ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 31/1 στις 18.00 Π.ΤΣΑΛΔΑΡΗ,ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ

Το Σάββατο 25 Γενάρη οι φασίστες της Χρυσής Αυγής είχαν το θράσος να εμφανιστούν στο Κερατσίνι, στον τόπο που οι ίδιοι 4 μήνες πριν δολοφόνησαν τον Παύλο Φύσσα. Βεβήλωσαν το σημείο της δολοφονίας του Παύλου, έσκισαν πανό και αφίσες διάφορων σωματείων, συλλόγων και πολιτικών ομάδων της περιοχής και επιτέθηκαν σε χώρο αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού. Ξέρουμε ότι, η κυβέρνηση-ΕΕ θέλουν μια Χρυσή Αυγή συμπλήρωμα του αστικό κράτος, της αστυνομίας και των μηχανισμών καταστολής ενάντια σε όσους αντιστέκονται σε ένα σύστημα που επιβάλλει μνημόνια, “φαρμακονησια” και ζωή χωρίς κοινωνικές ελευθερίες.

ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΟΥΝ ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥΣ

Ούτε στο Κερατσίνι, ούτε και πουθενά τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά!

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 31/1 στις 18.00 Π.ΤΣΑΛΔΑΡΗ,ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ

ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ. ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ

 33 χρόνια συμπληρώνονται από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επίσης, μετά από 11 χρόνια η Ελληνική κυβέρνηση ξαναπερνά στο τιμόνι της ΕΕ για ένα εξάμηνο, όπου ο Αντώνης Σαμαράς θα έχει την προεδρία, κάτι που απ’ την κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της διατυμπανίζεται ως ευκαιρία απόδειξης της αξιοπιστίας της χώρας στο εξωτερικό, προπομπός ανάπτυξης και όλα αυτά τα ωραία που πιπιλάνε τα’ αυτιά μας τα τελευταία 5 χρόνια τουλάχιστον. Ωστόσο πρέπει να σημειωθεί ότι, 33 χρόνια μετά. παρόλο που η ένταξη της χώρας στην καπιταλιστική αυτή ολοκλήρωση συνοδεύτηκε από «γιορτές και πανηγύρια», καθώς και μεγάλα λόγια περί «αιώνιας ευημερίας», στην πραγματικότητα συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Φτώχεια, ανεργία και στέρηση βασικών κατακτήσεων συνθέτουν το καθημερινό σκηνικό. Αυτό έχει βεβαίως ως αποτέλεσμα η λαϊκή δυσαρέσκεια για τις πολιτικές της ΕΕ να είναι συνεχώς αυξανόμενη. Και πάνω σε αυτό το κλίμα πρέπει να αναρωτηθούμε για τον πραγματικό ρόλο της ΕΕ, ποιοι είναι οι πραγματικοί στόχοι της, ποιους εξυπηρετεί πραγματικά; Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ’ την αρχή.

Όλα άρχισαν το 1951, λίγα χρόνια μετά το Β' παγκόσμιο πόλεμο, όταν Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο και Ολλανδία ένωσαν τις δυνάμεις τους ώστε να γίνει ελεύθερη η κυκλοφορία και η πρόσβαση στις πηγές παραγωγής άνθρακα και χάλυβα μεταξύ αυτών των χωρών. Η οικονομική συμφωνία αυτή ονομάστηκε ΕΚΑΧ (ελεύθερη κυκλοφορία άνθρακα και χάλυβα). Στη συνέχεια το 1957 υπογράφηκε η συνθήκη της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (Ε.Ο.Κ.). Η Ε.Ο.Κ. στην οποία συμμετείχαν Γαλλία ,Γερμανία, Ιταλία, κάτω χώρες) είχε ως στόχο, πρώτον το μετασχηματισμό των οικονομικών όρων των συναλλαγών και της παραγωγής στις χώρες αυτές και δεύτερον την πολιτική τους ενοποίηση. Στις 7 Φεβρουαρίου του 1992 η συνθήκη του Μάαστριχτ έμελε να αλλάξει το όνομα της Ε.Ο.Κ. σε Ε.Κ. (Ευρωπαϊκή Κοινότητα). Μέσω αυτής της συνθήκης ήρθε η υπέρτατη οικονομική και πολιτική ολοκλήρωση: η Ευρωπαϊκή 'Ένωση (Ε.Ε.)

Απ’ την γέννηση της η ΕΕ έχει ως αποκλειστικό σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου και την καπιταλιστική ενοποίηση της Ευρώπης. Κοινώς, αποτελεί εξ’ αρχής έναν μηχανισμό που σκοπό έχει να βοηθήσει τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους πλούσιους των κρατών μελών της ΕΕ να διαφυλάξουν και να αυξήσουν τα κέρδη τους εις βάρος των εργαζομένων των χωρών τους, αλλά όχι μόνο. Γιατί είναι φαινόμενο στον καπιταλισμό να ενοποιείται όσον αφορά τον αγώνα του ενάντια στους εργαζομένους και στον λαό, αλλά παράλληλα τα διεθνή, εθνικά και πολυεθνικά κεφάλαια να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το μεγαλύτερο κομμάτι από τη λεία. Αυτό τους οδηγεί να προσπαθούν να πλασαριστούν σε καλύτερες θέσεις, πράγμα που επιτυγχάνεται ως ένα βαθμό με τις ολοκληρώσεις τύπου ΕΕ, ΔΝΤ, Αραβικού συνδέσμου και άλλων. Έτσι λοιπόν, παρόλο τον ανταγωνισμό μεταξύ των ισχυρών των κρατών μελών της ΕΕ, η ένωση αυτή δημιουργεί ένα κοινό μέτωπο αυτών ενάντια στους εργαζόμενους αλλά και ενάντια τρίτων χωρών, με στόχο φυσικά το καλύτερο πλασάρισμα στο διεθνές καπιταλιστικό στερέωμα. Φυσικά αυτός που δεν κερδίζει τίποτα από όλο αυτό είναι ο φτωχός εργάτης, ο άνεργος, η νεολαία που βλέπει το μέλλον της να σχεδιάζεται με μαύρο μελάνι.

Στο οικονομικό σκέλος, η ενοποίηση των χωρών αυτών έρχεται με τη δημιουργία κοινής αγοράς, η οποία βασίζεται στην ελευθερία μετακίνησης ατόμων, υπηρεσιών, εμπορευμάτων και κεφαλαίων. Οι ελευθερίες αυτές, που διαλαλούνται απ’ τους υπέρμαχους της ΕΕ σαν κάτι θετικό, το μόνο που έχουν προσφέρει είναι αύξηση των κερδών των μεγαλοεπιχειρηματιών που δρουν εντός ΕΕ, στερώντας ουσιαστικά κάθε ελευθερία από τη θιγόμενη πλειοψηφία, σε όλα τα επίπεδα, από τα δημοκρατικά δικαιώματα ως τις εργασιακές σχέσεις. Παράλληλα, με άξονα τις ανάγκες του κεφαλαίου επιβλήθηκε ένας επανακαθορισμός της παραγωγής. Με απλά λόγια, η ΕΕ όρισε τι προιόντα και σε τι ποσότητα θα παράγει η κάθε χώρα, αφαιρώντας κάθε δικαίωμα παραγωγικής αυτονομίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα 5 κρατικά εργοστάσια ζάχαρης που υπήρχαν στην Ελλάδα, τα οποία με «διαταγή» της ΕΕ έχουν κλείσει, καθώς και η αντικατάσταση φυτών απαραίτητων για την διατροφή του πληθυσμού, όπως πχ η ντομάτα, με καλλιέργειες βαμβακιού και καπνού, με αποκλειστικό αποδέκτη τις αντίστοιχες μεγάλες βιομηχανίες. Επίσης, τόσο στον αγροτικό όσο και στους υπόλοιπους τομείς, η πολιτική που εφάρμοζε η ΕΕ αποσκοπούσε στην εξαθλίωση και την οικονομική αφαίμαξη των μικρών επαγγελματιών, και την μεγιστοποίηση και επικράτηση των μεγάλων πολυεθνικών στους αντίστοιχους τομείς. Εκεί εξάλλου αποσκοπούν και οι περιβόητες επιδοτήσεις, λεφτά τα οποία παίρνονται κατά πλειοψηφία από τους απλούς φορολογούμενους για να καταλήξουν στις τσέπες μεγαλοβιομηχάνων και μεγαλοεπιχειρηματιών, οι οποίοι είναι οι κύριοι παραλήπτες. Πρέπει να αναφερθεί ότι την αντίστοιχη πολιτική στον αγροτικό τομέα, την περιβόητη ΚΑΠ, η οποία διέλυσε ουσιαστικά τους μικρούς αγρότες και τους εργάτες γης και ευνόησε τους μεγαλοτσιφλικάδες με εκτάσεις χιλιάδων στρεμμάτων , στο γεωπονικό την μαθαίνουμε σαν θετικά μέτρα αναβάθμισης του αγροτικού τομέα… Τα σχόλια είναι περιττά. Το βέβαιο είναι ότι η ΕΕ, σαν ιμπεριαλιστικός και καπιταλιστικός μηχανισμός, μεγάλωσε και μεγαλώνει το οικονομικό και βιοτικό χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών, εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων.

Η συνθήκη της ΕΟΚ αρχικά και η συνθήκη του Μάαστριχτ στη συνέχεια θέσπισαν λοιπόν και τη διακυβερνητική συνεργασία μεταξύ κάποιων ευρωπαϊκών κρατών, με την χάραξη κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής και την εφαρμογή ευρωπαϊκών νόμων, ευρωσυντάγματος, καθώς και την δημιουργία ευρωπαϊκής τράπεζας και ευρωπαϊκού δικαστηρίου. Δημιούργησαν έτσι ένα πολιτικό και θεσμικά-νομικά κατοχυρωμένο εποικοδόμημα, πάνω στην οικονομική πραγματικότητα της Ευρώπης. Η Ε.Ε. λοιπόν στεγάστηκε θεσμικά και πολιτικά πάνω στους καπιταλιστικούς νόμους της παραγωγής και του εμπορίου. Έτσι ήταν φυσικό επακόλουθο, όπως προαναφέρθηκε, να αποτελέσει έναν ολοκληρωτικό μηχανισμό με μοναδικό σκοπό τη διατήρηση της κυριαρχίας του καπιταλισμού και το όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κέρδος για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο αδιαφορώντας για τις τύχες της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Σε αυτή τη βάση ήρθε και η καθιέρωση κοινής νομισματικής πολιτικής, με το ευρώ, να εξυπηρετήσει τα παραπάνω συμφέροντα. Επίσης δεν πρέπει να παραβλέπεται καθόλου η ίδρυση του ευρωστρατού, δηλαδή ενός καθαρά στρατιωτικού σώματος της ΕΕ, το οποίο έχει συμμετάσχει σε αρκετές ιμπεριαλιστικές πολεμικές επεμβάσεις, όπως πρόσφατα στην Λιβύη, φωτογραφίζοντας την ανάγκη των ευρωπαίων καπιταλιστών να αυξήσουν τα κέρδη τους εις βάρος τρίτων και μέσω πολεμικών επεμβάσεων. Όσον αφορά την καταστολή του εχθρού-λαού, η ήδη αυταρχική πολιτική της Ε.Ε. έχει γίνει ακόμα εντονότερη και πιο βίαια, ειδικά μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης το 2008. Μέσω της επιβολής κυρώσεων για τα μέλη που δε συμμορφώνονται με τις εκάστοτε υποδείξεις, μέσω της δικτατορίας του χρέους όπου το κέντρο λήψης αποφάσεων για μία χρεοκοπημένη χώρα μεταφέρεται στους διάφορους ευρωπαϊκούς οικονομικούς μηχανισμούς, υπήρξε ιδιαίτερη ανάμειξη της Ε.Ε. στο εσωτερικό κάποιων κρατών μελών, σε σύμπνοια πάντα με τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Κατά την ανάμειξη αυτή, η οποία πραγματοποιήθηκε στο όνομα της εξυγίανσης και της αναδιάρθρωσης, καταστρατηγήθηκαν πολλά δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες των λαών της Ευρώπης. Επίσης οι μορφές αντίστασης, αντίδρασης και αμφισβήτησης του χαρακτήρα της ΕΕ έχουν επί το πλείστον ποινικοποιηθεί . Θέλουν η ΕΕ να θεωρείται σαν κάτι δεδομένο, σαν ένας μονόδρομος, και πλέον είναι ουσιαστικά παράνομο ακόμα και να μιλάς ανοιχτά εναντίον της! Η αποθέωση της ελεύθερης αγοράς, η ποινικοποίηση των αγώνων και των αγωνιστών, η εξίσωση του κομμουνισμού με τον φασισμό βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη της ΕΕ, προκειμένου αυτή να καταπνίξει πρακτικά και ιδεολογικά κάθε μορφή αντίστασης.

Στο θέμα της εκπαίδευσης εμείς οι ίδιοι είμαστε αντιμέτωποι των σημαντικών αλλαγών που προσπαθεί να επιβάλλει οι κυβέρνηση σε όλες τις βαθμίδες, αλλαγές που η κατεύθυνση τους έχει καθοριστεί από την ΕΕ χρόνια πριν. Η σύνδεση του πανεπιστημίου με την αγορά και με επιχειρήσεις, το αυταρχικό μοντέλο λειτουργίας του και ο τρόπος αξιολόγησης του, καθώς και η δημιουργία αποφοίτων με λειψές γνώσεις, εργαζόμενους δηλαδή χωρίς δικαιώματα και απαιτήσεις, είναι αποφάσεις της ΕΕ εδώ και πολλά χρόνια, μέσα από τις διάφορες συσκέψεις που έχουν γίνει. Ο λόγος που δεν έχουν ακόμα εφαρμοστεί πλήρως, αλλά και που συνεχώς βρίσκουν αναχώματα, είναι οι αγώνες των φοιτητών και των εργαζομένων, που έχουν αποτρέψει σε μεγάλο βαθμό τα μέτρα αυτά, όταν σχεδόν σε όλη την Ευρώπη είναι νόμος. Οι αγώνες αυτοί δείχνουν τον δρόμο για την αντιμετώπιση των αντιδραστικών αυτών πολιτικών, αλλά πρέπει φυσικά να γενικευτούν σε πανεργατικό επίπεδο, σε επίπεδο κοινωνίας, ώστε να αλλάξουμε οριστικά την πραγματικότητα προς όφελος μας.

Σίγουρα η ΕΕ αμφισβητείται. Σίγουρα, όσο περνάει ο καιρός και ο χαρακτήρας της φαίνεται όλο και εντονότερα, η δυσαρέσκεια του κόσμου θα αυξάνεται. Ωστόσο δυστυχώς υπάρχουν ακόμα αυταπάτες ότι η ολοκλήρωση αυτή μπορεί να λειτουργήσει προς όφελος των εργαζομένων, με κατάλληλες μεταρρυθμίσεις. Φυσικά, αυτή η άποψη είναι ξεκάθαρα λανθασμένη. Η ΕΕ αποτελεί έναν μηχανισμό φτιαγμένο για να εκφράζει αποκλειστικά και μόνο τα σύγχρονα συμφέροντα του κεφαλαίου. Κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια είναι ουτοπική. Η ανατροπή των πολιτικών της δεν θα έρθει από τα μέσα, από τα έδρανα της ευρωβουλής, το ευρωπαϊκό δικαστήριο και τα υπόλοιπα όργανα. Η ανατροπή των πολιτικών αυτών θα έρθει μέσα απ’ τους ανυποχώρητους αγώνες των λαών της Ευρώπης, όταν οι εργαζόμενοι συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους και πάνε να διεκδικήσουν τον ιδρώτα που μια χούφτα ανθρώπων τους έχουν κλέψει. Μόνο τότε, μαζί με την ΕΕ και κάθε παρόμοιο μηχανισμό, οι πολιτικές της εξαθλίωσης θα συντριβούν και ένας άλλος κόσμος θα οικοδομηθεί. Ένας κόσμος που δεν θα έχει σαν κινητήριο μοχλό το κέρδος λίγων αλλά τις ανάγκες των πολλών. Και, με αυτήν την σκέψη, δεν παύουμε να εναντιωνόμαστε στην ΕΕ και σε κάθε αντίστοιχο μηχανισμό, σε κάθε κυβέρνηση, σε όποιον προσπαθεί να μας γονατίσει, αλλά στέλνουμε μήνυμα ανυπακοής και χαράζουμε οι ίδιοι το μέλλον μας

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΕΤΑΙΡΙΑ; ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΩ

Καλή χρονιά και χρόνια πολλά ήταν οι ευχές που ακούγονταν όλο αυτό το διάστημα που μας πέρασε. Κακή χρονιά - μέτρα πολλά ήταν οι ευχές της Κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ που μας ανακοίνωσαν. Με την αρχή του χρόνου η Κυβέρνηση σύμφωνα πάντα με τις επιταγές της ΕΕ και της Τρόικας μας καλωσόρισε στα νέα πιο βάρβαρα και αντεργατικά μέτρα που θα πάρει! Βέβαια θα ήταν κάποιος αφελής αν περίμενε ότι σε αυτή τη λαίλαπα που ετοιμάζουν η Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία θα μπορούσε να μείνει ανέπαφη! Άλλωστε το υπουργείο παιδείας έχει κάνει ήδη αρκετές προσπάθειες, με νόμους-πλαίσια, τροποποιήσεις κτλ, για να διαλύσει τον δημόσιο χαρακτήρα του Πανεπιστημίου εδώ και πολλά χρόνια. Πάντα βέβαια είχε τα τσουτσέκια του μέσα στις σχολές. Από τη μία η σύγκλητος και οι καθηγητές κάνουν τα πάντα για να εφαρμοστεί το εκάστοτε νομοσχέδιο. Από την άλλη η ΠΑΣΠ με τη ΔΑΠ, ανάλογα με το ποιος κυβερνούσε κάθε φορά παρείχαν ίσως την πιο πολύτιμη βοήθεια καταστέλλοντας εκ τον έσω τους αγώνες των φοιτητών είτε πρωτοστατώντας στα αντιδραστικά μπλοκ είτε διατηρώντας σιγή ιχθύος όπως και τώρα. Όλες όμως αυτές οι προσπάθειες από τις εποχές του Αρσένη και της Γιαννάκου μέχρι την Διαμαντοπούλου και τον Αρβανιτόπουλο απέτυχαν γιατί βρήκαν μπροστά τους εμάς. Το μαχητικό φοιτητικό κίνημα το οποίο με μπροστάρη τα σχήματα της ΕΑΑΚ κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια μέσα από τις δικές του διαδικασίες και μέσα πάλης(Γενικές συνελεύσεις, καταλήψεις, πορείες) να στήσει αναχώματα και να μπλοκάρει κάθε αντιδραστική αλλαγή, κάθε προσπάθεια διάλυσης της παιδείας.

    

          Ο αγώνας όμως δεν έχει τελειώσει ακόμα αφού η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να μετατρέψει την Δημόσια Παιδεία σε πηγή κερδοφορίας του κεφαλαίου και τα Πανεπιστήμια σε ανώνυμες εταιρίες. Προσπαθεί μέσα από τα Συμβούλια Ιδρύματος να κάνει όλα αυτά που δεν μπόρεσε τα προηγούμενα χρόνια με την δημιουργία Οργανισμού Ιδρύματος, κανονισμών που καθορίζουν την λειτουργία των πανεπιστημίων με επιχειρηματικά κριτήρια και πρότυπα! Όσο για τις αρμοδιότητες που θα έχουν τα παιδιά του υπουργείου μέσα στις σχολές τα πράγματα είναι πολύ απλά. Η διαχείριση των πόρων θα γίνεται από τον πρύτανη και τις διάφορες επιτροπές που θα συγκροτηθούν, οι οποίες ουσιαστικά θα σχεδιάζουν και θα υλοποιούν το ξεπούλημα των πανεπιστημίων και την εμπορευματοποίηση της γνώσης. Σε αυτή την κατεύθυνση θα σχεδιάζονται 4ετή πλάνα ανάπτυξης τα οποία θα επανακαταρτίζονται σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς, συμβαδίζοντας πλήρως με τις κατευθύνσεις για την παιδεία που μπαίνουν απ’ την κυβέρνηση, την ΕΕ (βλ. Συνθήκη της Μπολόνια). Ενώ τελικώς θα εγκρίνονται μαζί με τον προϋπολογισμό της κάθε σχολής από το Συμβούλιο Ιδρύματος. Επίσης το Σ.Ι. και μόνο είναι αρμόδιο για το αν ένα πρόγραμμα σπουδών χρειάζεται δίδακτρα ή όχι! Ο πρύτανης καθορίζει όμως το περιεχόμενό τους και μπορεί να τα καταργεί ανά πάσα στιγμή. Την υλοποίηση-αποτίμησή του αναλαμβάνει το τμήμα.

    Η πρόταση των Συμβουλίων Ιδρύματος και του Υπουργείου Παιδείας με την συγκρότηση του Οργανισμού Ιδρύματος για τα Πανεπιστήμια έρχεται σαν προσπάθεια ολοκλήρωσης της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που ξεκίνησε με τον νόμο Διαμαντοπούλου. Και αυτό γιατί όλες οι προσπάθειες που είχαν γίνει για την αλλαγή του Δημόσιου χαρακτήρα των Πανεπιστήμιων κάτω από ένα συνολικό νομοσχέδιο παρέμειναν άκαρπες καθώς βρήκαν απέναντι τους το μαζικό Φοιτητικό Κίνημα που έθεσε ανάχωμα στα σχέδια τους. Η άμεση προώθηση του κανονισμού αποτελεί επιτακτική ανάγκη για την ελληνική αστική τάξη και τον ελληνικό καπιταλισμό με στόχο την σύνδεση του επιχειρηματικού κλάδου με την τριτοβάθμια εκπαίδευση (βλ. δηλώσεις ΣΕΒ το Νοέμβριο). 

      Ουσιαστικά μέσα από την επιχειρηματικοποίηση - ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων έχουν σαν στόχο την πλήρη εναρμόνιση των νέων απόφοιτων με τις ανάγκες της αγοράς. Πιο αναλυτικά, ο Οργανισμός αυτός δεν προβλέπει γενικά την σύνδεση των Πανεπιστημίων με επιχειρηματικούς κλάδους αλλά την ουσιαστική και άμεση σύνδεση τους με συγκεκριμένες επιχειρήσεις και εταιρίες που βλέπουν τις σχολές και τους αποφοίτους σαν νέες πηγές κερδοφορίας. Το πρώτο βήμα έγινε με την συγκρότηση των Συμβουλίων Ιδρύματος που το απαρτίζουν μία χούφτα μεγαλοκαθηγητάδων αλλά και εκπρόσωποι-στελέχη επιχειρήσεων.

       Με την ίδια ακριβώς λογική ο Οργανισμός προβλέπει την ίδρυση Οικονομικού Συμβουλίου σε κάθε ίδρυμα με στόχο την αξιοποίηση της περιουσίας του ώστε να καλυφθούν χρηματοδοτικά κενά που υπάρχουν. Αυτό περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την πώληση ακίνητης περιουσίας των ιδρυμάτων και την λειτουργία των Πανεπιστημίων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια τα οποία πάνε χέρι-χέρι με την αξιολόγηση του ιδρύματος και την εξωτερική χρηματοδότηση που θα παίρνει. Με βάση αυτά τα κριτήρια θα καθορίζεται και ο προϋπολογισμός του ιδρύματος! Βέβαια δεν αναφέρουν πουθενά ότι αυτά τα “κενά” δημιουργήθηκαν λόγω του προϋπολογισμού των ιδρυμάτων που οι ίδιοι πετσόκοψαν με την βοήθεια της συγκλήτου και του Σ.Ι. Ένα ακόμη κομβικό σημείο που στοχεύει στην πλήρη εναρμόνιση των Πανεπιστήμιων με τις επιχειρήσεις είναι ότι με βάση του Οργανισμού δίνεται η δυνατότητα υπενοικίασης των εργαστηρίων σε εταιρίες για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Με αυτό τον τρόπο θα δίνεται η δυνατότητα στην εκάστοτε εταιρία να εκμεταλλεύεται τον εργαστηριακό εξοπλισμό, το προσωπικό αλλά και τους ίδιους τους φοιτητές για να καθοδηγεί την έρευνα που παράγεται προς όφελος της με κριτήριο την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Επίσης παρέχεται η δυνατότητα να στελεχώνονται τα εργαστήρια από ανθρώπους της εταιρίας οι οποίο θα κάνουν μάθημα. Αυτό σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη σύνδεση της γνώσης με την αγορά, ελλειμματική μάθηση και εκμετάλλευση φοιτητών και καθηγητών.

    Ο οργανισμός ιδρύματος προβλέπει επίσης την διάσπαση των πτυχίων και των γνωστικών αντικειμένων με την καθιέρωση 3^ων κύκλων σπουδών, πρώτος 3ετής κύκλος που θα είναι ουσιαστικά το πτυχίο, ο δεύτερος κύκλος που θα είναι το μεταπτυχιακό και ο τρίτος κύκλος οι διδακτορικές σπουδές. Κριτήριο όλων των βαθμίδων αυτών είναι οι πιστωτικές μονάδες ενώ προωθείται η δημιουργία Σύντομων Κύκλων Σπουδών. Ορίζεται διετής κύκλος σπουδών στον οποίο ο φοιτητής θα αναγκάζεται να μαζεύει συγκεκριμένες πιστωτικές μονάδες για να του αποδίδεται τίτλος σπουδών. Δηλαδή μια βεβαίωση σπουδών που θα του εξασφαλίζει απολύτως τίποτα. Αυτό γίνεται για να έχουν οι επιχειρήσεις στην διάθεση τους μια εφεδρεία αποτελούμενη από φθηνούς και ευέλικτους εργαζόμενους-αναλώσιμα. Όσον αφορά τους κύριους κύκλους σπουδών, ο πρώτος κύκλος απαιτεί τη συμπλήρωση μαθημάτων που θα αντιστοιχούν σε 180 πιστωτικές μονάδες (60 το χρόνο), ο δεύτερος κύκλος αντίστοιχα 120 πιστωτικές μονάδες (60 το χρόνο). Με πολύ απλά λόγια, ο 1^ος κύκλος σπουδών δεν εξασφαλίζει τίποτα απολύτως καθώς δεν θα παρέχονται ούτε επαγγελματικά ούτε εργασιακά δικαιώματα. 

     Κάτι που βολεύει στο έπακρο τις επιχειρήσεις και τις εταιρίες καθώς δημιουργείται ένας μελλοντικά εργαζόμενος ο οποίος δεν θα έχει σφαιρική γνώση αλλά κατακερματισμένη και ελλειμματική. Θα παίρνει στην ουσία μόνο συγκεκριμένα κομμάτια γνώσης ανάλογα με τις ανάγκες των επιχειρήσεων που θα «μανατζάρουν» το πανεπιστήμιο και έτσι θα είναι έρμαιο στις ορέξεις του εργοδότη αφού θα μπορεί να τον χρησιμοποιεί σαν αναλώσιμο για όσο καιρό τον χρειάζεται. Πάντα με μισθούς πείνας αφού δεν θα μπορεί να υπογράψει συλλογική σύμβαση εργασίας. Ενώ στην συνέχεια θα βρίσκεται σε μια συνεχή διαδικασία επανακατάρτισης και εργασιακής περιπλάνησης κάτι που συμβαδίζει απόλυτα με τα προγράμματα δια βίου μάθησης και τις πιστωτικές μονάδες.

 

    Όποιος έχει την οικονομική δυνατότητα να παρακολουθήσει τον 2^ο κύκλο σπουδών (καθώς είναι με δίδακτρα τα μεταπτυχιακά με βάση νόμου) θα είναι υπερεξειδικευμένος απόφοιτος, με πλήρως κατευθυνόμενη γνώση σε ένα πολύ συγκεκριμένο και περιορισμένο γνωστικό αντικείμενο. Εντείνονται έτσι οι ταξικοί φραγμοί καθώς τα παιδιά των φτωχών οικογενειών, αν τώρα η πρόσβαση τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, για οικονομικούς λόγους, είναι πάρα πολύ δύσκολη, πλέον καθίσταται αδύνατη. Δηλαδή η γνώση που θέλουν να δίνουν θα είναι για λίγους και εκλεκτούς. Ένα είναι σίγουρο ότι και στις δύο αυτές περιπτώσεις η κατάληξη είναι η ίδια. Πλέον θα μιλάμε για έναν απόφοιτο και μελλοντικά εργαζόμενο ο οποίος θα είναι στα δόντια της εργοδοτικής τρομοκρατίας - αυθαιρεσίας και θα είναι καταδικασμένος να επανακαταρτίζεται συμφώνα με το πώς τον θέλει η αγορά εργασίας καθώς και να πληρώνει ισόβια για τις σπουδές του. Όλα τα παραπάνω έρχονται σε πλήρη σύμπλευση με την κατεύθυνση που βάζει ο ΟΟΣΑ, Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, που κάνει λόγο για την εναρμόνιση των Πανεπιστημίων με τα Πανεπιστήμια της υπόλοιπης Ευρώπης. Με λίγα λόγια κάνει λόγο για την διάλυση της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας με την επιβολή διδάκτρων ακόμα και σε προπτυχιακό στάδιο καθώς η Ελλάδα παραμένει για εκείνους βέβαια μια κουκίδα στο χάρτη των Πανεπιστημίων της Ε.Ε που έχει καταφέρει με τους αγώνες των εργαζομένων και των φοιτητών και να κρατήσει τον Δημόσιο-Δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Εν συνεχεία ακόμα ένα κομμάτι του Οργανισμού ορίζει με σαφήνεια τις περιπτώσεις διαγραφής φοιτητών. Όποιος υπερβεί τα ν+2 χρόνια, δεν εγγραφεί για δύο εξάμηνα και αποτύχει τρεις φορές σε εξέταση μαθήματος θα διαγράφεται. Ταυτόχρονα δυσχεραίνει η αναγνώριση ενός φοιτητή ως εργαζόμενου καθώς απαιτείται να εργάζεται αποδεδειγμένα 20 ώρες την εβδομάδα. Αυτή λοιπόν η πειθάρχηση των φοιτητών θα προωθήσει τον κοινωνικό κανιβαλισμό και τον ατομικό δρόμο καθώς θα ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο να τελειώσει όσο πιο γρήγορα μπορεί την σχολή του πατώντας πάνω στα πτώματα των συμφοιτητών του. Γυρνώντας έτσι την πλάτη σε κάθε είδος συλλογικού αγώνα και διεκδίκησης των σύγχρονων δικαιωμάτων του.

     Όσον αφορά το δικό μας στρατόπεδο τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά! Στον κοινωνικό μεσαίωνα που θέλουν να μας επιβάλουν, στο αβέβαιο μέλλον, την ανεργία, την φτώχια και την εξαθλίωση που μας προβάλλουν ο εφησυχασμός και η νοχελικότητα δεν χωράνε. Ήρθε η ώρα η Κυβέρνηση, η ΕΕ, το Υπουργείο Παιδείας να αντιληφθούν ότι στον κόσμο που θέλουν να δημιουργήσουν δεν θα πάρουμε θέση. Αντιθέτως θα βάλουμε όλες μας τις δυνάμεις να τον ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ και να τους ανατρέψουμε! Για ένα πανεπιστήμιο που δεν θα λειτουργεί με βάση το κέρδος αλλά με βάση τις κοινωνικές ανάγκες, με αποφοίτους- επιστήμονες που θα έχουν σφαιρική γνώση πάνω στο γνωστικό τους αντικείμενο αλλά και ένα Πανεπιστήμιο που θα λειτουργεί με εργατικό και φοιτητικό έλεγχο! Ήρθε η ώρα να περάσουμε στην αντεπίθεση! Με μαζικούς ανυποχώρητους αγώνες, συνελεύσεις, καταλήψεις και απεργίες διαρκείας, μαζί με όλα τα υπόλοιπα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Για να δημιουργήσουμε μια συνεχή ανωμαλία που θα βάλει οριστικό τέλος στα σχέδια τους. Στα συντρίμμια λοιπόν αυτού του κόσμου θα δημιουργήσουμε τον δικό μας κόσμο βασισμένο στις ανάγκες της κοινωνίας και των δικαιωμάτων μας! 

Δε μας φοβίζουν μας εξοργίζουν

Το τελευταίο διάστημα ο αυταρχικός κατήφορος της κυβέρνησης δεν έχει τελειωμό! Ανίκανη να προβάλει ένα θετικό όραμα στον ορίζοντα της κρίσης παίζει τα ρέστα της στη κατατρομοκράτιση του λαού στην ωμή καταστολή και συκοφάντηση κάθε κινητοποίησης. Προφανώς δε περιμέναμε κάτι άλλο από αυτούς, δε περιμέναμε τίποτα λιγότερο καθώς δείγματα γραφής μας έδωσαν από νωρίς! Από τους τόνους χημικών σε πορείες, από τις αύρες από την συνεχή πριμοδότηση της Χρυσής Αυγής, τη θεωρία των 2 άκρων, τις συνεχείς επιθέσεις σε κοινωνικούς χώρους και τις επιστρατεύσεις απεργών.

 Όμως  αυτό τον καιρό η κυβέρνηση μπαίνει στην ουσία του σχεδίου της, σε αυτό που περιγράφουμε τόσο καιρό. Θέτει απέναντι της μετωπικά το λαϊκό κίνημα και τις πιο ριζοσπαστικές πρακτικές του, δημιουργεί μια κατάσταση όπου προκαταβολικά όποιος σκοπεύει να αντιδράσει και να παλέψει απέναντι στις κόκκινες γραμμές που βάζει η αστική τάξη και η εξουσία της θα τίθεται παράνομος! Έτσι έγινε σε πρώτο επίπεδο με την απεργία των καθηγητών πέρσι το καλοκαίρι που επιστρατεύτηκαν πριν καν προλάβουν να αποφασίσουν απεργία! Έτσι αντιμετώπισαν και τη πορεία κόντρα στην ανάληψη της προεδρίας της ΕΕ απαγορεύοντας την επειδή είχε τέτοιο σκοπό. Την επόμενη φορά που θα κάνουμε πορεία σκοπεύουμε να ενημερώσουμε τους Δένδια και σια να μας πουν άμα τους αρέσει το θέμα αλλιώς να την ακυρώσουμε!!

  Δε μας εκπλήσσουν αυτές οι κινήσεις ούτε μας τρομοκρατούν. Ίσα ίσα δείχνουν σε ποιο στρατόπεδο βρίσκεται ο φόβος. Μπροστά στη μαζική λαϊκή αγανάκτηση αυτή η κυβέρνηση θέλει να εμφανιστεί ως ο μεγάλος εγγυητής της ομαλότητας. Περνάει σε νέο επίπεδο τη θεωρία των δύο άκρων και περνάει το μήνυμα της: Η’ μνημόνιο, φόροι, χρέος και ΕΕ ή χάος, χρυσαυγίτες να μαχαιρώνουν, ο Ξηρός ελεύθερος να θερίζει και οι κομμουνιστές να σας παίρνουν τα σπίτια.  Η αλήθεια είναι όμως ότι ο αποκαλυπτικός χαρακτήρας της κρίσης δίνει τη δυνατότητα να καταλάβει ο καθένας τι συμβαίνει. Τα σπίτια τα παίρνουν οι τράπεζες, ο καπιταλισμός χρησιμοποιεί το φασιστικό δεκανίκι του με κάθε τρόπο και ο εγγυητής της ομαλότητας είναι αυτός που καθημερινά καταπιέζει τα λαϊκά στρώματα και ενισχύει μια χούφτα πλουσίων.

 Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός που θέλουν να επιβάλλουν περνάει από πολλά επίπεδα και θέλει πολλαπλή απάντηση. Χρησιμοποιούνται ταυτόχρονα και μεθοδευμένα η κρατική καταστολή, η εργοδοτική τρομοκρατία και η σιδερένια μπότα του συστήματος η χρυσή αυγή. Το ένα κομμάτι καλύπτει το άλλο, όπου δε φτάνει το ένα φτάνει το άλλο. Απέναντι σε αυτή τη κατάσταση μοναδική απάντηση μπορεί να είναι ένα συνολικό ριζοσπαστικό κίνημα που να αγωνίζεται για τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες τις εποχής μας.

 Τα πρόσφατα γεγονότα δείχνουν ότι όπου έχουμε σηκώσει το γάντι τους έχουμε κάνει να φάνε τα μούτρα τους. Και στο πολυτεχνείο όταν απειλούσε ο Δένδιας για αστυνομική εισβολή αν εκπέμψει η ΕΡΤ και στην απεργία των διοικητικών όταν απειλούσαν με εισβολή των ΜΑΤ αν δε λήξει. Η ανυποχώρητη στάση του φοιτητικού κινήματος και των απεργών απέδειξε πόσο κούφιες ήταν αυτές οι απειλές και έφερε σε πολύ δύσκολη θέση αυτή τη κυβέρνηση.

Η συνεχής πίεση του φοιτητικού κινήματος στα όργανα εξουσίας των πανεπιστημίων και η δυνατότητα απόσπασης κατακτήσεων έχει απασχολήσει ιδιαίτερα το υπουργείο παιδείας και τα τελευταία χρόνια δίνει μάχη για να απομακρύνει τα όργανα λήψης αποφάσεων από αυτή τη πίεση και να τα θωρακίσει. Θέλουν όργανα λίγων και αυστηρά εκλεκτών του κεφαλαίου, «φενταγίν» του αστισμού έτοιμους να εφαρμόσουν τις πιο αυταρχικές και αντιδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Σε αυτό το πλαίσιο δε χωράνε υποψηφιότητες ανθρώπων που έστω και σε ορισμένα σημεία (και με πάρα πολλές αντιφάσεις) έχουν εκφράσει αντιρρήσεις σε αυτή τη κατεύθυνση (πχ Καραμαλέγκου στη κοσμητεία της φιλοσοφικής).

Το επόμενο διάστημα το ζήτημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων θα ανοίξει σε πιο ευρεία κλίμακα. Είναι κομβικό να το αντιμετωπίσουμε σαν κεντρικό πεδίο αντιπαράθεσης  και να βάλουμε φρένο στα σχέδια τους που μας θέλουν σκυφτούς και υποταγμένους να διαχειριζόμαστε τη φτώχια και τη μιζέρια μας δίχως όνειρα και ελπίδες.

ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΚΛΑΙΓΟΝΤΑΙ ΠΑΣΠ-ΔΑΠ;

Εδώ και 4 χρόνια που η χώρα βυθίζεται στη δίνη του μνημονίου, την ώρα που η ΕΕ καταργεί και ξεπουλάει όλα τα κοινωνικά δικαιώματα και κεκτημένα των εργαζόμενων. Την ώρα που η σάπια αστική “δημοκρατία” φανερώνει τον πραγματικό της χαρακτήρα, ακόμη και τώρα το ιδεολόγημα ότι τα συμφέροντα του λάου με τα συμφέροντα των βιαστών του μπορούν να έρθουν σε σύμπλευση και πως μπορεί ο λαός να έρθει σε διαπραγμάτευση συνεχίζουν να αναπαράγονται. Ακόμη και τώρα που μια διαδήλωση μπορεί να απαγορευτεί άπλα γιατί θίγει τους κυβερνώντες.

Την ώρα που η κυβέρνηση πουλά σε εταιρίες κάθε πτυχή της εκπαίδευσης σε όλα τα επίπεδα (γνώση, έρευνα, υποδομές) , και εφαρμόζει τη πιο ταξική πολιτική, κάποιοι θυμήθηκαν ότι στη σχολή μας υπάρχουν 100 φοιτητές που δεν σιτίζονται..... δυστυχώς δεν είναι μόνο οι 100 φοιτητές που δεν σιτίζονται, αλλά και αυτοί που διακόπτουν τις σπουδές λόγο οικονομικών δυσκολιών . Δεν είναι ότι τους έπιασε ο πόνος ξαφνικά αλλά μάλλον κάτι άλλο είναι που τους πονά. Μας λέει η ΠΑΣΠ δηλαδή ότι οι πετσοκομμένοι προϋπολογισμοι των ιδρυμάτων για την κάλυψη των αναγκών των φοιτητών δεν είναι ταξική επιλογή της κυβέρνησης άλλα είναι πρόβλημα εκπροσώπησης του συλλόγου ... Και από την άλλη η ΔΑΠ λέει με περηφάνια οτι κατάφερε να πάρει το εξάμηνο μια εβδομάδα παράταση, δηλαδή κατάφερε κάτι το οποίο ήταν αναμενόμενο να γίνει ούτως η άλλως, αλλά το κατάφερε, και με ανοιχτή σχολή όπως τονίζει!!! Απλά κοροϊδεύουν. Το μόνο που θέλουν είναι να περάσει όσο πιο ανώδυνα γίνεται η κυβερνητική πολίτικη χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Ας θυμίσουμε σε κάποιους, ότι η εκπροσώπηση στα όργανα συνδιοικησής από ένα και μόνο άτομο αποτελεί κομμάτι του ν. Διαμαντοπουλου που υποτίθεται ότι η ΠΑΣΠ ήταν ενάντια, και παρ΄ολα αυτά ζητάνε τον ορισμό ενός πρόεδρου για την εκπροσώπηση στη σύγκλητο, και ποιος ξέρει ίσως και στο συμβούλιο διοίκησης, με απλά λόγια πάνε να νομιμοποιήσουν αυτά που το φοιτητικό κίνημα αντιπαλευε (και θεωρητικα και οι ιδιοι!!!). Και εν τελεί τι κατάφεραν ΠΑΣΠ-ΔΑΠ που φώναζαν για ανοιχτή σχολή; Κατάφεραν να ανοίξουν το δρόμο στις ιδιωτικοποιήσεις και στα δίδακτρα που έρχονται με τους “ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ των ΙΔΡΥΜΑΤΩΝ”. Και ταυτόχρονα πάνε από την πίσω πόρτα να εξασφαλίσουν τη θέση τους στο νέο πανεπιστήμιο που ετοιμάζουν κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ μέσα από τα όργανά συνδιοικησης. Αυτό είναι που πραγματικά τους καίει...

Ποια είναι όμως η ουσία; Το ζήτημα της στέγασης, της σίτισης, το πως θα δώσουμε εξεταστική, τι πτυχίο θα πάρουμε, το πως θα δουλέψουμε, το πως ο φοιτητής και ο εργαζόμενος θα σηκώσει κεφάλι δεν είναι θέμα εκπροσώπησης. Είναι ζήτημα του κινήματος, είναι ζήτημα ταξικής πάλης. Είναι αυταπάτη ότι τα δικαιώματα κατακτώνται με διάλογο η διαπραγμάτευση. Όλα τα δικαιώματα κερδήθηκαν με αγώνες στο δρόμο. Οι αγώνες του φοιτητικού κινήματος με καταλήψεις συνελεύσεις πορείες και συντονιστικά είναι ο λόγος που το σύμφωνο της ΜΠΟΛΟΝΙΑ δεν έχει εφαρμοστεί στην Ελλάδα (η μοναδική χωρά στην ΕΕ). Από την άλλη το μόνο που έκαναν ΠΑΣΠ ΔΑΠ στα όργανα συνδιοικησης ήταν να στηρίζουν σε όλα την πρυτανεία, πίσω από κλειστές πόρτες. Τα προεδρία τους και οι συναντήσεις με το πρύτανη και τα συμβούλια ιδρύματος είναι η έκφραση της αστικής “δημοκρατίας” μέσα στις σχόλες. Είναι η “δημοκρατία” που δεν αφήνει τους πολλούς να αποφασίζουν για την μοίρα τους. Είναι ίδια με τη δημοκρατία που λέει ότι έχεις το κοινοβούλιο άλλα όλοι ξέρουν ότι οι αποφάσεις παίρνονται αλλού και πάντα με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου. Είναι η δημοκρατία στην οποία τα πολιτικά κόμματα εναλλάσσονται άλλα η πολίτικη μένει η ίδια. Γιατί είναι μια δημοκρατία και ενα σύστημα που δεν γίνεται να διαχειριστούν προς όφελος του λάου όπως οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και τις ΑΡΕΝ, λένε. Γιατί είναι μια αστική “δημοκρατία” που είναι κομμένη και ραμμένη στα μετρά του κοινωνικού και οικονομικού συστήματος του καπιταλισμού και δεν αλλάζει. Η ελπίδα και η νίκη, έρχεται μόνο μέσα από ανυποχώρητους αγώνες που θα εκβιάζουν πολιτικά οικονομικά τις κυβερνήσεις τους, με απεργίες και καταλήψεις που θα χαλάνε οικονομικά και πολιτικά τους πλάνα.

Η λογική της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης και των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών έχει πεθάνει και δε έχει τίποτα να δώσει λαό και στις ανάγκες του. Η μονή διέξοδος είναι η δημοκρατία των γενικών συνελεύσεων, των οργάνων λαϊκής πολίτικης που αποτελούν μια άλλη προοπτική για λειτουργιά τις κοινωνίας, μακριά από κεφάλαιο ΕΕ ΔΝΤ