10 ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΙΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΧΩΡΟ :

Οι φετινές φοιτητικές εκλογές είναι οι πρώτες μετά τις βουλευτικές της 25 Γενάρη και την κυβερνητική εναλλαγή. Στις 13 Μάη η φοιτητιώσα νεολαία έχει χρέος και συνάμα δυνατότητα να εκφράσει την ολοκληρωτική της καταδίκη τόσο για τις αυταρχικές μνημονιακές πολιτικές της κυβέρνησης Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ, όσο όμως και για την αναδίπλωση και διγλωσσία του ΣΥΡΙΖΑ και την υποταγή του στις προσταγές της Ε.Ε. και των πλαισίων της. Η νεολαία δεν υποτάσσεται – δε διαπραγματεύεται!

ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΚΝΕ - ΜΑΣ

Οι δυνάμεις της ΚΝΕ για ακόμη μία φορά ακολουθούν τη πάγια εκλογικής τους τακτική. Προσπαθούν με κάθε αθέμιτο τρόπο να σπιλώσουν την Ε.Α.Α.Κ. και να υποβαθμίσουν τη δράση της στο φοιτητικό κίνημα. Την ίδια ώρα όμως που συνεχώς καταγγέλλουν την ΕΑΑΚ ως δύναμη αντεπαναστατική και ρεφορμιστική η ΚΝΕ υιοθετεί κάποια ακραία οπισθοδρομικά στοιχεία στη πολιτική της ταυτότητα. Εδώ αξίζει να γίνει μία αναφορά στις πολιτικές προτάσεις που πραγματικά προωθεί εντός των φοιτητικών συλλόγων.

ΣΤΙΣ 13 ΜΑΙΟΥ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΑΝ.Α.Χ. - Ε.Α.Α.Κ

Στις 13 Μάρτη η νεολαία έχει τη δυνατότητα να διαλέξει εκείνη το στίγμα με το οποίο θα καθοριστεί το πανελλαδικό μήνυμα των φοιτητών/τριών, όσον αφορά την κατάσταση που επικρατεί τόσο σε πανεπιστημιακό όσο και σε κεντρικοπολιτικό επίπεδο. Οι φετινές φοιτητικές εκλογές χαρακτηρίζονται έντονα από το μεγάλο ενδιαφέρον των πολιτικών κομμάτων και της κοινωνίας, για την απόφαση των φοιτητών ανά την Ελλάδα για τη νέα κατάσταση που διαμορφώθηκε μετά τις εκλογές της 25 Γενάρη. Οι μεγαλειώδεις αγώνες της κοινωνίας και ειδικά της σπουδάζουσας νεολαίας απέναντι στις αυταρχικές πολιτικές της λιτότητας, που έλαβαν χώρα τη περίοδο της σκληρής μνημονιακής πενταετίας , εκφράστηκαν σε εκλογικό επίπεδο με την απόλυτη καταδίκη των παραδοσιακών πολιτικών εκφραστών της Ε.Ε. και του νεοφιλελευθερισμού, στις βουλευτικές εκλογές. Η διάθεση του λαού για ανατροπή των μνημονίων και για χάραξη ενός άλλου δρόμου, προσγειώθηκε απότομα αρχικά από την συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝ.ΕΛ και στη συνέχεια από την άμεση υποταγή της νέας συγκυβέρνησης στους βασικούς πυλώνες του αστικού συστήματος. Πιο συγκεκριμένα, η ασκούμενη πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. επιβεβαιώνει τη πολιτική τοποθέτηση της επαναστατικής αριστεράς. Ότι δηλαδή, καμία κυβέρνηση εντός των ασφυκτικών πλαισίων του χρέους και της Ε.Ε. δε μπορεί, παρά να πετάξει στα σκουπίδια τις προεκλογικές της δεσμεύσεις και να ενσωματωθεί σε πρακτικές αστικής διαχείρισης.
Φέτος ξέρουμε..Έχουμε ζήσει στο πετσί μας, από τη μία το βάρβαρο παλιό μνημονιακό κατεστημένο των Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ και τη βίαιη καταστολή του απέναντι στο φοιτητικό κίνημα (βλ. Φορτσάκη, ξυλοδαρμούς-συλλήψεις) αλλά και από την άλλη την εμφανή διγλωσσία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος προωθεί την ουσία των ίδιων πολιτικών με τη προηγούμενη κυβέρνηση. Η σύναψη του νέου μνημονίου, η αποδοχή της κατασκευής ορυχείου στις Σκουριές Χαλκιδικής, η επίθεση των ΜΑΤ στους αγωνιζόμενους κατοίκους και φυσικά η επέμβαση των μπάτσων στην κατειλημμένη πρυτανεία του ΕΚΠΑ υποδηλώνουν ολοφάνερα ότι η επίθεση της αστικής τάξης και η κρατική αυθαιρεσία συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό παρά την κυβερνητική εναλλαγή.
Στις 13 Μάη, η φοιτητιώσα νεολαία πρέπει να καταψηφίσει το σάπιο παραδοσιακό δικομματισμό μες τις σχολές και να τον “τιμωρήσει” με τον πιο παραδειγματικό τρόπο, για όλα τα δεινά που προξένησε στην ελληνική νεολαία και λαό και ταυτόχρονα να αναδείξει ένα ασυμβίβαστο – ανατρεπτικό ρεύμα, το οποίο δε θα δίνει ούτε στο ελάχιστο πίστωση χρόνου στη νέα κυβέρνηση και θα εκφράζει κατηγορηματικά, την ανάγκη η νέα γενιά να ζήσει αλλιώς. Στις σημερινές συνθήκες που οι νέοι όροι ζωής και εργασίας(Vaoucher, ανασφάλιστη εργασία,χαμηλοί μισθοί), τείνουν να εμπεδωθούν από το κάθε νεολαίο σαν μια φυσιολογική πραγματικότητα. Η αποτύπωση ενός μαχητικού – αντικαπιταλιστικού πόλου στις φετινές φοιτητικές εκλογές, είναι η μόνη λύση για την ανασυγκρότηση-αντεπίθεση του φοιτητικού κινήματος και το μετασχηματισμό των πολιτικών συσχετισμών σε επίπεδο κοινωνίας.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΔΕ ΤΟ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ!
Η νεολαία αγωνίζεται – ανατρέπει – νικά. Το οργανωμένο πολιτικό φοιτητικό κίνημα σαν βραχίωνας του εργατικού, είναι η μόνη λύση για την ανατροπή της νέας συμφωνίας – μνημόνιο και κάθε άλλου αντιδραστικού νομοσχεδίου που προωθεί η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. σε συνεννόηση με την νέα κυβέρνηση. ΚΟΝΤΡΑ στις προσταγές του κεφαλαίου για αποπληρωμή του χρέους, υπαγωγή στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και στη δημοσιονομική σταθερότητα, δεν διαπραγματευόμαστε αλλά αντιθέτως επιβάλλουμε τις ανάγκες και τα δικαιώματά μέσω των ανυποχώρητων και οργανωμένων από “τα κάτω” αγώνων μας.

ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ – ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

ΣΤΙΣ 13 ΜΑΙΟΥ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΑΝ.Α.Χ. - Ε.Α.Α.Κ.

ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΦΑΣΙΣΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗ

Τη Δευτέρα, στις 20 Απριλίου, ξεκινά η δίκη 70 μελών της Χρυσής Αυγής στην ειδική αίθουσα των φυλακών Κορυδαλλού. Είναι η αίθουσα στην οποία δικάστηκαν όσοι και όσες κατηγορήθηκαν ως τρομοκράτες, όπου θα δικαστεί με τηλεοπτικούς όρους μια οργάνωση ως εγκληματική αλλά όχι ως τρομοκρατική. Δεν θα σταθούμε, αν κι έχει τη δική του σημασία, στο συμβολισμό της επιλογής της αίθουσας. Θα πούμε, όμως, ότι αυτός ο συμβολισμός είναι παράγωγο μιας κρατικής πολιτικής, συνέχεια της ευρωπαϊκής, την οποία η σημερινή κυβέρνηση αναλαμβάνει από τις προηγούμενές της, σε μια διαρκή προσπάθεια κατασκευής του αγωνιζόμενου λαού σε κοπάδι υπηκόων των «πολιτικών των μεταρρυθμίσεων»:
Από τους «τζιχαντιστές τρομοκράτες» ως τους «αναρχικούς-αντιεξουσιαστές» και από τους «επικίνδυνους ακροαριστερούς» ως τις «υγειονομικές βόμβες», μετανάστες, εργαζόμενοι, φτωχοί και αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες -όλοι και όλες (σχεδόν), δυνητικά- είναι χαρακτηρισμένοι ως εχθροί της ομαλότητας και του κράτους άμυνας-ασφάλειας.

Ίσως, αυτή είναι και η ουσία της όλης διαδικασίας. Η έκβαση της δίκης θα εξαρτηθεί από τους πολιτικούς συσχετισμούς και τις τρέχουσες σχέσεις διαπλοκής της πολιτικής, εκτελεστικής και νομοθετικής, εξουσίας με την δικαστική, τους μηχανισμούς ασφαλείας και την ΕΥΠ (συγγνώμη, ΥΠΕΚ…) καθώς και κομμάτια του εγχώριου κεφαλαίου, στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού ολόκληρωτισμού. Όμως, αυτό που μένει ως δεδομένο είναι η απαίτηση υποταγής στη βαρβαρότητα των βασικών επιλογών της (κάθε) δημοκρατικής διακυβέρνησης ως αντικειμενικής και αδιαπραγμάτευτης αλήθειας «για το καλό όλων».
Μπορεί οι φασίστες δολοφόνοι της ΧΑ να δικάζονται για εγκλήματα που η οργάνωσή τους «…θέλει να κρυφτεί, αλλά η χαρά δεν την αφήνει», μπορεί να φαίνεται ότι δικάζεται με βάση το κριτήριο του φρονήματος (αν και γι’ αυτό θα υπάρξει κάποια «διευθέτηση» την ώρα που αγωνιστές του κινήματος διώκονται ανελέητα με αντίστοιχα κριτήρια, τα οποία αποτελούν μαζί με έωλα πειστήρια τη νομική βάση της καταδίκης τους).

Πίσω, όμως, από τις βασικές υποθέσεις της δικογραφίας (δολοφονία Παύλου Φύσσα, επιθέσεις στο Πέραμα κατά του ΠΑΜΕ και των Αιγύπτιων ψαράδων, επιθέσεις στα στέκια «Αντίπνοια» και «Συνεργείο», επίθεση εναντίον μαθητή στο Π. Φάληρο, σε αλλοδαπούς εργάτες στην Κρήτη και δολοφονία του Λουκμάν Σαχζάτ), για τον πολιτικό λόγο αλλά και την ποινική δικαιοσύνη βρίσκονται καλά κρυμμένα τα χαρακτηριστικά της θωράκισης των κρατικών μηχανισμών και της διαδικασίας εκφασισμού της κοινωνίας. Η αλήθεια είναι ότι το ένα φαίνεται να παράγει το άλλο. Η δράση της Χρυσής Αυγής σε όλη την περίοδο των σκληρών συγκρούσεων για την εφαρμογή των μνημονιακών και αντεργατικών πολιτικών, ενδεδυμένη με τον «αντισυστημικό» μανδύα της επίθεσης στα «δεινά: τους πολιτικούς, τους ξένους, τους συνδικαλιστές και προδότες αριστερο-αναρχικούς», περιελάμβανε όλα τα υλικά της βρώμικης διαπλοκής του ελληνικού καπιταλισμού και του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού του. Εκτός από τα διαβόητα ειδεχθή εγκλήματά τους (για τα οποία δεν θα μπορούσαν να μη δικάζονται, αν ο κρατικός μηχανισμός θέλει να επιβάλει απόλυτα το δόγμα «Νόμος & Τάξη» σε όλη την κοινωνία), είναι άλλα που δεν είδαν ποτέ το συστημικό φως της δημοσιότητας ή κρύφτηκαν γρήγορα προτού πάρουν διαστάσεις.

Το «λευκό» πόρισμα του Αβραμόπουλου δεν έδειξε καμία σχέση της ΧΑ με το στρατό, αν και δύο ευρωβουλευτές της είναι απόστρατοι στρατηγοί. Ο «Δαρείος» ως επικεφαλής της εισβολής των ΜΑΤ στην τελευταία κατάλυση του πανεπιστημιακού ασύλου δεν είναι μια ακόμα απόδειξη της διείσδυσης στα σώματα ασφαλείας, μια σχέση που έχει πολλάκις αποκαλυφθεί και αφορά ΜΑΤ, ΔΙΑΣ-ΔΕΛΤΑ, ΕΚΑΜ και ΕΥΠ. Οι αποκαλύψεις για τις σχέσεις επιφανών στελεχών της με επιθετικά τμήματα του επιχειρηματικού ελληνικού κόσμου, εφοπλιστές-τραπεζίτες-καναλάρχες-κατασκευαστές, δεν είναι «αξιοποιήσιμα στοιχεία». Ούτε, φυσικά, η λειτουργία «γραφείων εργασίας»-δουλεμπορίου για έλληνες (αλλά και ξένους) στις περιοχές όπου οι μνημονιακές πολιτικές έστειλαν στον Καιάδα μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Οι δολοφονίες και οι διώξεις μεταναστών, η συμμετοχή των «ταγμάτων εφόδου» μαζί με τις ορδές της ΕΛΑΣ σε επιχειρήσεις τύπου «Ξένιος Δίας», οι 500 επιθέσεις -που ποτέ δεν ορίστηκαν έστω ρατσιστικές- σε πρόσφυγες και ξένους, δεν αποκαλύπτουν τη βαθιά συμμετοχή της ΧΑ στην εφαρμογή της πιο επιθετικής κρατικής πολιτικής.

Φυσικά, η Χρυσή Αυγή δεν δικάζεται για αυτά. Αν κάτι δικάζεται είναι η συνέπειά της ως προς τον δημοκρατικό κατασταλτικό λόγο, η συνέπειά της προς τη λελογισμένη έκφραση της κρατικής πολιτικής, η οποία δεν χρειάζεται περισσότερο ρατσισμό, καταστολή, βαρβαρότητα. Είναι η ίδια τέτοια σε υπερθετικό βαθμό. Αυτό που χρειάζεται είναι πιστούς ακόλουθους και συνταγματικά προσηλωμένους συνομιλητές. Αυτό που θα παιχτεί στον Κορυδαλλό είναι μια νομική πράξη του μελοδράματος (ή του σατυρικού δράματος) που έχει να κάνει με τη διασαφήνιση της σχέσης του αστικού μπλοκ εξουσίας με τη Χρυσή Αυγή.
Αν τμήμα της ακροδεξίας, αναβαπτισμένο στην πιο light εκδοχή των ΑΝΕΛ, συγκυβερνά σήμερα σύροντας τον χορό της πολεμικής προετοιμασίας και των τυχοδιωκτισμών του ελληνικού κράτους, η ουδέτερη ακαδημαϊκή φιγούρα του Πανούση εκφράζει την ουσία του δόγματος Μηδενικής Ανοχής και η συνολική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-
ΑΝΕΛ κινείται ανάμεσα σε πανάκριβους, μεταχειρισμένους εξοπλισμούς, τις αισιόδοξες δηλώσεις για «συμφωνία με τους δανειστές» στις 24 Απρίλη και τα ψίχουλα της κρατικής φιλανθρωπίας για την «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης» με νομοσχέδια.

Η προηγούμενη διακυβέρνηση του μαύρου μετώπου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, χαρακτηριζόταν από τη σχέση του Μπαλτάκου με τους χρυσαυγίτες δολοφόνους και η απόλυτη εμπιστοσύνη-υποταγή «στους μηχανισμούς των δανειστών». Αν αυτή ήταν η ολοκληρωτική εκδοχή της κυβερνησιμότητας του κοινωνικού σχηματισμού, τώρα η δημοκρατική εκδοχή έχει άλλα εργαλεία. Την ίδια ώρα που καταλύεται το άσυλο (με τρόπο όπως μόνο το ΠΑΣΟΚ το είχε κάνει ως σήμερα) και απειλούνται όλοι από τον κ. Πανούση («τα ψέματα τελείωσαν»), οι χρυσαυγίτες υπόδικοι βουλευτές αναγνωρίζονται ως οργανικό κομμάτι του κοινοβουλίου στα πλαίσια της συνταγματικής νομιμότητας και της «λαϊκής εντολής». Ειλικρινά, πιστεύουμε ότι αυτή η αντιμετώπιση είναι όντως πολύ δημοκρατικότερη. Η ΧΑ, εξάλλου, εδώ και 20 χρόνια απολαμβάνει πλήρη ασυλία ή/και υποστήριξη από τη Δικαιοσύνη, την Αστυνομία, την ΕΥΠ και από πολιτικούς και επιχειρηματικούς κύκλους με δεκάδες τρόπους. Αυτή όμως είναι και η ουσία των ορίων της «αριστερής» αστικής πολιτικής.

Το εκτροφείο των φασιστών και ναζιστών σε κάθε περιοχή, στα σώματα ασφαλείας κλπ είναι η φτώχεια, η υποβάθμιση και ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός που μας επιβάλλεται καθημερινά, είτε με σβάστικα, είτε στο όνομα της ανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητας και του «καλού της χώρας και της οικονομίας». Είναι η επιθετική πολιτική του ελληνικού κράτους στους μετανάστες και τις αποστολές εκτός συνόρων, η οργανική σχέση με την ΕΕ, το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ και τους διεθνείς μηχανισμούς οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής κυριαρχίας. Είναι η σύμφυση του κοινοβουλευτικού συστήματος με τα επιχειρηματικά συμφέροντα και την εργοδοτική αυθαιρεσία. Το κράτος βρίσκεται σε πόλεμο με τον εσωτερικό του εχθρό, τον εχθρό-λαό, και απαιτεί από την κυβέρνησή του (αυτήν την ιδιότυπη «μετα-ιδεολογική» συνάντηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) να μιλάει με τα πολεμικά του ανακοινωθέντα. Μέσα στα συμβατικά της καθήκοντα είναι η συντήρηση αυτού του εκτροφείου ως στρατηγικής επιλογής του ελληνικού αστικού κόσμου.

Δεν περιμένουμε από το κράτος, τα δικαστήρια και την αστυνομία να καταστρέψουν το φασισμό. Ο φασισμός δεν καταστρέφεται από τον κρατικό μηχανισμό. Αποτελεί μέρος του, πολιτική εκδοχή του. Παρ’ όλα αυτά η δίκη της ΧΑ αποτελεί από μόνη της ένα συγκεκριμένο πολιτικό γεγονός, ένα ακόμα κρίκο στις πολιτικές εξελίξεις. Δεν πρέπει, όμως, να κάνουμε το λάθος να συντηρούμε την αυταπάτη ότι ο κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός και ο φασισμός είναι δύο εχθρικά πράγματα και όχι δύο αντιμαχόμενες όψεις του ίδιου νομίσματος. Δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη σε αυτή τη Δικαιοσύνη, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, που καταστρέφει τους φτωχούς με εξοντωτικές ποινές ενώ χαϊδεύει τους πλούσιους, που συγκαλύπτει, αθωώνει ή αποφασίζει ποινές-χάδι για «τα παιδιά που έκαναν τη δουλειά τους» (πχ Παπακωνσταντίνου), που φυλακίζει κοινωνικούς αγωνιστές και κρατάει χιλιάδες σε ομηρία με περιοριστικούς όρους, αναστολές ή υποδικίες. Είναι ένα σύστημα δικαιοσύνης κρίσιμο δεκανίκι του συστήματος εξουσίας. Γι’ αυτό και επιφυλάσσει για εμάς διώξεις και φυλακίσεις και για τους (κάθε) χρυσαυγίτες (μπράβους και τραμπούκους) συγκάλυψη και αθωώσεις.

Έτσι κι αλλιώς οι φασιστικές ιδέες και πρακτικές, και διαχέονται, και εφαρμόζονται στην κοινωνική πλειοψηφία, με τις πολιτικές της ΕΕ, του ΔΝΤ και της εγχώριας ολιγαρχίας χωρίς μεγάλες αντιστάσεις και προσφάτως με «αριστερό» πρόσημο, ακόμα και στα πλαίσια μιας «ηπιότερης» διαχείρισης. Όσο δεν καταστρέφεται το σύστημα εκμετάλλευσης, όσο πνιγόμαστε στη δίνη της διαρκούς κρίσης του, ο φασισμός θα υπάρχει και θα διευρύνεται. Οι φασίστες δεν έχουν τίποτα να φοβούνται από το κράτος. Αυτό που φοβούνται είναι το λαϊκό και εργατικό κίνημα των χιλιάδων προλετάριων που θα τους σαρώσει μαζί με το σύστημα και τα συμφέροντα που υπηρετούν.

Η ΔΙΚΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΦΑΣΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΡΕΦΕΙ

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

ΧΟΥΝΤΑ, ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΚΑΙ ΔΑΠ ΝΔΦΚ ΕΙΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΠΑΤΤΑΚΟΥ

Τη Δευτέρα 20 Απριλίου, ημέρα έναρξης της δίκης των δολοφόνων της Χρυσής Αυγής, η ΔΑΠ Γεωπονικής αρνήθηκε να υπογράψει στο Δ.Σ. του συλλόγου το ψήφισμα καταδίκης των νεοναζί. Μία ημέρα πριν τη μαύρη επέτειο του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών της χούντας, οι σύγχρονοι νοσταλγοί της 21η Απρίλη επιβεβαιώνουν για άλλη μία φορά πως είναι οι κύριοι εκφραστές της φασιστικής ρητορείας και πρακτικής μέσα στις σχολές. 

Η χούντα κήρυξε το στρατιωτικό νόμο επ’ αόριστον, απαγόρευσε όλες τις πολιτικές-συνδικαλιστικές δραστηριότητες και επέβαλε σκληρή λογοκρισία, έστησε έκτακτα στρατοδικεία, εκκαθάρισε μαζικά αντιφρονούντες, συγκρότησε κυβέρνηση και διοίκηση που περιλάμβανε διάφορους σεβάσμιους τεχνοκράτες, δικαστικούς, λίγους στρατιωτικούς και άλλα έμπιστα σκυλιά των συνταγματαρχών απολαμβάνοντας, ταυτόχρονα, την στήριξη των ΗΠΑ και την συνεργασία των πιο ισχυρών μερίδων της άρχουσας τάξης. Πάνω από 45 χρόνια μετά, η νεολαία των απόγονων του Παπαδόπουλου και του Παττακού, τολμάει με περίσσιο θράσος να υπερασπίζεται στις διαδικασίες του συλλόγου τη δράση της Χ.Α. με σαθρά επιχειρήματα του τύπου “σέβομαι την κάθε ιδεολογία”, ακόμα και αν αυτή οπλίζει τα χέρια που δολοφονούν αντιφασίστες αγωνιστές και μετανάστες. Εξισώνει το τη “βία” του λαϊκού - αγωνιζόμενου κινήματος ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο με τις δολοφονικές επιθέσεις της Χ.Α. στον Παύλο Φύσσα και τον Λουκμάν Σαχζάτ, τις επιθέσεις σε μέλη του ΠΑΜΕ, αλλοδαπούς εργάτες και πολιτικά στέκια για τις οποίες, σύμφωνα με τη ΔΑΠ, θα αποφανθεί η δικαιοσύνη. Υποκρίνεται, τέλος, πως δε γνωρίζει για το Φαρμακονήσι, το ναυάγιο που αφαίρεσε τόσες ζωές. Ο κύριος υποστηριχτής των ρατσιστικών – φασιστικών πολιτικών της Ε.Ε. αρνείται να αναγνωρίσει τη συνέργειά του στα  χιλιάδες των μεταναστών που πνίγηκαν στη προσπάθεια τους να προσεγγίσουν την Ευρώπη – Φρούριο. 

Εμείς, ωστόσο, ούτε ξεχνάμε τις ιστορικά ακροδεξιές καταβολές της ΔΑΠ, ούτε αγνοούμε το γεγονός πως στα πανεπιστήμια είναι η παράταξη που υποθάλπει κάθε νεοναζιστική φωνή που η αντιφασιστική δράση των φοιτητικών συλλόγων δεν έχει αφήσει το παραμικρό περιθώριο να εκφραστεί οργανωμένα. Το ότι η φασιστομάνα ΔΑΠ, αρνείται να καταδικάσει τη Χρυσή Αυγή δε μας εκπλήσσει αλλά, αντίθετα έρχεται σα συνέχεια της πάγιας πολιτικής της στάσης υπό την καθοδήγηση, πάντα, της Ο.Ν.ΝΕ.Δ. και της Ν.Δ. Είναι η παράταξη που πραγματοποιεί εκδηλώσεις μίσους κατά των μεταναστών (βλ. ΔΑΠ Νομικής), η νεολαία του κόμματος που βρίσκεται αδιαμφισβήτητα, πλέον, σε συνδιαλλαγή με τα μέλη της Χρυσής Αυγής και υιοθετεί την ακροδεξιά ατζέντα της (βλ. Μπαλτάκος). Δεν ξεχνάμε ακόμη, ότι μέλη της ΟΝΝΕΔ, της νεολαία της Νέας Δημοκρατίας ήταν οι παρακρατικοί δολοφόνοι του αριστερού αγωνιστή Νίκου Τεμπονέρα στην Πάτρα. 

Μπορεί η ΔΑΠάρα να μην είναι πια κυβερνητική νεολαία αλλά ο ουσιαστικός της ρόλος παραμένει σταθερός. Η πάγια αντιδραστική και φασίζουσα τοποθέτησή της αναφορικά με τις οργανωμένες διεκδικήσεις και τους κοινωνικούς αγώνες δεν έχει μεταβληθεί. Εξακολουθεί να αποτελεί τον εκφραστή του ατομικού δρόμου, του χειροκροτητή της επιχειρηματικοποίησης του πανεπιστημίου και της αποπολιτικοποίησης των φοιτητικών συλλόγων. Είναι η ίδια παράταξη που στήριζε τη συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, η οποία με τις επιταγές της Ε.Ε για λιτότητα και με το όργιο καταστολής όλου του προηγούμενου διαστήματος, τσάκισε κάθε εργασιακό δικαίωμα και δημοκρατική ελευθερία.  

Για εμάς, ο φασισμός δεν τσακίζεται από τον κρατικό μηχανισμό ούτε οι εκφραστές του στα πανεπιστήμια και στην κεντρική πολιτική σκηνή εξαφανίζονται με την κυβερνητική εναλλαγή, καθώς ντυμένος με τον “αντισυστημικό” του μανδύα θα συνεχίσει να διευρύνεται και να χύνει το δηλητηριό του. Ο μοναδικός πραγματικός του εχθρός είναι οι ταξικοί αγώνες επιβολής που θα τον εξαλείψουν μαζί με το πολιτικό σύστημα που τον γεννά και τον θρέφει!  

• Στις 13 Μάη η φοιτητιώσα νεολαία έχει την υποχρέωση να καταδικάσει και να μαυρίσει στη κάλπη τη παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και να μην αφήσει σπιθαμή γης στην έκφραση του φασισμού!  

Η ΕΛΠΙΔΑ ΦΕΥΓΕΙ ΤΟ ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΕΡΧΕΤΑΙ

Η ΕΛΠΙΔΑ ΦΕΥΓΕΙ ΤΟ ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΕΡΧΕΤΑΙ 

Το νέο Πολυνομοσχέδιο για την παιδεία παρουσιάστηκε από το Υπουργείο Παιδείας πριν λίγες μέρες και μόνο ελπιδοφόρο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί για τους φοιτητές και το μέλλον του δημόσιου ελληνικού Πανεπιστημίου. Παρά τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ για απόσυρση του νόμου Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, καθώς αυτό αποτελεί πάγιο αίτημα των φοιτητών, φαίνεται πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην ουσία κινείται στην ίδια κατεύθυνση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις έχοντας στο τιμόνι των «αλλαγών» τη διατήρηση και παγίωση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Φαίνεται, λοιπόν, για ακόμα μία φορά, ότι είναι αδύνατον μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ, του ΟΟΣΑ και με την αποδοχή  της αποπληρωμής του χρέους να μπορούν να εκφραστούν οι ζωτικές ανάγκες των εργαζομένων, των φοιτητών και  συνολικά της κοινωνίας, τη στιγμή που τα προβλήματά μας θα είναι ακόμα εδώ παρά τις υποτιθέμενες διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης! Προβλήματα που στην τριτοβάθμια εκπαίδευση εκφράζονται  μέσα από την υποχρηματοδότηση, τις διαγραφές, τη σίτιση και τη μέριμνα ,το άσυλο! 

ΟΛΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΝΟΥΝ 

Τα νέα μέτρα της κυβέρνησης για το πανεπιστήμιο δεν είχαμε καμία αυταπάτη ότι θα μπορούσαν να δώσουν λύση στα αιτήματά μας,  που σαν φοιτητικό κίνημα έχουμε αποτυπώσει μέσα από τους αγώνες όλου του προηγούμενου διαστήματος. Το αίτημά μας για ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΦΟΙΤΗΤΗ  , καθώς είναι γεγονός ότι οι «αιώνιοι» δεν κοστίζουν ούτε ευρώ στο πανεπιστήμιο, έγινε δυνατότητα συνέχισης των σπουδών από όσους έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας ή εργάζονται λόγω της δυσμενούς οικονομικής κατάστασης της οικογένειάς τους. Μήπως έχει ακουστά το υπουργείο και η κυβέρνηση για τη μαύρη, ανασφάλιστη εργασία που στη νεολαία έχει γίνει καθεστώς και άρα ελάχιστοι θα είναι αυτοί οι φοιτητές που θα μπορούν να αποδείξουν την εργασία τους; Ακόμα προκειμένου να εξασφαλιστεί η «Δημοκρατία» και εντός του Πανεπιστημίου, που ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε καραμέλα προεκλογικά, προχωρά μέσα από το πολυνομοσχέδιο στη συμμετοχή των φοιτητών στη λήψη αποφάσεων και στην αναγνώριση του ασύλου. Μια μέρα μετά από αυτή την εξαγγελία και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δίνει εντολή για την εισβολή της αστυνομίας στην κατειλημμένη πρυτανεία του ΕΚΠΑ. Ξημερώματα, καταλύθηκε το άσυλο στο πιο κεντρικό πανεπιστημιακό κτίριο της χώρας, στα Προπύλαια με την εισβολή των  πάνοπλων  ΜΑΤ. Αυτή είναι τελικά η κουτσουρεμένη δημοκρατία που προασπίζονται ,μια δημοκρατία χωρίς εκείνες τις μορφές αντίστασης που θέλουν να επιβάλλουν τις πραγματικές ανάγκες της πληττόμενης πλειοψηφίας κόντρα στη βάρβαρη πολιτική της κυβέρνησης προς όφελος του κεφαλαίου. 

Πιο σημαντικό είναι όμως να αναφέρουμε ποια είναι εκείνα τα αιτήματα των φοιτητών και των εργαζομένων του πανεπιστημίου που παρά την κρισιμότητά τους δεν γίνεται πουθενά λόγος μέσα στο προς ψήφιση πολυνομοσχέδιο. Τα αιτήματά μας για αύξηση της χρηματοδότησης για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ και οι προσλήψεις προσωπικού έτσι ώστε να καλυφθούν στο έπακρο οι λειτουργίες των ιδρυμάτων, οι δωρεάν φοιτητικές παροχές για να μπορούν όλοι να σπουδάζουν ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης, η ανατροπή της επιχειρηματικής λειτουργίας του πανεπιστημίου για να μη γίνεται η γνώση και η έρευνα έρμαια στο όνομα της παραγωγικής και οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας  αλλά εργαλεία για την κάλυψη των αναγκών της κοινωνίας, έπεσαν στο κενό. Και αυτό γιατί κύριο μέλημα της κυβέρνησης είναι η αποπληρωμή του χρέους, η υλοποίηση των κατευθύνσεων της ΕΕ για διάλυση του δημόσιου-δωρεάν πανεπιστημίου και η επίτευξη εν τέλει του στρατηγικού στόχου του κεφαλαίου να ξεπεράσει την κρίση του αξιοποιώντας το πανεπιστήμιο ως νέο πεδίο κερδοφορίας. 

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΛΛΑΞΕ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΟΧΙ! 

Παρά την εναλλαγή της κυβέρνησης οι ανάγκες όλης της νεολαίας και της εργατικής τάξης παραμένουν! Για αυτό δεν γίνεται να υπακούσουμε σε κανένα συμβιβασμό, δεν συνδιαλεγόμαστε, δεν διαπραγματευόμαστε τη ζωή και το μέλλον μας! Κόντρα σε όσους μιλάνε για εκλογές και καλλιεργούν την αναμονή και την ανάθεση βάζουμε μπροστά τις γενικές μας συνελεύσεις , τη συγκρότηση και αντεπίθεση του φοιτητικού κινήματος για να μην περάσει η νέα συμφωνία του Μαΐου/Ιουνίου και μαζί με αυτή να ανατραπεί και το νέο πολυνομοσχέδιο για την παιδεία. Γιατί τελικά η πραγματική ελπίδα κατοικεί στις συλλογικές μας διαδικασίες , στους συλλογικούς αγώνες εργαζομένων και νεολαίας που στους δρόμους παλεύουν να την αναστήσουμε και να ζήσουν ελεύθερα!