δυό λόγια για το τότε…
Η αντιδικτατορική συνείδηση, ο πόθος
και η αναγκαιότητα για αγώνα έχουν ριζώσει και έχουν θεριέψει στη μεγαλύτερη
μάζα των φοιτητών από το 1972. Ο λαός, με πυρήνα τη νεολαία, έχει πλέον
καταλάβει ότι οφείλει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και το κάνει!
Έπονται 2 έτη(1972-1974) γεμάτα αιματηρές συγκρούσεις. Από τη μία στρατός και
αστυνομία υπό την καθοδήγηση της χούντας με τανκς και πολυβόλα και από την άλλη
ένα σύσσωμο φοιτητικό κι εργατικό κίνημα. Ένα κίνημα που δεν απαιτεί απλά την
πτώση της χούντας αλλά παλεύει για ψωμί – παιδεία – ελευθερία, συγκρούεται με
τον τότε φασισμό με συνεχόμενες συνελεύσεις και καταλήψεις σε όλη την Ελλάδα,
με συντονισμό φοιτητών κι εργαζομένων. Η δυναμικότητα του κινήματος αυτού φόβισε
το καθεστώς με αποτέλεσμα να εισβάλει στο Πολυτεχνείο και ένα χρόνο αργότερα να
πέσει η χούντα.
…και για την αναγκαιότητα της εξέγερσης στο σήμερα
40 χρόνια μετά το σύνθημα ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Και τώρα όπως και τότε ο εχθρός είναι ένας, ο
καπιταλισμός, ο οποίος δεν έπεσε, απλά άλλαξε πρόσωπο. Τότε ήταν οι ΗΠΑ, το
ΝΑΤΟ και η χούντα των Συνταγματαρχών. Τώρα είναι η ΕΕ, το ΔΝΤ, το κεφάλαιο και
η χούντα των αγορών που ως πιστό σκυλί η κυβέρνηση ακολουθεί.
Η 17 Νοέμβρη δεν είναι ούτε μια γιορτή ούτε μια επέτειος,
είναι η αφετηρία για νέους αγώνες. Τόσα χρόνια κράτος και κυβέρνηση προσπαθούν να κάνουν την
εξέγερση του Πολυτεχνείου μια γιορτή της υποτιθέμενης ανάδειξης της
δημοκρατίας. Δεν μπορούν να διαχειριστούν με άλλο τρόπο την εξέγερση της
κοινωνίας, τη δύναμη που έχει η νεολαία και το εργατικό κίνημα αφού καμία
χούντα για εμάς δεν είναι ανίκητη. Φοβούνται μια νέα εξέγερση του λαού και αυτό
φαίνεται στην άγρια καταστολή που χρησιμοποιούν σε κάθε μορφής αγώνα από τις Σκουριές στη Χαλκιδική, από την επίταξη των
απεργών του μετρό, τον αγώνα των καθηγητών, την καταστολή σε πανεργατικές
απεργίες, την εισβολή των ΜΑΤ στην ΕΡΤ, την καταπάτηση του ασύλου. Η λαϊκή αντίσταση τους κάνει να ιδρώνουν
για το αν η επόμενη μέρα θα τους βρει στην ίδια θέση.
Το τριήμερο της 17ης Νοέμβρη έρχεται να μας αποδείξει
πως η απλή διαμαρτυρία δεν αρκεί. Για να μη ζήσουμε μια τέτοια ζωή, για να μην
γίνουμε δούλοι του 21ου αιώνα κάτω από το ζυγό της σύγχρονης χούντας
ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου απαιτείται παλλαϊκός ξεσηκωμός. Η 40η επέτειος να αποτελέσει ακόμα έναν κόμβο για τις μάχες του
επόμενου διαστήματος, για τον αγώνα του λαού ενάντια στο σύγχρονο σφαγείο
κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου. Να μετατρέψουμε το Πολυτεχνείο σε
πραγματικό χώρο συνεύρεσης όλης της νεολαίας και κέντρο αγώνα όλης της
κοινωνίας. Είναι καθήκον μας να πάρουμε την σκυτάλη από το ’73 και να θυμίσουμε σε όλους αυτούς τι σημαίνει πολιτικός αγώνας διαρκείας. Είναι ώρα το φοιτητικό κίνημα όπως το ’73 κατάφερε και ένωσε όλη τη νεολαία και η νεολαία ένωσε όλο τον εργαζόμενο κόσμο, έτσι καλείται και σήμερα να κάνει ακριβώς το ίδιο. Μόνο με αγώνες τιμάμε τους αγωνιστές. Και οι αγώνες αυτοί είναι πιο αναγκαίοι από ποτέ στο σήμερα. Είναι οι αγώνες της ανατροπής, είναι οι αγώνες για μια άλλη κοινωνία, για την κοινωνία των αναγκών μας.
Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ
ΤΟ ’73, ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου