούχα σχέση με το μέλλον.

    17 ΑΠΡΙΛΗ ΠΑΡΕ ΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΣΟΥ!