Σε εκδήλωση με τον ευφάνταστο τίτλο “Σύλλογοι πέρα από κόμματα” η “ακομμάτιστη” παράταξη της κυβέρνησης
στο πανεπιστήμιο επέλεξε να παρουσιάσει τις θέσεις της για τους φοιτητικούς συλλόγους και το φοιτητικό
κίνημα, μοιράζοντας στη συνέχεια το σχετικό κείμενο-πρόταση της ΔΑΠ στους φοιτητές κάθε σχολής. Σε μια
περίοδο που η κυβέρνηση εξαπολύει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση την τελική επίθεση για την εφαρμογή του
νόμου Διαμαντοπούλου μέσα από διαγραφές φοιτητών, θέσπιση πρότυπων εσωτερικών κανονισμών, εξωτερική
αξιολόγηση κλπ, προκαλούν “έκπληξη” οι προτάσεις της ΔΑΠ, οι οποίες συμπλέουν πλήρως με την κυβερνητική
πολιτική που έχει φέρει το πανεπιστήμιο αλλά και τις ζωές μας σε τέτοιο σημείο. Ας εξετάσουμε κάποιες από τις
προτάσεις της ακομμάτιστης πλέον ΔΑΠ και το τι αυτές εξυπηρετούν:
“Φοιτητικές παρατάξεις, υπάρχουν και λειτουργούν σε όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα του κόσμου, με κανόνες. Η δράση τους
όμως κινείται πάντα προς όφελος του ιδρύματος, συνεισφέροντας στην εξέλιξή του, χωρίς να βάζουν εμπόδια στη λειτουργία του και
να προκαλούν επιπλέον δυσκολίες στους φοιτητές και τις οικογένειές τους. Στόχος μας με τις προτάσεις αυτές, είναι να σταματήσει
η ασυδοσία των μειοψηφιών, να ζωντανέψει ξανά το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα και να αποκτήσει θεσμοθετημένη δομή
και κεντρική οργάνωση.”
Σε αυτό το σημείο η ΔΑΠ προσδιορίζει στην πραγματικότητα τον εχθρό της στο πανεπιστήμιο. Ποιος είναι αυτός ;
Είναι η κυβέρνηση με τους νόμους της και η ΕΕ με τις συνθήκες της που διαλύουν το δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο ;
ΟΧΙ ΦΥΣΙΚΑ! Για τη ΔΑΠ ο εχθρός είναι κάποιες “ασύδοτες μειοψηφίες” που για ανεξήγητους λόγους “βάζουν εμπόδια
στη λειτουργία του πανεπιστημίου”. Μειοψηφίες που προβάλουν την άλλη αντίληψη, την άλλη κουλτούρα που
έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την λογική του ατομικού δρόμου και εντείνει τη συλλογική δράση! Μειοψηφίες
λοιπόν αποτελούν για τη ΔΑΠ οι αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων των φοιτητικών συλλόγων και ασυδοσία
οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις.
“θέσπιση ειδικού νόμου όπως προβλέπεται από το Άρθρο 16 παρ. 5 του Συντάγματος, που θα περιγράφει τις βαθμίδες οργάνωσης
του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος, το ρόλο τους, καθώς και τις αρμοδιότητές τους.”
Εδώ τα ακομμάτιστα παιδιά απευθύνονται στην...κυβέρνηση (!) για να θεσπίσει νόμο που θα οργανώνει το
φοιτητικό κίνημα! Είναι γνωστό άλλωστε το πόσο η κυβέρνηση είναι με το μέρος του φοιτητικού κινήματος
και το έχει αποδείξει, τους τόνους χημικών και ξύλου με τα οποία το έχει αντιμετωπίσει, με τους δεκάδες
φοιτητές από φτωχές οικογένειες που πετάγονται έξω απ’ τις εστίες και με το πανεπιστήμιο-εταιρία που
θέλει να φτιάξει, στο οποίο θα έχουν πρόσβαση λίγοι και καλοί, με τη γνώση να αποτελεί το νούμερο ένα
εμπόρευμα. Ήρθε λοιπόν η ώρα κατά τη γνώμη τους να μας οργανώσει κιόλας. Στην πράξη ένας τέτοιος νόμος
θα θεσμοθετούσε δομές που θα απονέκρωναν τις γενικές συνελεύσεις, θα αποπολιτικοποιήσει τους φοιτητικούς
συλλόγους και θα έφτιαχναν ένα φοιτητικό κίνημα καρικατούρα, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της κυβέρνησης
και των κυβερνητικών παρατάξεων.
“Κατάργηση της ανενεργής ΕΦΕΕ και δημιουργία νέας ένωσης σε πανελλαδικό επίπεδο για φοιτητές και σπουδαστές, το Εθνικό
Συμβούλιο Φοιτητών στα Πανεπιστήμια και το Εθνικό Συμβούλιο Σπουδαστών στα ΤΕΙ και αναγνώρισή τους από την Πολιτεία.”
Η ΔΑΠ εγκαταλείπει την παλιότερη θέση της για νεκρανάσταση της ΕΦΕΕ και προτείνει τη δημιουργία ενός
άλλου οργάνου που επίσης δεν έχει καμία σχέση με το ζωντανό φοιτητικό κίνημα και τις διαδικασίες του. Μέσα
από την πρόταση της δημιουργίας του ΕΣΥΦ η ΔΑΠ αφήνει την υπόνοια ότι μπορεί μονομερώς να φτιάξει αυτό το
όργανο ώστε να συνδιαλέγεται με την κυβέρνηση και να συμβάλλει στην εφαρμογή των αντιεκπαιδευτικών μέτρων.
Ουσιαστικά θα αποτελεί μια συνάντηση μόνο των παρατάξεων που θα βρίσκονται μεταξύ τους και θα τα λένε μεταξύ
τους.
“Αλλαγή του τρόπου διεξαγωγής των Γενικών Συνελεύσεων των Συλλόγων και τη θέσπιση κανόνων, ώστε να αποτρέπεται σε
μειοψηφίες να κλείνουν τα ιδρύματα, όπως γινόταν μέχρι σήμερα.”
Η ΔΑΠ εμμέσως πλην σαφέστατα προτείνει αύξηση της απαρτίας που χρειάζεται για τη διεξαγωγή της γενικής
συνέλευσης ώστε οι γενικές συνελεύσεις να είναι σχεδόν αδύνατο να πραγματοποιηθούν. Η πρόταση αυτή
βρίσκεται σε σύμπλευση με το αντίστοιχο μέτρο τρόικας και κυβέρνησης που προβλέπει ότι για να παρθεί απόφαση
για απεργία θα πρέπει να την έχουν ψηφίσει το 50% +1 των εργαζομένων, απαγορεύοντας έμμεσα έτσι το ίδιο το
δικαίωμα στην απεργία. Εδώ φαίνεται και ο ξεκάθαρος κατασταλτικός ρόλος της ΔΑΠ που προσπαθεί να παίξει τον
σωτήρα της εκάστοτε Κυβέρνησης με στόχο την φίμωση των αποφάσεων των Γενικών Συνελεύσεων που μπορούν
να παίξουν και να προβάλουν έναν άλλο δρόμο.
65“Κατάργηση των παραταξιακών πλαισίων και αντικατάστασή τους με προτάσεις χωρίς κομματική χροιά, που θα άπτονται των
φοιτητικών και ακαδημαϊκών ζητημάτων.”
Η πιο ύπουλη και αντιδραστική πρόταση από όλες! Η ΔΑΠ πίσω από το ψευτοδίπολο παραταξιακά πλαίσια-
προτάσεις ακαδημαϊκού περιεχομένου θέλει να αποκρύψει το πραγματικό δίπολο. Αυτό δεν είναι άλλο από το
αν οι σύλλογοι θα συζητάνε πολιτικά, θα αναγνωρίζουν τον εχθρό τους και θα παράγουν σχέδιο για το πώς θα
απαντήσουν στην επίθεση ή αν θα συζητάνε για το αν πρέπει να φτιάξουμε ταρατσόκηπο κι ας μην μπορούμε καν να
σπουδάσουμε! Ο πραγματικός εχθρός της ΔΑΠ λοιπόν προφανώς δεν είναι γενικώς και αόριστα οι παρατάξεις
και τα πλαίσιά τους, αλλά η αριστερά και ευρύτερα ο κόσμος που στρέφεται κατά της κυβέρνησης , της ΕΕ
και παλεύει για την ανατροπή τους και για ένα δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο στη βάση των αναγκών μας.
“Τέλος στο καθεστώς ελέγχου των Διοικητικών Συμβουλίων από παρατάξεις και θέσπιση προσωποπαγών Διοικητικών
Συμβουλίων, με ονομαστική εκπροσώπηση από συγκεκριμένα πρόσωπα που εκλέγονται από τους φοιτητές.”
Στην ίδια κατεύθυνση με την προηγούμενη πρόταση η ΔΑΠ παλεύει για την κατάργηση κάθε πολιτικού χώρου
που εναντιώνεται στα βρώμικα σχέδιά της. Θέλει να κάνει συλλόγους που θα μοιάζουν με 15μελή λυκείου και
φοιτητές που θα ψηφίζουν με κριτήριο ποιος τους παρείχε τις πιο πολλές σημειώσεις και ποιος τους κέρασε
πιο πολλά ποτά! Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι αυτό το προτείνει η παράταξη που φτύνει στα μούτρα κάθε
φορά τους φοιτητές που υπογράφουν για διεξαγωγή συνέλευσης και μέσα από το διοικητικό συμβούλιο προσπαθεί
να χρησιμοποιεί το σύλλογο σαν τσιφλίκι της.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η ΔΑΠ παρουσίασε τις
θέσεις αυτές προεκλογικά και ζητάει από τους φοιτητές
να την στηρίξουν στις επερχόμενες φοιτητικές εκλογές.
Είναι σαφές λοιπόν ότι ούτε αποφάσισε ξαφνικά η ΔΑΠ
να γίνει ακομμάτιστη ούτε αηδίασαν ξαφνικά από μια
κατάσταση που οι ίδιοι δημιούργησαν και θέλουν να
φύγουν οι παρατάξεις από το πανεπιστήμιο. Αυτό που η ΔΑΠ
αποφάσισε είναι να συνεχίσει αυτό που κάνει εδώ και καιρό με
πιο έντονο τρόπο. Αποφάσισε λοιπόν να αποτελέσει το αυτί και
το χέρι της Κυβέρνησης εντός των πανεπιστημίων. Τη στιγμή
μάλιστα που η Κυβέρνηση μαζί με τις επιταγές της ΕΕ εξαπολύει
την πιο βάρβαρη και ποιοτικά αυξημένη επίθεση στον κλάδο
της εκπαίδευσης. Τη στιγμή μάλιστα που το επιχειρηματικό
πανεπιστήμιο είναι προ των πυλών η ΔΑΠ σαν άλλος μπάτσος
επιλέγει να φιμώσει κάθε αγωνιστική φωνή που θα βάλει
ΣΤΟΠ στο σχέδιο για την εξαφάνιση της Δημόσιας και Δωρεάν
Παιδείας. Να βάλει δηλαδή πλάτη στα σχέδια της κυβέρνησης
προσπαθώντας να απονεκρώσει τις γενικές συνελεύσεις, να
ποινικοποιήσει τους αγώνες των φοιτητών και να φτιάξει δομές
κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της ίδιας και της κυβέρνησης.
ΣΤΙΣ 7 ΜΑΗ ΜΑΥΡΙΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΣΟΥ ΜΑΥΡΙΖΟΥΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Ήρθε λοιπόν η ώρα να μαυριστούν οι φωνές που εντείνουν τις λογικές του ατομικού δρόμου, της απολιτίκ
στάσης, της απουσίας από τις συλλογικές διαδικασίες και εντείνουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Η απάντηση σε
αυτήν την κίνηση της ΔΑΠ είναι υπόθεση του ίδιου του φοιτητικού κινήματος που θα αποτελεί ασπίδα σε τέτοιες
λογικές που το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι προς όφελος της Κυβέρνησης. Η απάντηση δεν μπορεί
να είναι άλλη από την αναζωογόνηση των γενικών συνελεύσεων, με ενεργή συμμετοχή όλων των φοιτητών, την
εμβάθυνση της πολιτικής κουβέντας σε αυτές, και εν τέλει το σχεδιασμό ενός νικηφόρου κινήματος στο πλάι των
εργαζομένων και των υπόλοιπων πληττόμενων κομματιών της κοινωνίας, ενάντια στα μέτρα που συνεχώς έρχονται
και την πραγματικότητα της φτώχειας και της εξαθλίωσης που θέλουν να μας επιβάλλουν. Αυτό λοιπόν που πρέπει
να ξεριζωθεί από το πανεπιστήμιο δεν είναι η πολιτική και οι αγώνες, αλλά τα πειθήνια όργανα της κυβέρνησης που
με κάθε τρόπο προσπαθούν να τσακίσουν κάθε φωνή αντίστασης. ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ! Είναι ανάγκη λοιπόν να
ενισχυθεί η άλλη αντίληψη, αυτή που θα έρθει σε σύγκρουση με τις λογικές του ατομικού δρόμου, θα προβάλει το
φώς της συλλογικής διεκδίκησης και θα συμβάλλει στην επανεμφάνιση του Φοιτητικού Κινήματος.
στο πανεπιστήμιο επέλεξε να παρουσιάσει τις θέσεις της για τους φοιτητικούς συλλόγους και το φοιτητικό
κίνημα, μοιράζοντας στη συνέχεια το σχετικό κείμενο-πρόταση της ΔΑΠ στους φοιτητές κάθε σχολής. Σε μια
περίοδο που η κυβέρνηση εξαπολύει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση την τελική επίθεση για την εφαρμογή του
νόμου Διαμαντοπούλου μέσα από διαγραφές φοιτητών, θέσπιση πρότυπων εσωτερικών κανονισμών, εξωτερική
αξιολόγηση κλπ, προκαλούν “έκπληξη” οι προτάσεις της ΔΑΠ, οι οποίες συμπλέουν πλήρως με την κυβερνητική
πολιτική που έχει φέρει το πανεπιστήμιο αλλά και τις ζωές μας σε τέτοιο σημείο. Ας εξετάσουμε κάποιες από τις
προτάσεις της ακομμάτιστης πλέον ΔΑΠ και το τι αυτές εξυπηρετούν:
“Φοιτητικές παρατάξεις, υπάρχουν και λειτουργούν σε όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα του κόσμου, με κανόνες. Η δράση τους
όμως κινείται πάντα προς όφελος του ιδρύματος, συνεισφέροντας στην εξέλιξή του, χωρίς να βάζουν εμπόδια στη λειτουργία του και
να προκαλούν επιπλέον δυσκολίες στους φοιτητές και τις οικογένειές τους. Στόχος μας με τις προτάσεις αυτές, είναι να σταματήσει
η ασυδοσία των μειοψηφιών, να ζωντανέψει ξανά το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα και να αποκτήσει θεσμοθετημένη δομή
και κεντρική οργάνωση.”
Σε αυτό το σημείο η ΔΑΠ προσδιορίζει στην πραγματικότητα τον εχθρό της στο πανεπιστήμιο. Ποιος είναι αυτός ;
Είναι η κυβέρνηση με τους νόμους της και η ΕΕ με τις συνθήκες της που διαλύουν το δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο ;
ΟΧΙ ΦΥΣΙΚΑ! Για τη ΔΑΠ ο εχθρός είναι κάποιες “ασύδοτες μειοψηφίες” που για ανεξήγητους λόγους “βάζουν εμπόδια
στη λειτουργία του πανεπιστημίου”. Μειοψηφίες που προβάλουν την άλλη αντίληψη, την άλλη κουλτούρα που
έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την λογική του ατομικού δρόμου και εντείνει τη συλλογική δράση! Μειοψηφίες
λοιπόν αποτελούν για τη ΔΑΠ οι αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων των φοιτητικών συλλόγων και ασυδοσία
οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις.
“θέσπιση ειδικού νόμου όπως προβλέπεται από το Άρθρο 16 παρ. 5 του Συντάγματος, που θα περιγράφει τις βαθμίδες οργάνωσης
του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος, το ρόλο τους, καθώς και τις αρμοδιότητές τους.”
Εδώ τα ακομμάτιστα παιδιά απευθύνονται στην...κυβέρνηση (!) για να θεσπίσει νόμο που θα οργανώνει το
φοιτητικό κίνημα! Είναι γνωστό άλλωστε το πόσο η κυβέρνηση είναι με το μέρος του φοιτητικού κινήματος
και το έχει αποδείξει, τους τόνους χημικών και ξύλου με τα οποία το έχει αντιμετωπίσει, με τους δεκάδες
φοιτητές από φτωχές οικογένειες που πετάγονται έξω απ’ τις εστίες και με το πανεπιστήμιο-εταιρία που
θέλει να φτιάξει, στο οποίο θα έχουν πρόσβαση λίγοι και καλοί, με τη γνώση να αποτελεί το νούμερο ένα
εμπόρευμα. Ήρθε λοιπόν η ώρα κατά τη γνώμη τους να μας οργανώσει κιόλας. Στην πράξη ένας τέτοιος νόμος
θα θεσμοθετούσε δομές που θα απονέκρωναν τις γενικές συνελεύσεις, θα αποπολιτικοποιήσει τους φοιτητικούς
συλλόγους και θα έφτιαχναν ένα φοιτητικό κίνημα καρικατούρα, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της κυβέρνησης
και των κυβερνητικών παρατάξεων.
“Κατάργηση της ανενεργής ΕΦΕΕ και δημιουργία νέας ένωσης σε πανελλαδικό επίπεδο για φοιτητές και σπουδαστές, το Εθνικό
Συμβούλιο Φοιτητών στα Πανεπιστήμια και το Εθνικό Συμβούλιο Σπουδαστών στα ΤΕΙ και αναγνώρισή τους από την Πολιτεία.”
Η ΔΑΠ εγκαταλείπει την παλιότερη θέση της για νεκρανάσταση της ΕΦΕΕ και προτείνει τη δημιουργία ενός
άλλου οργάνου που επίσης δεν έχει καμία σχέση με το ζωντανό φοιτητικό κίνημα και τις διαδικασίες του. Μέσα
από την πρόταση της δημιουργίας του ΕΣΥΦ η ΔΑΠ αφήνει την υπόνοια ότι μπορεί μονομερώς να φτιάξει αυτό το
όργανο ώστε να συνδιαλέγεται με την κυβέρνηση και να συμβάλλει στην εφαρμογή των αντιεκπαιδευτικών μέτρων.
Ουσιαστικά θα αποτελεί μια συνάντηση μόνο των παρατάξεων που θα βρίσκονται μεταξύ τους και θα τα λένε μεταξύ
τους.
“Αλλαγή του τρόπου διεξαγωγής των Γενικών Συνελεύσεων των Συλλόγων και τη θέσπιση κανόνων, ώστε να αποτρέπεται σε
μειοψηφίες να κλείνουν τα ιδρύματα, όπως γινόταν μέχρι σήμερα.”
Η ΔΑΠ εμμέσως πλην σαφέστατα προτείνει αύξηση της απαρτίας που χρειάζεται για τη διεξαγωγή της γενικής
συνέλευσης ώστε οι γενικές συνελεύσεις να είναι σχεδόν αδύνατο να πραγματοποιηθούν. Η πρόταση αυτή
βρίσκεται σε σύμπλευση με το αντίστοιχο μέτρο τρόικας και κυβέρνησης που προβλέπει ότι για να παρθεί απόφαση
για απεργία θα πρέπει να την έχουν ψηφίσει το 50% +1 των εργαζομένων, απαγορεύοντας έμμεσα έτσι το ίδιο το
δικαίωμα στην απεργία. Εδώ φαίνεται και ο ξεκάθαρος κατασταλτικός ρόλος της ΔΑΠ που προσπαθεί να παίξει τον
σωτήρα της εκάστοτε Κυβέρνησης με στόχο την φίμωση των αποφάσεων των Γενικών Συνελεύσεων που μπορούν
να παίξουν και να προβάλουν έναν άλλο δρόμο.
65“Κατάργηση των παραταξιακών πλαισίων και αντικατάστασή τους με προτάσεις χωρίς κομματική χροιά, που θα άπτονται των
φοιτητικών και ακαδημαϊκών ζητημάτων.”
Η πιο ύπουλη και αντιδραστική πρόταση από όλες! Η ΔΑΠ πίσω από το ψευτοδίπολο παραταξιακά πλαίσια-
προτάσεις ακαδημαϊκού περιεχομένου θέλει να αποκρύψει το πραγματικό δίπολο. Αυτό δεν είναι άλλο από το
αν οι σύλλογοι θα συζητάνε πολιτικά, θα αναγνωρίζουν τον εχθρό τους και θα παράγουν σχέδιο για το πώς θα
απαντήσουν στην επίθεση ή αν θα συζητάνε για το αν πρέπει να φτιάξουμε ταρατσόκηπο κι ας μην μπορούμε καν να
σπουδάσουμε! Ο πραγματικός εχθρός της ΔΑΠ λοιπόν προφανώς δεν είναι γενικώς και αόριστα οι παρατάξεις
και τα πλαίσιά τους, αλλά η αριστερά και ευρύτερα ο κόσμος που στρέφεται κατά της κυβέρνησης , της ΕΕ
και παλεύει για την ανατροπή τους και για ένα δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο στη βάση των αναγκών μας.
“Τέλος στο καθεστώς ελέγχου των Διοικητικών Συμβουλίων από παρατάξεις και θέσπιση προσωποπαγών Διοικητικών
Συμβουλίων, με ονομαστική εκπροσώπηση από συγκεκριμένα πρόσωπα που εκλέγονται από τους φοιτητές.”
Στην ίδια κατεύθυνση με την προηγούμενη πρόταση η ΔΑΠ παλεύει για την κατάργηση κάθε πολιτικού χώρου
που εναντιώνεται στα βρώμικα σχέδιά της. Θέλει να κάνει συλλόγους που θα μοιάζουν με 15μελή λυκείου και
φοιτητές που θα ψηφίζουν με κριτήριο ποιος τους παρείχε τις πιο πολλές σημειώσεις και ποιος τους κέρασε
πιο πολλά ποτά! Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι αυτό το προτείνει η παράταξη που φτύνει στα μούτρα κάθε
φορά τους φοιτητές που υπογράφουν για διεξαγωγή συνέλευσης και μέσα από το διοικητικό συμβούλιο προσπαθεί
να χρησιμοποιεί το σύλλογο σαν τσιφλίκι της.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η ΔΑΠ παρουσίασε τις
θέσεις αυτές προεκλογικά και ζητάει από τους φοιτητές
να την στηρίξουν στις επερχόμενες φοιτητικές εκλογές.
Είναι σαφές λοιπόν ότι ούτε αποφάσισε ξαφνικά η ΔΑΠ
να γίνει ακομμάτιστη ούτε αηδίασαν ξαφνικά από μια
κατάσταση που οι ίδιοι δημιούργησαν και θέλουν να
φύγουν οι παρατάξεις από το πανεπιστήμιο. Αυτό που η ΔΑΠ
αποφάσισε είναι να συνεχίσει αυτό που κάνει εδώ και καιρό με
πιο έντονο τρόπο. Αποφάσισε λοιπόν να αποτελέσει το αυτί και
το χέρι της Κυβέρνησης εντός των πανεπιστημίων. Τη στιγμή
μάλιστα που η Κυβέρνηση μαζί με τις επιταγές της ΕΕ εξαπολύει
την πιο βάρβαρη και ποιοτικά αυξημένη επίθεση στον κλάδο
της εκπαίδευσης. Τη στιγμή μάλιστα που το επιχειρηματικό
πανεπιστήμιο είναι προ των πυλών η ΔΑΠ σαν άλλος μπάτσος
επιλέγει να φιμώσει κάθε αγωνιστική φωνή που θα βάλει
ΣΤΟΠ στο σχέδιο για την εξαφάνιση της Δημόσιας και Δωρεάν
Παιδείας. Να βάλει δηλαδή πλάτη στα σχέδια της κυβέρνησης
προσπαθώντας να απονεκρώσει τις γενικές συνελεύσεις, να
ποινικοποιήσει τους αγώνες των φοιτητών και να φτιάξει δομές
κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της ίδιας και της κυβέρνησης.
ΣΤΙΣ 7 ΜΑΗ ΜΑΥΡΙΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΣΟΥ ΜΑΥΡΙΖΟΥΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Ήρθε λοιπόν η ώρα να μαυριστούν οι φωνές που εντείνουν τις λογικές του ατομικού δρόμου, της απολιτίκ
στάσης, της απουσίας από τις συλλογικές διαδικασίες και εντείνουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Η απάντηση σε
αυτήν την κίνηση της ΔΑΠ είναι υπόθεση του ίδιου του φοιτητικού κινήματος που θα αποτελεί ασπίδα σε τέτοιες
λογικές που το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι προς όφελος της Κυβέρνησης. Η απάντηση δεν μπορεί
να είναι άλλη από την αναζωογόνηση των γενικών συνελεύσεων, με ενεργή συμμετοχή όλων των φοιτητών, την
εμβάθυνση της πολιτικής κουβέντας σε αυτές, και εν τέλει το σχεδιασμό ενός νικηφόρου κινήματος στο πλάι των
εργαζομένων και των υπόλοιπων πληττόμενων κομματιών της κοινωνίας, ενάντια στα μέτρα που συνεχώς έρχονται
και την πραγματικότητα της φτώχειας και της εξαθλίωσης που θέλουν να μας επιβάλλουν. Αυτό λοιπόν που πρέπει
να ξεριζωθεί από το πανεπιστήμιο δεν είναι η πολιτική και οι αγώνες, αλλά τα πειθήνια όργανα της κυβέρνησης που
με κάθε τρόπο προσπαθούν να τσακίσουν κάθε φωνή αντίστασης. ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ! Είναι ανάγκη λοιπόν να
ενισχυθεί η άλλη αντίληψη, αυτή που θα έρθει σε σύγκρουση με τις λογικές του ατομικού δρόμου, θα προβάλει το
φώς της συλλογικής διεκδίκησης και θα συμβάλλει στην επανεμφάνιση του Φοιτητικού Κινήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου