ΓΙΑ ΤΟ ΛΟΥΚΕΤΟ ΣΤΑ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΑ

Κατά τη διάρκεια της εξεταστικής του Σεπτεμβρίου παρατηρήθηκε το φαινόμενο του κλειδώματος των αμφιθεάτρων τις ώρες που δεν πραγματοποιούνταν σ' αυτά εξετάσεις. Με τη δικαιολογία της έξαρσης των αντιγραφών μπήκε από τις αρχές του πανεπιστημίου, και με την υποστήριξη η και την ανοχή πολλών καθηγητών, λουκέτο σε χώρους που μέχρι πρότινος ήταν ανοιχτοί σε όλους τους φοιτητές κάθε ώρα της ημέρας.

           Το γεγονός αυτό αποτελεί μια ξεκάθαρη προσπάθεια εγκαθίδρυσης της ιδέας ότι πλέον το πανεπιστήμιο δεν ανήκει στους ίδιους τους φοιτητές, για τους οποίους ζει και αναπνέει, αλλά βρίσκεται στην ευχέρεια πρυτάνεων και καθηγητών που το κάνουν διαθέσιμο σ' εμάς όποτε εκείνοι θέλουν. Αυτή η κίνηση είναι κομμάτι μιας συνολικής κατάστασης που διαμορφώνεται στα πανεπιστήμια, συνδεόμενη με άλλες παρόμοιες κινήσεις, όπως η πρόσληψη σεκιούριτι για τη φύλαξη των σχολών και ο έλεγχος ταυτοτήτων που προτείνει ο πρύτανης του ΕΚΠΑ. Θέλουν να διαμορφώσουν ένα νέο πανεπιστήμιο – φρούριο, ένα πανεπιστήμιο στο οποίο ότι ξεφεύγει από τα πλαίσια της εκπαιδευτικής τους διαδικασίας δε θα γίνεται αποδεκτό. Είναι αυτό το πανεπιστήμιο που εγκλωβίζει τη φοιτητική νεολαία σ' ένα εντατικό πρόγραμμα μάθημα/εργαστήριο/εξεταστική και καλλιεργεί τη λογική της γρήγορης απόκτησης πτυχίου, του ανταγωνισμού με τον διπλανό του για μια φαινομενικά καλύτερη αφετηρία στην αγορά εργασίας, προωθώντας μια λογική «κοινωνικού κανιβαλισμού».

           Τα αμφιθέατρα, όπως και όλοι οι χώροι της σχολής, δεν αποτελούν μόνο σημεία μαθημάτων και εξετάσεων. Αποτελούν χώρους όπου ο φοιτητής συνδιαλέγεται, προβληματίζεται και αναπτύσσει δράσεις που ξεφεύγουν από τα ασφυκτικά όρια της πανεπιστημιακής γνώσης. Οι χώροι του πανεπιστημίου για εμάς πρέπει να είναι κτήμα όλου του φοιτητικού συλλόγου και να είναι διαθέσιμοι για διαδικασίες που διαφοροποιούνται από αυτές των παραδόσεων και των εργαστηριών. Είναι χώροι όπου ο φοιτητής μπορεί να κάθεται, να συζητά, να πραγματοποιεί εκδηλώσεις και δραστηριότητες εκτός των ωρών μαθήματος. Είναι χώροι όπου πραγματοποιούνται οι συλλογικές μας διαδικασίες, δηλαδή οι γενικές συνελεύσεις, χώροι όπου παίρνονται αποφάσεις που αφορούν τους ίδιους μας τους εαυτούς, το μέλλον μας, που διευρύνουν το πεδίο δράσης του φοιτητή και τον βοηθούν να ξεφύγει από το μοντέλο του πειθαρχημένου, άβουλου και πειθήνιου ατόμου που χτίζει η σύγχρονη πανεπιστημιακή παιδεία.

Όσον αφορά τις αντιγραφές, που είναι και η κύρια δικαιολογία των καθηγητών, πρέπει να τονίσουμε το εξής. Αυτή τη στιγμή οι φοιτητές απειλούνται με διαγραφές σε ν+2 χρόνια η ακόμα και αν κοπούν 3 φορές σε ένα μάθημα. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν μαθήματα με άπειρη ύλη που απαιτούν άπειρο χρόνο, κάνοντας την επιτυχία στις εξετάσεις άθλο, ειδικά για φοιτητές με οικονομικά προβλήματα που εργάζονται. Και αυτή τη στιγμή, υπάρχουν καθηγητές που βάζουν θέματα από άλλον πλανήτη, που αρκετές φορές δεν τα έχουν καν διδάξει στην αίθουσα, υπάρχουν καθηγητές που περνάνε 2 στους 100 φοιτητές, υπάρχουν καθηγητές που κόβουν αδικαιολόγητα φοιτητές μέχρι και με 4,5(!), Αυτοί οι καθηγητές, απ’ το να κλαίγονται για το καλό της γνώσης και της επιστήμης, την οποία τις περισσότερες φορές οι ίδιοι υποβαθμίζουν και ξεπουλάνε σε διάφορους ιδιώτες, καλύτερα να αναλογιστούν λιγάκι τις ευθύνες τους.

             Όπως και να έχει, η δική μας στάση απέναντι σε τέτοιου είδους κινήσεις είναι ξεκάθαρη. Το πανεπιστήμιο δεν είναι απλά χώρος μαθημάτων και εξετάσεων. Το πανεπιστήμιο είναι μέρος κοινωνικοποίησης των νέων, είναι μέρος πολιτικοποίησης, και ιστορικά έχει υπάρξει κέντρο μεγαλειωδών αγώνων των φοιτητών και τις νεολαίας για έναν καλύτερο κόσμο. Ένα πανεπιστήμιο με κλειδωμένα αμφιθέατρα, face control και σεκιούριτι στις εισόδους δε μας χωράει. Διεκδικούμε ένα πανεπιστήμιο – άσυλο στις ιδέες και στους αγωνιστές, τόπο έκφρασης του κάθε φοιτητή και ζύμωσης σε συλλογικές διαδικασίες που θα βρίσκεται στα δικά του χέρια. Για εμάς αυτές οι κινήσεις λουκέτων δε μπορούν παρά να βλάψουν τη ζωή του φοιτητικού συλλόγου και γι’ αυτό δε θα μείνουν αναπάντητες