Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015

ΔΙΑΛΥΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΑΘΡΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΔΑΠ-ΠΑΣΠ



Παρά την εκλογική συντριβή της Νέας Δημοκρατίας – ΠΑΣΟΚ και τον κομματικό “εμφύλιο” που έχει ξεσπάσει και στα δύο αυτά κόμματα, οι φοιτητικές παρατάξεις τους: ΔΑΠ και ΠΑΣΠ αντίστοιχα, συνεχίζουν να παίζουν τον ίδιο ακριβώς ρόλο που έπαιζαν στα πανεπιστήμια όλο το προηγούμενο διάστημα. Από τη στιγμή μάλιστα που όλα τα δεδομένα συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σε καμία περίπτωση δε θα προσπαθήσει καν να ακουμπήσει την ουσία των εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων (βλ. ν.Διαμαντοπούλου), οι δυνάμεις των δαπ-πασπ παραμένουν οι κυριότεροι εκφραστές της διάλυσης του δημοσίου πανεπιστημίου και της μετατροπής του σε επιχείρηση. Την αποστολή τους αυτή προσπαθούν να τη φέρουν εις πέρας “σπέρνοντας” την απάθεια και την απραξία στο Φοιτητικό Σύλλογο. Φοβούνται (και καλά κάνουν) το οργανωμένο πολιτικό φοιτητικό κίνημα και ακριβώς για αυτό το λόγο κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να αποτρέψουν τη διεξαγωγή γενικής συνέλευσης και να “αγιοποιήσουν” κάθε κομμάτι της επιχειρηματικοποίησης των πανεπιστημίων. Η πάγια τακτική τους είναι χρησιμοποιούν επιχειρήματα της υποτιθέμενης “κοινής λογικής” που στηρίζονται στους φόβους και τα άγχη της νεολαίας. Φόβοι και άγχη για τα οποία είναι υπεύθυνες οι πολιτικές που και οι δύο υπερασπίζονται (παραμονή στην Ε.Ε., αναγνώριση του
χρέους, μνημόνια)

Επιχείρημα πρώτο: Η επένδυση Κοντέλλη θα δώσει δουλειά στους φοιτητές και θα βοηθήσει στο πρόβλημα της χρηματοδότησης.
Ο επιχειρηματικός όμιλος του Κοντέλλη που επιδιώκει να ιδρύσει ιδιωτικό εργαστήριο με την επωνυμία “Εργαστήριο Παύλου Κοντέλλη” εντός της σχολής, δεν ήρθε για να μας χαρίσει λεφτά και διογκωμένους μισθούς. Καμία επιχείρηση, ειδικά εν καιρώ οικονομικής κρίσης, δεν επιθυμεί να δωρίσει λεφτά στο πανεπιστήμιο και στους φοιτητές του. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε είτε τη ζημίωση της ίδιας της επιχείρησης είτε την ελαχιστοποίηση των κερδών της, πράγμα από το οποί θα συμπεραίναμε ότι η εν λόγω επιχείρηση έχει τάσεις αυτοκαταστροφής. Αντιθέτως, η ίδρυση του εργαστηριακού-ερευνητικού αυτού κέντρου εντός Γεωπονικού στοχεύει στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εκμετάλλευση των υλικών παροχών του πανεπιστημίου (εργαστηριακός εξοπλισμός) και κυρίως στη μέγιστη εκμετάλλευση των φοιτητών-εργαζομένων. Δηλαδή ο όμιλος του Κοντέλλη έρχεται για να επωφεληθεί, με όσο το δυνατόν μικρότερο κόστος, από τις ευκαιρίες που διακρίνει από αυτή την επένδυση. Η δουλειά των φοιτητών-εργαζομένων στο εργαστήριο, για τις ανάγκες της επιχείρησης και όχι της κοινωνίας πάντα, όχι μόνο δεν θα αμείβεται με μισθούς μεγαλύτερους από τον κατώτατο αλλά ίσα ίσα η εργασία εκεί τις περισσότερες φορές θα είναι αμισθί. Η επένδυση Κοντέλλη δε θα είχε καμία οικονομική λογική και θα “έπληττε¨ την εταιρεία αν συνοδευόταν ταυτόχρονα από υψηλούς μισθούς και απλές “δωρεές” προς το πανεπιστήμιο, όπως μας λένε ΔΑΠ-ΠΑΣΠ. Ο Φοιτητικός Σύλλογος δε πρέπει να δεχτεί να κάθεται να δουλεύει ώρες επί ωρών για τα συμφέροντα της οποιασδήποτε εταιρείες για μισθούς χαρτζιλίκι.

Επιχείρημα δεύτερο: Η αλλαγή προγραμμάτων σπουδών θα “εκσυγχρονίσει” τις γνώσεις που παίρνουμε και θα βοηθήσει τους φοιτητές στην αγορά εργασίας.
Η αλλαγή των προγραμμάτων σπουδών γίνεται στα τμήματα των Τροφίμων και της Βιοτεχνολογίας ώστε να απογυμνωθούν από το γεωπονικό τους κορμό και να εξειδικευτούν στις ανάγκες της βιομηχανίας των αντίστοιχων επιστημονικών τομέων. Αυτό στην ουσία σημαίνει πετσόκομμα της γνώσης που θα παίρνουμε και αποβολή κάθε έννοιας σφαιρικής-ολόπλευρης επιστημονικής κατάρτισης. Όσον αφορά στο εργασιακό μας μέλλον αυτή η αλλαγή στο πρόγραμμα σπουδών αφού αρχικά διασπά και υποβαθμίζει τα πτυχία από αυτά τα τμήματα, καταστρέφει τα ενιαία συλλογικά μας δικαιώματα και μας αφήνει περαιτέρω απροστάτευτους στις συνθήκες του σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα. Ο Φοιτητικός Σύλλογος πρέπει να μπλοκάρει κάθε προσπάθεια αλλαγής στο πρόγραμμα σπουδών και να επιβάλλει ενιαίο πτυχίο που θα εξασφαλίζει ενιαία και πλήρη εργασιακά δικαιώματα για κάθε γεωπόνο.

Επιχείρημα τρίτο: Από τη στιγμή που το κράτος δεν έχει λεφτά για τη παιδεία, το ξεπούλημα της σίτισης-στέγασης-καθαριότητας στους ιδιώτες ή σε ΚΟΙΝΣΕΠ είναι μονόδρομος.
Για εμάς ο φοιτητικός σύλλογος δεν πρέπει να μπαίνει στο δίλημμα ιδιωτικοποίηση ή διάλυση του πανεπιστημίου λόγω υποχρηματοδότησης. Η έλλειψη παροχών για τα πανεπιστήμια και τη παιδεία συνολικά, είναι ξεκάθαρο αποτέλεσμα των πολιτικών που αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση του χρέους και όχι των αναγκών της κοινωνίας. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι το πανεπιστήμιο πρέπει να γίνει βορά κάθε εταιρίας και εργολαβίας που θα έρθει να “βοηθήσει” στην επιβίωση του. Αναπόφευκτα, λοιπόν, η κουβέντα μεταφέρεται στην επιβολή του αιτήματος της διαγραφής του χρέους, ένα χρέος που έχει δημιουργήσει το ίδιο το σύστημα και έχει οδηγήσει στη διάλυση της δημόσιας παιδείας, υγείας και γενικότερα κάθε κοινωνικής παροχής, αφήνοντας στο διάβα του μάζες ανέργων και ελαστικά εργαζόμενων. Το αίτημα αυτό δεν είναι ουτοπία, είναι πάγιο αίτημα του φοιτητικού, και όχι μόνο, κινήματος που πρέπει τώρα πιο πολύ από ποτέ να ενισχυθεί. Είναι ο μόνος τρόπος απαγκίστρωσης του πανεπιστημίου από ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, ώστε η λειτουργία του και η παραγόμενη από αυτό γνώση να συμβαδίζει με τις λαικές ανάγκες και όχι τις ανάγκες του κεφαλαίου. Σαν Φ.Σ. πρέπει να απαιτήσουμε την άμεση πρόσληψη πανεπιστημιακών εργαζομένων με δημόσια σύμβαση και με πλήρη και εξασφαλισμένα εργασιακά δικαιώματα.

Δε πρέπει να ξεχνάμε όμως την επίσης απαράδεκτη στάση των ΚΝΕ – ΑΡΕΝ που, από διαφορετική μπάντα η κάθε μία, δεν κουνάνε ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι ώστε το φοιτητικό κίνημα να βγει ξανά στο προσκήνιο και να επιβάλλει τις ανάγκες και τα δικαιώματά του. Πιο συγκεκριμένα η ΚΝΕ δεν έτρεξε παρά ελάχιστα τη συνέλευση της Τετάρτης, γεγονός που δείχνει την ενσωμάτωση της σε μία λογική “κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης” υπό τη καθοδήγηση του Κ.Κ.Ε.. Η ΑΡ.ΕΝ. από την άλλη, όντας παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπέγραψε καν στο Δ.Σ. για διεξαγωγή γενικής συνέλευσης, καθώς προτεραιότητά της είναι να συνεχίζει να διαφυλάσσει τα πολιτικά συμφέροντα του ΣΥΡΙΖΑ και όχι προφανώς να συνδράμει στην αναζωπύρωση του φοιτητικού κινήματος.
Το φοιτητικό κίνημα πρέπει άμεσα μέσα από τα δικά του συλλογικά όργανα και αμεσοδημοκρατικές δομές να ξαναβγεί με μαχητικό τρόπο στο δρόμο και να διεκδικήσει – επιβάλλει τις δικές του ανάγκες και δικαιώματα κόντρα στην επιχειρηματικοποίηση των πανεπιστημίων και συνολικότερα στις πολιτικές της Ε.Ε. και της αστικής τάξης.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου