ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ – ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΡΑ ΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΓΕΦΥΡΑΣ

Ένα μήνα μετά την εκλογή της η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τη συνθηκολόγησή της στην Ευρωομάδα (Γιούρογκρουπ) έδειξε ότι δεν υπάρχει περιθώριο αμφισβήτησης της καταστροφικής μνημονιακής πολιτικής στα πλαίσια της δέσμευσης της πληρωμής του χρέους και εντός της ΕΕ και της ευρωζώνης. Η κυβέρνηση με τις επιλογές της αφήνει ανέγγιχτα τα θεμέλια της κοινωνικής εξαθλίωσης, της φτώχειας και της ανεργίας των 1,3 εκατομμυρίων. Καμιά προπαγάνδα δεν μπορεί να το κρύψει αυτό, καμιά απαίτηση για ανοχή και υπομονή δεν μπορεί γίνει αποδεκτή. H συνυπογραφή από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ της απόφασης του Γιούρογκρουπ, είναι μια απαράδεκτη για τον λαό αντεργατική συμφωνία, που εκφράζει τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα της ΕΕ. Αποδέχεται τη συνέχιση της πολιτικής των μνημονίων παλιάς και νέας μορφής, την εγκατάλειψη κάθε διεκδίκησης για την διαγραφή του χρέους, την αποδοχή της άθλιας επιτροπείας, με την μετονομασία της τρόικας σε θεσμούς, την αποδοχή πως και για τα πιο στοιχειώδη μέτρα κοινωνικής πολιτικής πρέπει να υπάρχει έγκριση της ΕΕ.
Τι ακριβώς όμως κάνει αυτή η «από τα παλιά» εν τέλει συμφωνία – παράταση του μνημονίου με την ΕΕ; Πρώτον, αποτελεί νομιμοποίηση της ληστρικής αντεργατικής επιδρομής της τρόικας, της ΕΕ και των τοκογλύφων του ευρωπαϊκού και διεθνούς κεφαλαίου για τα τελευταία πέντε χρόνια, καθώς αυτό που κατά βάση συμφωνήθηκε είναι η συνέχιση της κοινωνικής σύλησης στο διηνεκές. Δεύτερο, αποτελεί πολιτική απαλλαγή και αθώωση των άθλιων κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, τη στιγμή που ο κόσμος τους είχε στείλει πανηγυρικά στα τάρταρα. Τρίτον, η ρητή αναφορά ότι «οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την κατηγορηματική δέσμευσή τους να τηρήσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές τους πλήρως και εγκαίρως» αποτελεί πολιτική και νομική δέσμευση για το χρέος εξαιρετικά μεγάλης σημασίας. Τέταρτον, η αποδοχή της άθλιας επιτροπείας αλλά και η ίδια η κατάταξη στοιχειωδών μέτρων κοινωνικής πολιτικής στην κατηγορία των «μονομερών ενεργειών» (μέχρι τώρα μιλάγαμε μόνο για το χρέος!), που πρέπει να εξασφαλίζουν την έγκριση της ΕΕ, αποδεικνύει ότι συνδιαλλαγή και διαπραγμάτευση με τα αφεντικά και τον ταξικό εχθρό δε γίνεται. Αν σε όλα αυτά προστεθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνά με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ και ότι πρότεινε για ΠτΔ τον Παυλόπουλο από τη ΝΔ είναι φανερό ότι δημιουργείται μία προσπάθεια για εθνική και ταξική συμφιλίωση που θα βγάλει για άλλη μια φορά το κίνημα τους εργαζομένους και την νεολαία χαμένους.
Ο λαός ψήφισε το ΣΥΡΙΖΑ με ελπίδα να φύγουν μνημόνια, τρόικες όχι για να συνεχιστεί η ίδια πολιτική με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Φυσικά όπως εξηγήσαμε και παραπάνω τα αποτελέσματα της συμφωνίας και της διαπραγμάτευσης δεν ήρθαν σαν κεραυνός εν αιθρία αλλά ήταν αναμενόμενα. Σε μία μόλις βδομάδα διαλύθηκαν οι μύθοι πέρι φίλων και εταίρων εντός της ΕΕ και πως η ρήξη με την ΕΕ μπορεί να περιμένει για αργότερα. Υπάρχει σήμερα ανάγκη για διαφοροποίηση από αυτή τη συμφωνία που ανοίγει δρόμο για ένα νέο μνημόνιο με ανθρώπινο πρόσωπο και η χάραξη ενός άλλου δρόμου με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων και της νεολαίας. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την επιβολή των αναγκών αυτών μέσα από το κίνημα και τις διαδικασίες του και αμφισβητώντας στο σύνολό της και τις κινήσεις της κυβέρνησης και την κυβέρνησης αυτής καθέ αυτής. Ο μαχόμενος κόσμος του κινήματος και της Αριστεράς, ο αγωνιζόμενος λαός και η ανυπότακτη νεολαία, όλοι όσοι μάτωσαν στο σφαγείο της μνημονιακής καπιταλιστικής βαρβαρότητας και στους αγώνες της πενταετίας, όλοι όσοι πάλεψαν και παλεύουν, ελπίζουν κι αγωνιούν για ένα άλλο δρόμο απελευθέρωσης από τα δεσμά χρέους, ΕΕ και κεφαλαίου, δεν πρόκειται να υπογράψουν την υποταγή, δεν παραδίδουν τα όπλα του αγώνα, δεν σκύβουν το κεφάλι, αλλά συσπειρώνονται σε νέα βάση και αντεπιτίθενται μέχρι τη νίκη. Η μόνη αντιπολίτευση γίνεται στους δρόμους. Αντεπίθεση τώρα με στόχο την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής είναι ο αναγκαίος δρόμος για την επιβολή κοινωνικών και πολιτικών κατακτήσεων.

ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΑΘΕ ΠΤΥΧΗΣ ΤΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

Παρά την αλλαγή διοίκησης στη πρυτανεία του Γεωπονικού το περασμένο χρόνο αλλά και τοσχηματισμό μιας νέας κυβέρνησης με κύριο κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται ξεκάθαρα ότι η ουσία της ασκούμενης πολιτικής στο χώρο των πανεπιστημίων μένει ίδια και αναλλοίωτη. Η συνεχής προσπάθεια για ανεύρεση νέων πηγών κερδοφορίας από το εγχώριο και το διεθνές κεφάλαιο,στοιχείο σύμφυτο με το σύγχρονο καπιταλισμό, εκφράζεται στο επίπεδο των πανεπιστημίων, με το στρατηγικό στόχοόλων των εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων των τελευταίων χρόνων, δηλαδή με την επιχειρηματικοποίηση τους.

Στο ’’ Γκαζοχώρι’’ ο εναλλακτισμός πουλάει, καιρός να μάθει και να πληρώνει.

Ενώ για χρόνια το μεζεδοπωλείο ‘’Γκαζοχώρι’’ αυξάνει έκταση και τζίρους , τα δικαιώματα των εργαζομένων του αντί να ικανοποιούνται, καταστρατηγούνται όλο και περισσότερο. Ένα μαγαζί-‘’φάμπρικα’’ της διασκέδασης που απασχολεί περί τους 40 εργαζόμενους, όχι βέβαια με ‘’εναλλακτικό’’ τρόπο, αλλά όπως συνηθίζουν οι εργοδότες στον χώρο του επισιτισμού: Δώρα εορτών, υπερωρίες, βραδινά, άδειες δεν πληρώνονται, με ελάχιστα ένσημα που σε καμία περίπτωση δεν αντιστοιχούν στον πραγματικό χρόνο εργασίας. Στην βραδινή βάρδια το ωράριο δεν τηρείται αφού η εργασία αρχίζει στις 19.30 και αναλόγως των ορέξεων της εργοδοσίας, μπορεί να διευρυνθεί πέρα και των 9 ωρών. Οι αγώνες που έχουν γίνει από τον κόσμο της εργασίας και στον κλάδο του επισιτισμού και έχουν θεσπιστεί ως νόμοι, αφήνουν παγερά αδιάφορο τον εργοδότη. Ενώ το μεροκάματο ήταν 40 €, ο εργοδότης προσπάθησε να το μειώσει. Μετά την συνολική αντίδραση των εργαζομένων που δήλωσαν ότι «θα αγωνιστούμε με κάθε πρόσφορο τρόπο για να ανατρέψουμε μια τέτοια απόφαση (μείωση)», προχώρησε σε προσλήψεις νέων συναδέλ φων/ισσών με 30€ή 15€ (για το τετράωρο).
Σε όσους αντιδράσανε, το πετσόκομα των ημερών εργασίας είναι γεγονός και από εκεί που δούλευαν 4 με 5 φορές την εβδομάδα, δουλεύουν 2 ή το πολύ τρεις.
Στις ολοένα και πιο παράλογες απαιτήσεις του εργοδότη του ‘’Γκαζοχωρίου’’ , έρχονται να προστεθούν οι συνθήκες εντατικοποίησης της δουλειάς λόγω της αυξανόμενης έκτασης του μαγαζιού. Ενώ οι συνάδελφοι προσπαθούν να ανταπεξέλθουν, αντιμετωπίζουν πολλές φορές την προσβλητική συμπεριφορά , την ψυχολογική και λεκτική βία και την απαξίωση της εργασίας από τον εργοδότη τους.
Δεν είναι λίγες οι φορές που συνάδελφοι λύγισαν από την πίεση, έκλαψαν, τσακώθηκαν μεταξύ τους υπό το βάρος της δουλειάς και της πίεσης από το αφεντικό. Το μόνο που ενδιαφέρει την εργοδοσία είναι να κάτσουν οι πελάτες, δεν ενδιαφέρεται αν προλαβαίνουνε οι συνάδελφοι , αν μπορούν, αν αντέχουν μετά το σχόλασμα να μαζεύουν και να εξαφανίζουν τα τραπέζια που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια κάθε Παρασκευή και Σάββατο.