ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑΣ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΕΣΕΙ ΤΟ “ΚΛΕΙΔΩΜΑ ΤΩΝ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΩΝ”

 Το τελευταίο διάστημα βλέπαμε μέρα με τη μέρα την προσπάθεια από μεριάς των πρυτανικών αρχών και των καθηγητών, να παγιωθεί το μέτρο του κλειδώματος των αμφιθεάτρων. Τα κλειδιά των αιθουσών παραχωρήθηκαν στους καθηγητές κάποιοι από τους οποίους κλειδώνανε τους φοιτητές μέσα όταν άρχιζε το μάθημα και στη συνέχεια ξανακλειδώνανε φεύγοντας, όταν τελείωνε. Ο πρύτανης χρησιμοποιώντας ένα σωρό προσχήματα και δικαιολογίες αποφάσισε να λάβει τη συγκεκριμένη απόφαση με δήθεν στόχο τη φύλαξη των χώρων. Στη πραγματικότητα όμως η στάση αυτή, αποσκοπούσε στην επικράτηση της αντίληψης που θέλουν να μας περάσουν ότι το πανεπιστήμιο πρέπει να θεωρείται ένας «εργασιακός χώρος» και οι φοιτητές απλοί «εργαζόμενοι» οι οποίοι πρέπει να υπακούν πιστά στις επιβολές των καθηγητών και στα ωράρια των μαθημάτων. Η απόφαση αυτή έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με τις αξίες μας που πρεσβεύουν ότι οι χώροι του πανεπιστημίου είναι κτήμα όλου του φοιτητικού συλλόγου και ως εκ τούτου πρέπει να είναι διαθέσιμοι στους φοιτητές και τις ώρες εκτός μαθημάτων, προκειμένου να πραγματοποιούν εκδηλώσεις, να συζητούν, να αλληλεπιδρούν και να συμμετέχουν στις συλλογικές διαδικασίες του συλλόγου.

Η προσπάθεια να κλειδώνονται οι αίθουσες του πανεπιστημίου αποτελούσε ξεκάθαρη καταπάτηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Το άσυλο δεν ισχύει για τις εταιρείες που εισβάλουν στα πανεπιστήμια αναδιαρθρώνοντας τα εκάστοτε προγράμματα σπουδών προς όφελός τους, ούτε για τους καθηγητές που θαρρούν ότι τους ανήκουν τα πάντα, αντίθετα το άσυλο υπάρχει για τους φοιτητές και τους αγώνες τους. Το άσυλο διασφαλίζει τόσο την ελεύθερη διακίνηση ιδεών μέσα στα πανεπιστήμια (κάτι που αντικειμενικά δε μπορεί να γίνει με κλειδωμένες αίθουσες και περιστατικά καθηγητικής αυθαιρεσίας), όσο και την υπεράσπιση του φοιτητικού κινήματος. Τα πανεπιστήμια εκτός από εκπαιδευτικοί χώροι, είναι και χώροι όπου ακμάζει η συλλογική αντίσταση φοιτητών, εργαζομένων, ανέργων κ.α., ενάντια στις εκάστοτε πολιτικές που διαλύουν-παραγκωνίζουν τα δικαιώματά μας “σπρώχνοντας” τη νεολαία και το λαό στο περιθώριο. Τα πανεπιστήμια είναι και πρέπει να παραμείνουν άσυλο κοινωνικών αγώνων για όλους τους εργαζόμενους και την νεολαία.

Παράλληλα με το λουκέτο στα αμφιθέατρα είχαν αρχίσει να καλλιεργούνται λογικές ότι τα αμφιθέατρα και εν γενεί τα πανεπιστήμια είναι τσιφλίκι των πρυτάνεων και των καθηγητών, που όταν μιλάνε καλό θα είναι να το βουλώνουμε. Θέλησαν να επιβάλλουν στη καθημερινότητα μας την καθηγητική αυθαιρεσία και δεσποτισμό, θέλησαν να μας δείξουν ότι στο πανεπιστήμιο δεν χωράνε ελευθερίες και δικαιώματα των φοιτητών αλλά ότι θα πρέπει όλοι να προσαρμοστούμε στο νέο πανεπιστήμιο που θέλουν να φτιάξουν κυβέρνηση-Ε.Ε. Ένα πανεπιστήμιο στο οποίο οι φοιτητές θα πρέπει να είναι απορροφημένοι στις ακαδημαϊκές τους υποχρεώσεις ώστε όταν αποφοιτήσουν να μπορούν να στελεχώσουν τις θέσεις εργασίας για τις οποίες προορίζονται, σαν άβουλοι και πειθήνιοι εργαζόμενοι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα από τα πολλά, είναι το συμβάν στη γενική συνέλευση που είχε καλεστεί στις 15.10. Όταν πήγαμε να κάνουμε χρήση της αίθουσας με στόχο την πραγματοποίηση της γενικής συνέλευσης, ο καθηγητής που είχε μάθημα την προηγούμενη ώρα αρνήθηκε να μας παραδώσει τα κλειδιά του αμφιθεάτρου και μας ρώτησε μάλιστα ειρωνικά αν θα θέλαμε να μας παραχωρήσει και τα κλειδιά του σπιτιού και του αμαξιού του!!!

Όλα αυτά, η αμετάκλητη στάση του πρύτανη ενάντια στις συλλογικές διαδικασίες του συλλόγου καθώς, το γεγονός ότι η πρυτανεία του Γεωπονικού δεν έβγαλε καταδικαστική ανακοίνωση για τις φασιστικές πρακτικές που χρησιμοποιεί η πρυτανεία του ΕΚΠΑ και ο Φορτσάκης για να καταστείλει το φοιτητικό κίνημα, τα ζητήματα των διαγραφών που είναι πρώτη προτεραιότητα για το υπουργείο από τη μία και ο επικείμενος οργανισμός του ιδρύματος που το μετατρέπει σε επιχείρηση, μας οδήγησε ως Α.Ν.Α.Χ στην πραγματοποίηση τριήμερης κατάληψης της πρυτανείας.

Ο πρύτανης που όλο το προηγούμενο διάστημα κράταγε σκληρή στάση απέναντι μας αρνούμενος καλά-καλά την όποια συνομιλία μαζί μας, λόγω της πίεσης την οποία δέχτηκε από την κατάληψη του γραφείου του και φοβούμενος τυχόν κλιμάκωση των δράσεων , άλλαξε ως διά μαγείας τη στάση του και αποφάσισε να αποσύρει το μετρό του κλειδώματος των αμφιθεάτρων κάνοντας έτσι ένα βήμα πίσω!

Η ξαφνική αλλαγή στάσης της πρυτανείας ως προς το ζήτημα των λουκέτων στα αμφιθέατρα και το γεγονός ότι στην ουσία πήρε πίσω την απόφασή της μετά τη πρώτη(!) μέρα της κατάληψης στη πρυτανεία δείχνει ότι οι φοιτητές μπορούν να κερδίζουν στο σήμερα με αγώνες επιβολής των αναγκών και των δικαιωμάτων τους. Οι ριζοσπαστικές δράσεις του φοιτητικού κινήματος φαίνεται ότι μπορούν να αναγκάζουν το αντίπαλο στρατόπεδο να παραχωρεί νίκες...

Αν και η απόφαση της πρυτανείας να πάρει πίσω το κανονισμό για τα λουκέτα στα αμφιθέατρα αποτελεί μια κατάκτηση και μια νίκη για το φοιτητικό σύλλογο δεν επαναπαυόμαστε και δεν αρκούμαστε σε αυτό. Υπάρχουν πολλά προβλήματα εντός του πανεπιστημίου στα οποία οι πρυτανικές αρχές παίρνουν ανοιχτή θέση ενάντια στα συμφέροντα των φοιτητών. Ξέρουμε πολύ καλά ότι ο θεσμός του πρύτανη δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από ένα εκτελεστικό όργανο της Κυβέρνησης και του Υπουργείου παιδείας, που δε διστάζει ανά πάσα ώρα και στιγμή μαζί με τις κυβερνητικές παρατάξεις (δαπ και πασπ) να παίρνει ξεκάθαρη πολίτικη στάση απέναντι στο Φοιτητικό Σύλλογο. Δεν έχουμε καμιά αυταπάτη πως οι πρυτανικές αρχές μπορούν να δρουν προς όφελος των φοιτητών, εμείς είμαστε ξεκάθαρα απέναντι στη πρυτανεία ως θεσμό μιας και δεν πιστεύουμε πως οποιαδήποτε αλλαγή προσώπων θα επιφέρει κάποια ουσιαστική αλλαγή. Επίσης σε καμία περίπτωση, δεν ξεχνάμε ότι το κλείδωμα των αμφιθεάτρων αποτελεί το μικρότερο κακό σε σχέση με την επικείμενη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που θέλει να μετατρέψει το πανεπιστήμιο σε επιχείρηση. Η νίκη μας απέναντι στη πρυτανεία στο συγκεκριμένο θέμα που ήρθε με όρους λαϊκής επιβολής, δε σημαίνει τίποτα λιγότερο από το γεγονός ότι ο αγώνας μας για επιβολή των αναγκών μας σε ΜΟΡΦΩΣΗ-ΔΟΥΛΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ θα κλιμακωθεί, και σε σύνδεση με τους υπόλοιπους φοιτητικούς συλλόγους, τους εργαζόμενους και τη νεολαία θα δημιουργήσει ένα πανεκπαιδευτικό κίνημα σε πανκοινωνική απεύθυνση που θα ανατρέψει τις πολιτικές που υποβαθμίζουν τη ζωή μας. Η ανατροπή θα έρθει μέσα από δικούς μας αγώνες “από τα κάτω”, μέσα από την καθημερινή πάλη στα πανεπιστήμια και στους χώρους δουλειάς. Η ανατροπή δε χωράει μεσσίες και μονοήμερες πορείες-εκτονώσεις. Η ανατροπή θέλει διαρκή αγώνα με ένα συνολικότερο πρόγραμμα ανατροπής των σχεδίων της εκάστοτε κυβέρνησης.

Το γεγονός ότι μόλις ξεκίνησε η κατάληψη της πρυτανείας, αμέσως πάρθηκε πίσω η όποια ρύθμιση για τα λουκέτα στα αμφιθέατρα υποδηλώνει ότι οι φοιτητές όταν διεκδικούν με όρους επιβολής και ανυποχώρητου αγώνα μπορούν να κερδίσουν. Η νίκη όσον αφορά στο κλείδωμα των αμφιθεάτρων σίγουρα δεν είναι η “υπέρτατη”, αλλά αποτελεί μια νικηφόρα αρχή που δείχνει ξεκάθαρα ότι τα κινήματα μπορούν να επιβάλλουν και να νικούν. Η συνέχεια στις γενικές συνελεύσεις και στους αγώνες που έρχονται....

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 5 ΝΟΕΜΒΡΗ ώρα 14.00 στο αμφ. ΣΙΔΕΡΗ

ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΣΤΗ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Όπως έδειξε και το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας τη Παρασκευή στη βουλή για τη "ψήφο εμπιστοσύνης" στην κυβέρνηση,οι κοινωνικές αλλαγές δεν πραγματοποιούνται  εντός κοινοβουλίου αλλά στο δρόμο από τον οργανωμένο λαό. Δεκάδες φοιτητικοί σύλλογοι σε όλη την Ελλάδα ήδη από την περασμένη βδομάδα, πιστοί στη πεποίθηση ότι η ιστορία δεν αλλάζει από τις ενέργειες των "από πάνω" αλλά των "από κάτω",έδειξαν τη δικιά τους ψήφο καταδίκης για τις πολιτικές της κυβέρνησης και της Ε.Ε..Ανοίγοντας έτσι, το δρόμο για ένα πανεκπαιδευτικό κίνημα που όχι μόνο θα ανατρέψει την επικείμενη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση αλλά σε σύνδεση με το εργατικό θα ανατρέψει το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ. που αποκλειστικά ευθύνεται για την υποβάθμιση των ζωών μας.
Συγκεκριμένα σε πολλούς φοιτητικούς συλλόγους σε Αθήνα,Θεσσαλονίκη και Πάτρα υπερψηφίστηκαν τα αγωνιστικά πλαίσια πάλης και οι φοιτητές υλοποίησαν δράσεις για το άμμεσο μπλοκάρισμα των διαγραφών φοιτητών και τη σύσταση οργανισμών.
 Στην Αθήνα (φιλοσοφική,βιολογικό,φυσικό,χημικό,νομική,πληροφορική)προχώρησαν με αποφάσεις γενικών συνελεύσεων σε καταλήψεις κοσμητείας και πρυτανείας,σε κοινή-συντονισμένη πορεία ενάντια στη φύλαξη του ΕΚΠΑ από security και σε πολλές άλλες δράσεις τόσο για  ενδοπανεπιστημιακά ζητήματα όσο και για εξωπανεπιστημιακά.
Στη Θεσσαλονίκη οι σύλλογοι που είχαν πάρει αγωνιστικές αποφάσεις(Ιατρική,Χημικό,Ιστορικό,Ηλεκτρολογοι,Αρχιτεκτονική) προχώρησαν σε από κοινού κατάληψη του κτιρίου διοίκησης,προσπάθησαν να σπάσουν τη σύγκλητο του ΑΠΘ αλλά  απαγορεύθηκε η είσοδος και η παρουσία τους όταν μέλη της συγκλήτου τους κλείδωσαν  απ έξω και τους  απείλησαν με την παρουσία μπράβων!!Στη συνέχεια προχώρησαν σε κατάληψη της πρυτανείας η οποία απειλήθηκε με επέμβαση των ΜΑΤ.
Στη Πάτρα επίσης, φοιτητικοί σύλλογοι(Φυσικό,Χημικό,Ηλεκτρολόγοι,Χημικοί μηχανικοί,Αρχιτεκτονική)προχώρησαν σε αγωνιστικές αποφάσεις γενικών συνελεύσεων,ενάντια στην αντιδραστική αναδιάρθρωση της Παιδείας αλλά και γενικότερα στην εξοντωτική πολιτική που έχει επιβάλλει για τους εργαζόμενους και τη νεολαία η κυβέρνηση και η Ε.Ε.
Οι φοιτητές ανά την Ελλάδα ξέρουν τον κομβικό ρόλο που μπορούν να παίξουν στην αναζωπύρωση του λαικού κινήματος. Στο πιο μεγάλο στοίχημα για την προάσπιση των δικαιωμάτων μας σε ΜΟΡΦΩΣΗ-ΔΟΥΛΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ οι φοιτητικοί σύλλογοι καλούνται να αναπτύξουν πρωτοπόρα και συντονισμένη δράση.Με τα μάτια στραμμένα στην κοινωνία, το φοιτητικό κίνημα οφείλει να απαντήσει δυναμικά στην κανιβαλική επίθεση του κεφαλαίου, τόσο σε επίπεδο παιδείας όσο και σε επίπεδο κοινωνίας, με λήψη αγωνιστικών αποφάσεων στις γενικές συνελεύσεις και αμεσοδημοκρατικό συντονισμό μεταξύ των Φ.Σ. στα συντονιστικά των γενικών συνελεύσεων.
Σαν σύλλογος Γεωπονικής τα τελευταία χρόνια είμαστε πάντα στο στρατόπεδο του κινήματος και του αγώνα.Για ακόμα μία φορά οι συνθήκες απαιτούν να ξαναρχίσει στη σχολή μας  νέος γύρος γενικών συνελεύσεων και κλιμάκωση της πάλης μας πάντα σε συντονισμό με τις άλλες σχολές.Η αρχή ας γίνει από τη γενική συνέλευση της Τετάρτης...
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 13:00 ΣΤΟ αμφ. ΣΙΔΕΡΗ

ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΥΣ Η ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΑΥΤΩΝ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ;

Με αφορμή ένα Διοικητικό Συμβούλιο που οι δυνάμεις της ΚΝΕ – ΜΑΣ και της ΔΑΠ δεν υπέγραψαν ένα ψήφισμα αλληλεγγύης για την δική ενός αγωνιστή από την Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων (ΕΑΣ) εμείς θέλουμε με την σειρά μας να σχολιάσουμε την στάση αυτή. Δεν είναι άγνωστο ότι το κράτος και η λαομίσητη κυβέρνηση προσπαθεί να καταστείλει τους αγωνιστές. Είτε αυτό είναι μέσω των κλομπ και των χημικών στις πορείες, είτε αυτό είναι μέσω της τρομοϋστερίας της τηλεόρασης και των εφημερίδων είτε αυτό είναι μέσω του δικαστικού συστήματος μέσω φυλακίσεων και προστίμων ή επιτάξεων απεργών κ.ο.κ. η ουσία είναι ότι το κεφάλαιο και το σύστημα προσπαθεί να τιμωρήσει όποιον αγωνίζεται για το δίκιο της θιγόμενης πλειοψηφίας.
Από τη ΔΑΠ το περιμέναμε, τα παιδάκια της κυβέρνησης είναι, την πολιτική αυτή εκφράζουν δε μας ξαφνιάζουν. Από την ΚΝΕ όμως που συνεχώς λέει παλεύει για τα δικαιώματα των εργαζομένων και των εκμεταλλευόμενων σίγουρα αυτή η στάση μας ξαφνιάζει. Εμείς το αποδίδουμε σε δύο λόγους. Πρώτων οι δυνάμεις της ΚΝΕ δεν αναγνωρίζουν και δε συμμετέχουν σε αγώνες που δεν υποκινούν ή ελέγχουν απόλυτα αυτοί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η παντελής απουσία της ΚΝΕ από την εξέγερση του Δεκέμβρη του ‘08, από τις πλατείες το καλοκαίρι του ’11, από τις καταλήψεις των σχολών στο σχέδιο Αθηνά το ’12 και το Σεπτέμβρη του ’11 ενάντια στο νόμου Διαμαντοπούλου, και προφανώς η λίστα συνεχίζει. Αυτό συμβαίνει γιατί το ΚΚΕ δε θεωρεί κανέναν άλλο εκτός από τον εαυτό του πρωτοπορία, άλλωστε και στο ΔΣ η τοποθέτησή τους ήταν ότι το ψήφισμα «παρουσίαζε την ΕΑΣ ως πρωτοπορία» και γι’ αυτό δε το υπογράφανε. Δεύτερων γιατί η ΚΝΕ ζει κάτω από τη λογική «συσσώρευσης όρων». Δηλαδή να μαζέψει τον κόσμο (τους όρους) για να μπορέσει να ανατρέψει μια οποιαδήποτε κατάσταση και ουσιαστικά υποτάσσοντας το ίδιο το κίνημα κάτω από τους συσχετισμούς που υπάρχουν. Χωρίς να προσπαθεί να χτυπήσει και να διεκδικήσει νίκες στο σήμερα ακόμα και στις πιο αρνητικές καταστάσεις, όπως είναι αυτή του στρατού, στην ουσία περιμένοντας την Λαϊκή Εξουσία όπως λέει για να πάει μπροστά. Συσσώρευσης όρων κιόλας εντός της νομιμότητας που σου αφήνει το ίδιο το σύστημα με αποτέλεσμα το ίδιο το ΚΚΕ να γίνεται ακίνδυνο.
 Εμείς σαν κομμάτι της αντικαπιταλιστικής αριστεράς επιδιώκουμε τους αγώνες στο σήμερα τώρα. Δε μπορούμε να περιμένουμε κάποια μαγική αλλαγή και ξέρουμε ότι και οι ίδιοι οι συσχετισμοί θα αλλάξουν όταν ο κόσμος και η ίδια η κοινωνία βρίσκεται σε κίνηση και όχι σε αδράνεια και περιμένοντας μεσσίες. Αν δε πάρει ο καθένας από μας την κατάσταση στα χέρια του δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να υπάρξει και ανατρεπτική δράση. Η υποταγή στους συσχετισμούς είναι υποταγή και του ίδιου του κινήματος της ίδιας της δράσης των μαζών στην κυρίαρχη πολιτική και ιδεολογία. Κίνηση όμως και δράση εκτός της νομιμότητας που σου ορίζει το ίδιο το σύστημα γιατί εντός αυτού είσαι ακίνδυνος. Δράση και πάλη από εκεί που υπάρχουν οι ευνοϊκότεροι μέχρι τους δυσχερέστερους συσχετισμούς, δηλαδή από τις σχολές που πάντα ήταν χώρος που η νεολαία αμφισβητούσε και πολέμαγε την κυρίαρχη πολιτική μέχρι το στρατό που είναι κομμάτι του συστήματος, των πολέμων του κτλ. Ταυτόχρονα όμως και αγώνας διαρκείας για την συνολική ανατροπή της επίθεσης από την μεριά του κεφαλαίου για τη θεμελίωση των σύγχρονων αναγκών μας. 

ΓΙΑ ΤΟ ΛΟΥΚΕΤΟ ΣΤΑ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΑ

Κατά τη διάρκεια της εξεταστικής του Σεπτεμβρίου παρατηρήθηκε το φαινόμενο του κλειδώματος των αμφιθεάτρων τις ώρες που δεν πραγματοποιούνταν σ' αυτά εξετάσεις. Με τη δικαιολογία της έξαρσης των αντιγραφών μπήκε από τις αρχές του πανεπιστημίου, και με την υποστήριξη η και την ανοχή πολλών καθηγητών, λουκέτο σε χώρους που μέχρι πρότινος ήταν ανοιχτοί σε όλους τους φοιτητές κάθε ώρα της ημέρας.

           Το γεγονός αυτό αποτελεί μια ξεκάθαρη προσπάθεια εγκαθίδρυσης της ιδέας ότι πλέον το πανεπιστήμιο δεν ανήκει στους ίδιους τους φοιτητές, για τους οποίους ζει και αναπνέει, αλλά βρίσκεται στην ευχέρεια πρυτάνεων και καθηγητών που το κάνουν διαθέσιμο σ' εμάς όποτε εκείνοι θέλουν. Αυτή η κίνηση είναι κομμάτι μιας συνολικής κατάστασης που διαμορφώνεται στα πανεπιστήμια, συνδεόμενη με άλλες παρόμοιες κινήσεις, όπως η πρόσληψη σεκιούριτι για τη φύλαξη των σχολών και ο έλεγχος ταυτοτήτων που προτείνει ο πρύτανης του ΕΚΠΑ. Θέλουν να διαμορφώσουν ένα νέο πανεπιστήμιο – φρούριο, ένα πανεπιστήμιο στο οποίο ότι ξεφεύγει από τα πλαίσια της εκπαιδευτικής τους διαδικασίας δε θα γίνεται αποδεκτό. Είναι αυτό το πανεπιστήμιο που εγκλωβίζει τη φοιτητική νεολαία σ' ένα εντατικό πρόγραμμα μάθημα/εργαστήριο/εξεταστική και καλλιεργεί τη λογική της γρήγορης απόκτησης πτυχίου, του ανταγωνισμού με τον διπλανό του για μια φαινομενικά καλύτερη αφετηρία στην αγορά εργασίας, προωθώντας μια λογική «κοινωνικού κανιβαλισμού».

           Τα αμφιθέατρα, όπως και όλοι οι χώροι της σχολής, δεν αποτελούν μόνο σημεία μαθημάτων και εξετάσεων. Αποτελούν χώρους όπου ο φοιτητής συνδιαλέγεται, προβληματίζεται και αναπτύσσει δράσεις που ξεφεύγουν από τα ασφυκτικά όρια της πανεπιστημιακής γνώσης. Οι χώροι του πανεπιστημίου για εμάς πρέπει να είναι κτήμα όλου του φοιτητικού συλλόγου και να είναι διαθέσιμοι για διαδικασίες που διαφοροποιούνται από αυτές των παραδόσεων και των εργαστηριών. Είναι χώροι όπου ο φοιτητής μπορεί να κάθεται, να συζητά, να πραγματοποιεί εκδηλώσεις και δραστηριότητες εκτός των ωρών μαθήματος. Είναι χώροι όπου πραγματοποιούνται οι συλλογικές μας διαδικασίες, δηλαδή οι γενικές συνελεύσεις, χώροι όπου παίρνονται αποφάσεις που αφορούν τους ίδιους μας τους εαυτούς, το μέλλον μας, που διευρύνουν το πεδίο δράσης του φοιτητή και τον βοηθούν να ξεφύγει από το μοντέλο του πειθαρχημένου, άβουλου και πειθήνιου ατόμου που χτίζει η σύγχρονη πανεπιστημιακή παιδεία.

Όσον αφορά τις αντιγραφές, που είναι και η κύρια δικαιολογία των καθηγητών, πρέπει να τονίσουμε το εξής. Αυτή τη στιγμή οι φοιτητές απειλούνται με διαγραφές σε ν+2 χρόνια η ακόμα και αν κοπούν 3 φορές σε ένα μάθημα. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν μαθήματα με άπειρη ύλη που απαιτούν άπειρο χρόνο, κάνοντας την επιτυχία στις εξετάσεις άθλο, ειδικά για φοιτητές με οικονομικά προβλήματα που εργάζονται. Και αυτή τη στιγμή, υπάρχουν καθηγητές που βάζουν θέματα από άλλον πλανήτη, που αρκετές φορές δεν τα έχουν καν διδάξει στην αίθουσα, υπάρχουν καθηγητές που περνάνε 2 στους 100 φοιτητές, υπάρχουν καθηγητές που κόβουν αδικαιολόγητα φοιτητές μέχρι και με 4,5(!), Αυτοί οι καθηγητές, απ’ το να κλαίγονται για το καλό της γνώσης και της επιστήμης, την οποία τις περισσότερες φορές οι ίδιοι υποβαθμίζουν και ξεπουλάνε σε διάφορους ιδιώτες, καλύτερα να αναλογιστούν λιγάκι τις ευθύνες τους.

             Όπως και να έχει, η δική μας στάση απέναντι σε τέτοιου είδους κινήσεις είναι ξεκάθαρη. Το πανεπιστήμιο δεν είναι απλά χώρος μαθημάτων και εξετάσεων. Το πανεπιστήμιο είναι μέρος κοινωνικοποίησης των νέων, είναι μέρος πολιτικοποίησης, και ιστορικά έχει υπάρξει κέντρο μεγαλειωδών αγώνων των φοιτητών και τις νεολαίας για έναν καλύτερο κόσμο. Ένα πανεπιστήμιο με κλειδωμένα αμφιθέατρα, face control και σεκιούριτι στις εισόδους δε μας χωράει. Διεκδικούμε ένα πανεπιστήμιο – άσυλο στις ιδέες και στους αγωνιστές, τόπο έκφρασης του κάθε φοιτητή και ζύμωσης σε συλλογικές διαδικασίες που θα βρίσκεται στα δικά του χέρια. Για εμάς αυτές οι κινήσεις λουκέτων δε μπορούν παρά να βλάψουν τη ζωή του φοιτητικού συλλόγου και γι’ αυτό δε θα μείνουν αναπάντητες

Η ΔΑΠ ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ

https://www.scribd.com/doc/241998625/%CE%97-%CE%94%CE%91%CE%A0-%CE%A3%CE%95-%CE%98%CE%95%CE%9B%CE%95%CE%99-%CE%93%CE%99%CE%91-%CE%A4%CE%99%CE%A3-%CE%94%CE%99%CE%91%CE%93%CE%A1%CE%91%CE%A6%CE%95%CE%A3

stop στα μεταλλαγμένα=στοπ στο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο

https://www.scribd.com/doc/241997376/stop-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%80-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B9%CE%BF

ΑΠΟΣΤΑΘΕΡOΠΟΙΗΣΗ ΤΩΡΑ

Από την στιγμή που ψηφίστηκε το Μνημόνιο I τον Μάιο του 2010,φαίνεται μπροστά στα μάτια μας να παίρνει σάρκα και οστά ένα νέο κοινωνικό μοντέλο. Βλέπουμε  πως μέσα σε 4 χρόνια έχουν καταργηθεί όλα τα προνόμια που πλαισίωναν το κοινωνικό κράτος της μεταπολίτευσης, και με το ξεφούσκωμα αυτής της φούσκας ο καπιταλισμός μας δείχνει πια το πραγματικό του πρόσωπο. Κάθε χρόνο ακούμε από κάποιο στέλεχος της Κυβέρνησης ότι «του χρόνου θα φύγουμε από την κρίση» αλλά η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε ακόμα εδώ.
Η ανεργία ανέρχεται στο 27%-28% και στο 60% στη νεολαία, που είναι το μεγαλύτερο μεταπολεμικά ποσοστό που έχει καταγραφεί ποτέ στην Ελλάδα ,το ξεπούλημα  δημοσίων επιχειρήσεων και υποδομών (ΟΤΕ, Αγροτική τράπεζα ,ταχυδρομικό ταμιευτήριο), μείωση μισθών και συντάξεων που συγχρόνως συνοδεύονται από αύξηση της φορολογίας, κλείσιμο και ιδιωτικοποίηση νοσοκομείων, απελευθέρωση των απολύσεων, απελευθέρωση πλειστηριασμών, 25.000 άστεγοι μόνο στην Αθήνα, νέο ασφαλιστικό, αντιαπεργιακός νόμος κτλ. Παρά την παγκόσμια κρίση και τη μεγάλη ύφεση οι οικονομικές ελίτ κατάφεραν να αυξήσουν την περιουσία τους. Το 8,4% του πληθυσμού ελέγχει το 83,3% του παγκόσμιου πλούτου ενώ από την άλλη το 68,7% των λαϊκών στρωμάτων ελέγχει μόλις το 3%. Από αυτά ξεκάθαρα καταλαβαίνουμε πως η κοινωνία χωράει μόνο λίγους ενώ οδηγεί τους υπόλοιπους στην εξαθλίωση.
Θα ήταν αφελές αν κάποιος πίστευε πως η κατάσταση στην κοινωνία δεν επηρεάζει και τα πανεπιστήμια. Οι διαγραφές φοιτητών και οι οργανισμοί στα ιδρύματα έρχονται να ολοκληρώσουν την επίθεση στην παιδεία. Από τη μία οι διαγραφές πετάνε έξω από τις σχολές όσους «περισσεύουν» λέγοντας ουσιαστικά ότι θα σπουδάζει όποιος μπορεί και όχι ο καθένας από εμάς. Αποκλείουν από τις πύλες των πανεπιστημίων όλους τους φοιτητές που δεν θα μπορούν να ανταπεξέλθουν στο εντατικοποιημένο πρόγραμμα σπουδών ή στο κόστος διαβίωσης. Όπως πετάνε μαθητές έξω από τα πανεπιστήμια και απολύουν παιδιά της γενιάς μας στα μεροκάματα που βρίσκουν έτσι προσπαθούν να μας πετάξουν και έξω από τις σχολές. Ουσιαστικά προσπαθώντας να φορτώσουν την αποτυχία του συστήματός τους σε μια ολόκληρη γενιά. Από την άλλη μέσω των οργανισμών των ιδρυμάτων επιδιώκουν να βάλουν ταφόπλακα στο δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο. Μέσω των οργανισμών προσπαθούν να καθιερώσουν μέτρα όπως δίδακτρα σε προπτυχιακά και μεταπτυχιακά, ενοικιάσεις εργαστηρίων σε εταιρείες αφήνοντας αυτές να σου κάνουν μάθημα ανάλογα με τις ανάγκες τους, ξεπούλημα της πανεπιστημιακής περιουσίας, πιστωτικές μονάδες αντί για πτυχίο τσακίζοντας έτσι όποια δικαιώματα αυτό σου παρείχε και αλλαγές των προγραμμάτων σπουδών (τμήματα βιοτεχνολογίας και τροφίμων) με γνώμονα τις ανάγκες της αγοράς. Το νέο πανεπιστήμιο-κάτεργο που θέλουν να επιβάλλουν θα εξασφαλίζει εργαζόμενους φθηνούς και πλήρως εξειδικευμένους και συγχρόνως θα αναπαράγει την κυρίαρχη ιδεολογία Έτσι θέλουν να ιδρύσουν ένα πανεπιστήμιο για λίγους κι εκλεκτούς με φοιτητές ζόμπι χωρίς ελεύθερο χρόνο.
Σε όλη αυτήν τη κατάσταση που επικρατεί δεν μπορούμε να μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Αν ο καθένας από μας δε πάρει την κατάσταση στα χέρια του δε υπάρχει περίπτωση να ζήσουμε καλύτερες μέρες. Κανένας μεσσίας δεν υπάρχει εκτός από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Στη σταθερότητα που μας ευαγγελίζονται ΜΜΕ και τα παπαγαλάκια τους που είναι η σταθερότητα της εξαθλίωσης των ζωών μας μόνος δρόμος είναι μα φέρουμε την αποσταθεροποίηση εντός και εκτός των σχολών. Στη νέα κανονικότητα που θέλουν να επιβάλλουν, εμείς προτάσουμε την γενικευμένη ανωμαλία και τους αγώνες διαρκείας. Αυτό χρίζει απαραίτητο την δημιουργία ενός φοιτητικού κινήματος το οποίο όμως θα έχει στραμμένα τα μάτια στην κοινωνία και θα παλεύει και για τα δύο. Που θα προσπαθεί να επιβάλει τις ανάγκες της νεολαίας και της γενιάς μας στο σήμερα. Με στόχο να συνδεθεί με όλα τα κομμάτια της εκπαίδευσης, εργαζομένους, καθηγητές αλλά και την δευτεροβάθμια εκπαίδευση για να αποτελέσει τη σπίθα για μια πανκοινωνική εξέγερση. Επιδιώκουμε λοιπόν να αγωνιστούμε όχι μονό για τις διαγραφές η τους οργανισμούς ή την φοιτητική μέριμνα αλλά για να μην είμαστε η γενιά της ανεργίας, της εξαθλίωσης, της μετανάστευσης, να μην δώσουμε ούτε ένα ευρώ από την τσέπη μας για την κρίση τους, να διεκδικήσουμε ένα άλλο πανεπιστήμιο που στο επίκεντρο του να μην έχει το κέρδος αλλά της ανάγκες της κοινωνίας και τέλος μαζί με τα υπόλοιπα κομμάτια της κοινωνίας να μπορέσουμε να ανατρέψουμε αυτό το νέο κοινωνικό μοντέλο και να παλέψουμε για την κοινωνία των αναγκών μας. Η κρίση θα έχει πολιτικό τέλος είτε είναι ένας πόλεμος είτε είναι ένα ολοκληρωτικό καθεστώς είτε είναι η επανάσταση.

 ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 15/10 στο αμφ.ΣΙΔΕΡΗ στη 13.00