ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΩΝ ΚΝΕ - ΜΑΣ

Οι μόνιμες προβληματικές της ΚΝΕ την καθιστούν για ακόμα μία φορά “κατώτερη των περιστάσεων” και ανήμπορη να συνδράμει στη προαγωγή ενός πραγματικά επαναστατικού – κινηματικού προτάγματος, που θα σπάσει τη λογική της αναμονής και της απάθειας που τείνει να κυριαρχήσει τόσο σε επίπεδο κοινωνίας όσο και φοιτητικών συλλόγων.

Η πάγια λογική του ΚΚΕ να τραβάει μια τεράστια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον οικονομικό και το πολιτικό αγώνα, εκφράζεται εντός σχολών με την έντονη διαφοροποίηση του Μ.Α.Σ από τη Κ.Ν.Ε.. Αρχικά το ΜΑΣ, διατυπώνει αμιγώς οικονομικά αιτήματα “χαμηλών προσδοκιών” (βλ. Σίτιση-Στέγαση-Εργαστηριακό εξοπλισμό), σε αντίθεση με την ΚΝΕ η οποία αναλαμβάνει να επιτελέσει ένα διαφορετικό ρόλο, αναφερόμενη αποκλειστικά στο πολιτικό της πρόγραμμα, διατυπώνοντας, με απίστευτη “ασάφεια”μάλιστα, την έννοια της λαϊκής εξουσίας, αδυνατώντας φανερά να περιγράφει το πως, πότε και από ποιόν θα έρθει. Αυτή ακριβώς η αδυναμία της να σκιαγραφήσει ένα πραγματικά επικίνδυνο με προοπτική νίκης πολιτικό και κινηματικό σχέδιο πάλης που θα συνδέει τον αγώνα για τα “μικρότερα”, με ευρύτερα πολιτικά και κοινωνικά αιτήματα, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι υποτιμά πως ο λαϊκός παράγοντας μπορεί όντως να πετύχει νίκες στο σήμερα, την οδηγεί στο να προπαγανδίζει έναν “ήπιο” και “χαμηλών προσδοκιών” αγώνα. Αποφεύγοντας να προτείνει ριζοσπαστικές λύσεις για κεντρικοπολιτικά ζητήματα, στηριζόμενη απολύτως στην κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση του Κ.Κ.Ε. και στην “από τα πάνω αντιπολίτευση” καταλήγει να αποτελεί μια γραφική πολιτική παράταξη με ένα μετριοπαθές και “ρεαλιστικό” πρόγραμμα αιτημάτων.

Η παραπάνω πολιτική λογική είναι καταστροφικά οπισθοδρομική για το κίνημα στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο καθώς συμβαδίζει, με έναν τρόπο, με λογικές που θέλει να καλλιεργήσει η ίδια η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η ΠΚΣ(εκλογική ονομασία της ΚΝΕ) θέλοντας να εκμεταλλευτεί και να εκφράσει εκλογικά ένα ρεύμα μες τις σχολές που διακρίνεται από “χαμηλές προσδοκίες”, ενσωματώνει σε μεγάλο βαθμό αιτήματα τα οποία είχαν προαναγγελθεί προεκλογικά από το ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η υιοθέτηση από το ΚΚΕ, κομματιών του προγράμματος του Τσίπρα στη ΔΕΘ, πχ κατώτατος μισθός 751 ευρώ . Επιπλέον ενώ στα λόγια δεν αρνείται την ανάγκη το φοιτητικό κίνημα να μπλοκάρει την επιχειρηματικοποίηση των πανεπιστήμιων και να ανατρέψει το πυρήνα όλων των αντιδραστικών εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, στη πράξη δε συνδράμει στη προσπάθεια ανασυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος. Οποιαδήποτε δράση και διαδικασία του φοιτητικού κινήματος δε μπορεί να ελέγξει πλήρως, τη καταδικάζει και τη περιθωριοποιεί ως “οπορτουνίστικη” καθώς είναι εδώ και χρόνια εγκλωβισμένη στην εσωστρέφεια της. Η εμμονή της να προσπαθεί να οξύνει τον “ενδοαριστερό εμφύλιο” στοχοποιώντας συνεχώς τα σχήματα της ΕΑΑΚ, σε συνδυασμό με την αυτιστική της άρνηση να συμμετέχει σε κοινές-ενιαίες κινηματικές δράσεις , διασπά το φοιτητικό κίνημα καθώς με τέτοιες πρακτικές απλά ολοένα και αναπαράγονται παθογένειες στο εσωτερικό του.

Η ΚΝΕ αποδεικνύει συνεχώς πως δεν πιστεύει πραγματικά σε ένα πολιτικό φοιτητικό κίνημα το όποιο θα γίνει πυροδότης ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών εξεγέρσεων και συνεπώς θα θέτει επί τάπητος ζητήματα όπως η ρήξη και η αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την Ε.Ε., η διαγραφή του χρέους και τη συνολική ανατροπή κάθε αστικής πολιτικής. Αντίθετα πιστεύει σε ένα κίνημα χαμηλών απαιτήσεων και αιτημάτων που θα λειτουργεί σαν υποχείριο του Κ.Κ.Ε. εξυπηρετώντας τα δικά του κομματικά συμφέροντα και δεν θα έχει ρόλο πρωτοστάτη στη κοινωνία. Στις νέες συνθήκες το Φ.Κ. οφείλει να σπάσει το κλίμα απάθειας και αναμονής που κυριαρχεί στην πλειοψηφία της κοινωνίας και να επιβάλλει τα δικαιώματά του. Προτάσσοντας τις ανάγκες μας για μια ζωή με ΜΟΡΦΩΣΗ-ΔΟΥΛΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ κόντρα σε λογικές μειωμένων προσδοκιών και ανάθεσης, ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΤΟ ΑΝΑΓΚΑΙΟ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΟ ΑΝΕΦΙΚΤΟ!!