Ένα μήνα μετά την εκλογή της η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τη συνθηκολόγησή της στην Ευρωομάδα (Γιούρογκρουπ) έδειξε ότι δεν υπάρχει περιθώριο αμφισβήτησης της καταστροφικής μνημονιακής πολιτικής στα πλαίσια της δέσμευσης της πληρωμής του χρέους και εντός της ΕΕ και της ευρωζώνης. Η κυβέρνηση με τις επιλογές της αφήνει ανέγγιχτα τα θεμέλια της κοινωνικής εξαθλίωσης, της φτώχειας και της ανεργίας των 1,3 εκατομμυρίων. Καμιά προπαγάνδα δεν μπορεί να το κρύψει αυτό, καμιά απαίτηση για ανοχή και υπομονή δεν μπορεί γίνει αποδεκτή. H συνυπογραφή από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ της απόφασης του Γιούρογκρουπ, είναι μια απαράδεκτη για τον λαό αντεργατική συμφωνία, που εκφράζει τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα της ΕΕ. Αποδέχεται τη συνέχιση της πολιτικής των μνημονίων παλιάς και νέας μορφής, την εγκατάλειψη κάθε διεκδίκησης για την διαγραφή του χρέους, την αποδοχή της άθλιας επιτροπείας, με την μετονομασία της τρόικας σε θεσμούς, την αποδοχή πως και για τα πιο στοιχειώδη μέτρα κοινωνικής πολιτικής πρέπει να υπάρχει έγκριση της ΕΕ.
Τι ακριβώς όμως κάνει αυτή η «από τα παλιά» εν τέλει συμφωνία – παράταση του μνημονίου με την ΕΕ; Πρώτον, αποτελεί νομιμοποίηση της ληστρικής αντεργατικής επιδρομής της τρόικας, της ΕΕ και των τοκογλύφων του ευρωπαϊκού και διεθνούς κεφαλαίου για τα τελευταία πέντε χρόνια, καθώς αυτό που κατά βάση συμφωνήθηκε είναι η συνέχιση της κοινωνικής σύλησης στο διηνεκές. Δεύτερο, αποτελεί πολιτική απαλλαγή και αθώωση των άθλιων κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, τη στιγμή που ο κόσμος τους είχε στείλει πανηγυρικά στα τάρταρα. Τρίτον, η ρητή αναφορά ότι «οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την κατηγορηματική δέσμευσή τους να τηρήσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές τους πλήρως και εγκαίρως» αποτελεί πολιτική και νομική δέσμευση για το χρέος εξαιρετικά μεγάλης σημασίας. Τέταρτον, η αποδοχή της άθλιας επιτροπείας αλλά και η ίδια η κατάταξη στοιχειωδών μέτρων κοινωνικής πολιτικής στην κατηγορία των «μονομερών ενεργειών» (μέχρι τώρα μιλάγαμε μόνο για το χρέος!), που πρέπει να εξασφαλίζουν την έγκριση της ΕΕ, αποδεικνύει ότι συνδιαλλαγή και διαπραγμάτευση με τα αφεντικά και τον ταξικό εχθρό δε γίνεται. Αν σε όλα αυτά προστεθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνά με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ και ότι πρότεινε για ΠτΔ τον Παυλόπουλο από τη ΝΔ είναι φανερό ότι δημιουργείται μία προσπάθεια για εθνική και ταξική συμφιλίωση που θα βγάλει για άλλη μια φορά το κίνημα τους εργαζομένους και την νεολαία χαμένους.
Ο λαός ψήφισε το ΣΥΡΙΖΑ με ελπίδα να φύγουν μνημόνια, τρόικες όχι για να συνεχιστεί η ίδια πολιτική με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Φυσικά όπως εξηγήσαμε και παραπάνω τα αποτελέσματα της συμφωνίας και της διαπραγμάτευσης δεν ήρθαν σαν κεραυνός εν αιθρία αλλά ήταν αναμενόμενα. Σε μία μόλις βδομάδα διαλύθηκαν οι μύθοι πέρι φίλων και εταίρων εντός της ΕΕ και πως η ρήξη με την ΕΕ μπορεί να περιμένει για αργότερα. Υπάρχει σήμερα ανάγκη για διαφοροποίηση από αυτή τη συμφωνία που ανοίγει δρόμο για ένα νέο μνημόνιο με ανθρώπινο πρόσωπο και η χάραξη ενός άλλου δρόμου με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων και της νεολαίας. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την επιβολή των αναγκών αυτών μέσα από το κίνημα και τις διαδικασίες του και αμφισβητώντας στο σύνολό της και τις κινήσεις της κυβέρνησης και την κυβέρνησης αυτής καθέ αυτής. Ο μαχόμενος κόσμος του κινήματος και της Αριστεράς, ο αγωνιζόμενος λαός και η ανυπότακτη νεολαία, όλοι όσοι μάτωσαν στο σφαγείο της μνημονιακής καπιταλιστικής βαρβαρότητας και στους αγώνες της πενταετίας, όλοι όσοι πάλεψαν και παλεύουν, ελπίζουν κι αγωνιούν για ένα άλλο δρόμο απελευθέρωσης από τα δεσμά χρέους, ΕΕ και κεφαλαίου, δεν πρόκειται να υπογράψουν την υποταγή, δεν παραδίδουν τα όπλα του αγώνα, δεν σκύβουν το κεφάλι, αλλά συσπειρώνονται σε νέα βάση και αντεπιτίθενται μέχρι τη νίκη. Η μόνη αντιπολίτευση γίνεται στους δρόμους. Αντεπίθεση τώρα με στόχο την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής είναι ο αναγκαίος δρόμος για την επιβολή κοινωνικών και πολιτικών κατακτήσεων.
Τι ακριβώς όμως κάνει αυτή η «από τα παλιά» εν τέλει συμφωνία – παράταση του μνημονίου με την ΕΕ; Πρώτον, αποτελεί νομιμοποίηση της ληστρικής αντεργατικής επιδρομής της τρόικας, της ΕΕ και των τοκογλύφων του ευρωπαϊκού και διεθνούς κεφαλαίου για τα τελευταία πέντε χρόνια, καθώς αυτό που κατά βάση συμφωνήθηκε είναι η συνέχιση της κοινωνικής σύλησης στο διηνεκές. Δεύτερο, αποτελεί πολιτική απαλλαγή και αθώωση των άθλιων κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, τη στιγμή που ο κόσμος τους είχε στείλει πανηγυρικά στα τάρταρα. Τρίτον, η ρητή αναφορά ότι «οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την κατηγορηματική δέσμευσή τους να τηρήσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές τους πλήρως και εγκαίρως» αποτελεί πολιτική και νομική δέσμευση για το χρέος εξαιρετικά μεγάλης σημασίας. Τέταρτον, η αποδοχή της άθλιας επιτροπείας αλλά και η ίδια η κατάταξη στοιχειωδών μέτρων κοινωνικής πολιτικής στην κατηγορία των «μονομερών ενεργειών» (μέχρι τώρα μιλάγαμε μόνο για το χρέος!), που πρέπει να εξασφαλίζουν την έγκριση της ΕΕ, αποδεικνύει ότι συνδιαλλαγή και διαπραγμάτευση με τα αφεντικά και τον ταξικό εχθρό δε γίνεται. Αν σε όλα αυτά προστεθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνά με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ και ότι πρότεινε για ΠτΔ τον Παυλόπουλο από τη ΝΔ είναι φανερό ότι δημιουργείται μία προσπάθεια για εθνική και ταξική συμφιλίωση που θα βγάλει για άλλη μια φορά το κίνημα τους εργαζομένους και την νεολαία χαμένους.
Ο λαός ψήφισε το ΣΥΡΙΖΑ με ελπίδα να φύγουν μνημόνια, τρόικες όχι για να συνεχιστεί η ίδια πολιτική με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Φυσικά όπως εξηγήσαμε και παραπάνω τα αποτελέσματα της συμφωνίας και της διαπραγμάτευσης δεν ήρθαν σαν κεραυνός εν αιθρία αλλά ήταν αναμενόμενα. Σε μία μόλις βδομάδα διαλύθηκαν οι μύθοι πέρι φίλων και εταίρων εντός της ΕΕ και πως η ρήξη με την ΕΕ μπορεί να περιμένει για αργότερα. Υπάρχει σήμερα ανάγκη για διαφοροποίηση από αυτή τη συμφωνία που ανοίγει δρόμο για ένα νέο μνημόνιο με ανθρώπινο πρόσωπο και η χάραξη ενός άλλου δρόμου με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων και της νεολαίας. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την επιβολή των αναγκών αυτών μέσα από το κίνημα και τις διαδικασίες του και αμφισβητώντας στο σύνολό της και τις κινήσεις της κυβέρνησης και την κυβέρνησης αυτής καθέ αυτής. Ο μαχόμενος κόσμος του κινήματος και της Αριστεράς, ο αγωνιζόμενος λαός και η ανυπότακτη νεολαία, όλοι όσοι μάτωσαν στο σφαγείο της μνημονιακής καπιταλιστικής βαρβαρότητας και στους αγώνες της πενταετίας, όλοι όσοι πάλεψαν και παλεύουν, ελπίζουν κι αγωνιούν για ένα άλλο δρόμο απελευθέρωσης από τα δεσμά χρέους, ΕΕ και κεφαλαίου, δεν πρόκειται να υπογράψουν την υποταγή, δεν παραδίδουν τα όπλα του αγώνα, δεν σκύβουν το κεφάλι, αλλά συσπειρώνονται σε νέα βάση και αντεπιτίθενται μέχρι τη νίκη. Η μόνη αντιπολίτευση γίνεται στους δρόμους. Αντεπίθεση τώρα με στόχο την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής είναι ο αναγκαίος δρόμος για την επιβολή κοινωνικών και πολιτικών κατακτήσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου