ΑΠΟΣΤΑΘΕΡOΠΟΙΗΣΗ ΤΩΡΑ

Από την στιγμή που ψηφίστηκε το Μνημόνιο I τον Μάιο του 2010,φαίνεται μπροστά στα μάτια μας να παίρνει σάρκα και οστά ένα νέο κοινωνικό μοντέλο. Βλέπουμε  πως μέσα σε 4 χρόνια έχουν καταργηθεί όλα τα προνόμια που πλαισίωναν το κοινωνικό κράτος της μεταπολίτευσης, και με το ξεφούσκωμα αυτής της φούσκας ο καπιταλισμός μας δείχνει πια το πραγματικό του πρόσωπο. Κάθε χρόνο ακούμε από κάποιο στέλεχος της Κυβέρνησης ότι «του χρόνου θα φύγουμε από την κρίση» αλλά η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε ακόμα εδώ.
Η ανεργία ανέρχεται στο 27%-28% και στο 60% στη νεολαία, που είναι το μεγαλύτερο μεταπολεμικά ποσοστό που έχει καταγραφεί ποτέ στην Ελλάδα ,το ξεπούλημα  δημοσίων επιχειρήσεων και υποδομών (ΟΤΕ, Αγροτική τράπεζα ,ταχυδρομικό ταμιευτήριο), μείωση μισθών και συντάξεων που συγχρόνως συνοδεύονται από αύξηση της φορολογίας, κλείσιμο και ιδιωτικοποίηση νοσοκομείων, απελευθέρωση των απολύσεων, απελευθέρωση πλειστηριασμών, 25.000 άστεγοι μόνο στην Αθήνα, νέο ασφαλιστικό, αντιαπεργιακός νόμος κτλ. Παρά την παγκόσμια κρίση και τη μεγάλη ύφεση οι οικονομικές ελίτ κατάφεραν να αυξήσουν την περιουσία τους. Το 8,4% του πληθυσμού ελέγχει το 83,3% του παγκόσμιου πλούτου ενώ από την άλλη το 68,7% των λαϊκών στρωμάτων ελέγχει μόλις το 3%. Από αυτά ξεκάθαρα καταλαβαίνουμε πως η κοινωνία χωράει μόνο λίγους ενώ οδηγεί τους υπόλοιπους στην εξαθλίωση.
Θα ήταν αφελές αν κάποιος πίστευε πως η κατάσταση στην κοινωνία δεν επηρεάζει και τα πανεπιστήμια. Οι διαγραφές φοιτητών και οι οργανισμοί στα ιδρύματα έρχονται να ολοκληρώσουν την επίθεση στην παιδεία. Από τη μία οι διαγραφές πετάνε έξω από τις σχολές όσους «περισσεύουν» λέγοντας ουσιαστικά ότι θα σπουδάζει όποιος μπορεί και όχι ο καθένας από εμάς. Αποκλείουν από τις πύλες των πανεπιστημίων όλους τους φοιτητές που δεν θα μπορούν να ανταπεξέλθουν στο εντατικοποιημένο πρόγραμμα σπουδών ή στο κόστος διαβίωσης. Όπως πετάνε μαθητές έξω από τα πανεπιστήμια και απολύουν παιδιά της γενιάς μας στα μεροκάματα που βρίσκουν έτσι προσπαθούν να μας πετάξουν και έξω από τις σχολές. Ουσιαστικά προσπαθώντας να φορτώσουν την αποτυχία του συστήματός τους σε μια ολόκληρη γενιά. Από την άλλη μέσω των οργανισμών των ιδρυμάτων επιδιώκουν να βάλουν ταφόπλακα στο δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο. Μέσω των οργανισμών προσπαθούν να καθιερώσουν μέτρα όπως δίδακτρα σε προπτυχιακά και μεταπτυχιακά, ενοικιάσεις εργαστηρίων σε εταιρείες αφήνοντας αυτές να σου κάνουν μάθημα ανάλογα με τις ανάγκες τους, ξεπούλημα της πανεπιστημιακής περιουσίας, πιστωτικές μονάδες αντί για πτυχίο τσακίζοντας έτσι όποια δικαιώματα αυτό σου παρείχε και αλλαγές των προγραμμάτων σπουδών (τμήματα βιοτεχνολογίας και τροφίμων) με γνώμονα τις ανάγκες της αγοράς. Το νέο πανεπιστήμιο-κάτεργο που θέλουν να επιβάλλουν θα εξασφαλίζει εργαζόμενους φθηνούς και πλήρως εξειδικευμένους και συγχρόνως θα αναπαράγει την κυρίαρχη ιδεολογία Έτσι θέλουν να ιδρύσουν ένα πανεπιστήμιο για λίγους κι εκλεκτούς με φοιτητές ζόμπι χωρίς ελεύθερο χρόνο.
Σε όλη αυτήν τη κατάσταση που επικρατεί δεν μπορούμε να μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Αν ο καθένας από μας δε πάρει την κατάσταση στα χέρια του δε υπάρχει περίπτωση να ζήσουμε καλύτερες μέρες. Κανένας μεσσίας δεν υπάρχει εκτός από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Στη σταθερότητα που μας ευαγγελίζονται ΜΜΕ και τα παπαγαλάκια τους που είναι η σταθερότητα της εξαθλίωσης των ζωών μας μόνος δρόμος είναι μα φέρουμε την αποσταθεροποίηση εντός και εκτός των σχολών. Στη νέα κανονικότητα που θέλουν να επιβάλλουν, εμείς προτάσουμε την γενικευμένη ανωμαλία και τους αγώνες διαρκείας. Αυτό χρίζει απαραίτητο την δημιουργία ενός φοιτητικού κινήματος το οποίο όμως θα έχει στραμμένα τα μάτια στην κοινωνία και θα παλεύει και για τα δύο. Που θα προσπαθεί να επιβάλει τις ανάγκες της νεολαίας και της γενιάς μας στο σήμερα. Με στόχο να συνδεθεί με όλα τα κομμάτια της εκπαίδευσης, εργαζομένους, καθηγητές αλλά και την δευτεροβάθμια εκπαίδευση για να αποτελέσει τη σπίθα για μια πανκοινωνική εξέγερση. Επιδιώκουμε λοιπόν να αγωνιστούμε όχι μονό για τις διαγραφές η τους οργανισμούς ή την φοιτητική μέριμνα αλλά για να μην είμαστε η γενιά της ανεργίας, της εξαθλίωσης, της μετανάστευσης, να μην δώσουμε ούτε ένα ευρώ από την τσέπη μας για την κρίση τους, να διεκδικήσουμε ένα άλλο πανεπιστήμιο που στο επίκεντρο του να μην έχει το κέρδος αλλά της ανάγκες της κοινωνίας και τέλος μαζί με τα υπόλοιπα κομμάτια της κοινωνίας να μπορέσουμε να ανατρέψουμε αυτό το νέο κοινωνικό μοντέλο και να παλέψουμε για την κοινωνία των αναγκών μας. Η κρίση θα έχει πολιτικό τέλος είτε είναι ένας πόλεμος είτε είναι ένα ολοκληρωτικό καθεστώς είτε είναι η επανάσταση.

 ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 15/10 στο αμφ.ΣΙΔΕΡΗ στη 13.00