Πέμπτη 23 Απριλίου 2015

ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΦΑΣΙΣΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗ

Τη Δευτέρα, στις 20 Απριλίου, ξεκινά η δίκη 70 μελών της Χρυσής Αυγής στην ειδική αίθουσα των φυλακών Κορυδαλλού. Είναι η αίθουσα στην οποία δικάστηκαν όσοι και όσες κατηγορήθηκαν ως τρομοκράτες, όπου θα δικαστεί με τηλεοπτικούς όρους μια οργάνωση ως εγκληματική αλλά όχι ως τρομοκρατική. Δεν θα σταθούμε, αν κι έχει τη δική του σημασία, στο συμβολισμό της επιλογής της αίθουσας. Θα πούμε, όμως, ότι αυτός ο συμβολισμός είναι παράγωγο μιας κρατικής πολιτικής, συνέχεια της ευρωπαϊκής, την οποία η σημερινή κυβέρνηση αναλαμβάνει από τις προηγούμενές της, σε μια διαρκή προσπάθεια κατασκευής του αγωνιζόμενου λαού σε κοπάδι υπηκόων των «πολιτικών των μεταρρυθμίσεων»:
Από τους «τζιχαντιστές τρομοκράτες» ως τους «αναρχικούς-αντιεξουσιαστές» και από τους «επικίνδυνους ακροαριστερούς» ως τις «υγειονομικές βόμβες», μετανάστες, εργαζόμενοι, φτωχοί και αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες -όλοι και όλες (σχεδόν), δυνητικά- είναι χαρακτηρισμένοι ως εχθροί της ομαλότητας και του κράτους άμυνας-ασφάλειας.

Ίσως, αυτή είναι και η ουσία της όλης διαδικασίας. Η έκβαση της δίκης θα εξαρτηθεί από τους πολιτικούς συσχετισμούς και τις τρέχουσες σχέσεις διαπλοκής της πολιτικής, εκτελεστικής και νομοθετικής, εξουσίας με την δικαστική, τους μηχανισμούς ασφαλείας και την ΕΥΠ (συγγνώμη, ΥΠΕΚ…) καθώς και κομμάτια του εγχώριου κεφαλαίου, στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού ολόκληρωτισμού. Όμως, αυτό που μένει ως δεδομένο είναι η απαίτηση υποταγής στη βαρβαρότητα των βασικών επιλογών της (κάθε) δημοκρατικής διακυβέρνησης ως αντικειμενικής και αδιαπραγμάτευτης αλήθειας «για το καλό όλων».
Μπορεί οι φασίστες δολοφόνοι της ΧΑ να δικάζονται για εγκλήματα που η οργάνωσή τους «…θέλει να κρυφτεί, αλλά η χαρά δεν την αφήνει», μπορεί να φαίνεται ότι δικάζεται με βάση το κριτήριο του φρονήματος (αν και γι’ αυτό θα υπάρξει κάποια «διευθέτηση» την ώρα που αγωνιστές του κινήματος διώκονται ανελέητα με αντίστοιχα κριτήρια, τα οποία αποτελούν μαζί με έωλα πειστήρια τη νομική βάση της καταδίκης τους).

Πίσω, όμως, από τις βασικές υποθέσεις της δικογραφίας (δολοφονία Παύλου Φύσσα, επιθέσεις στο Πέραμα κατά του ΠΑΜΕ και των Αιγύπτιων ψαράδων, επιθέσεις στα στέκια «Αντίπνοια» και «Συνεργείο», επίθεση εναντίον μαθητή στο Π. Φάληρο, σε αλλοδαπούς εργάτες στην Κρήτη και δολοφονία του Λουκμάν Σαχζάτ), για τον πολιτικό λόγο αλλά και την ποινική δικαιοσύνη βρίσκονται καλά κρυμμένα τα χαρακτηριστικά της θωράκισης των κρατικών μηχανισμών και της διαδικασίας εκφασισμού της κοινωνίας. Η αλήθεια είναι ότι το ένα φαίνεται να παράγει το άλλο. Η δράση της Χρυσής Αυγής σε όλη την περίοδο των σκληρών συγκρούσεων για την εφαρμογή των μνημονιακών και αντεργατικών πολιτικών, ενδεδυμένη με τον «αντισυστημικό» μανδύα της επίθεσης στα «δεινά: τους πολιτικούς, τους ξένους, τους συνδικαλιστές και προδότες αριστερο-αναρχικούς», περιελάμβανε όλα τα υλικά της βρώμικης διαπλοκής του ελληνικού καπιταλισμού και του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού του. Εκτός από τα διαβόητα ειδεχθή εγκλήματά τους (για τα οποία δεν θα μπορούσαν να μη δικάζονται, αν ο κρατικός μηχανισμός θέλει να επιβάλει απόλυτα το δόγμα «Νόμος & Τάξη» σε όλη την κοινωνία), είναι άλλα που δεν είδαν ποτέ το συστημικό φως της δημοσιότητας ή κρύφτηκαν γρήγορα προτού πάρουν διαστάσεις.

Το «λευκό» πόρισμα του Αβραμόπουλου δεν έδειξε καμία σχέση της ΧΑ με το στρατό, αν και δύο ευρωβουλευτές της είναι απόστρατοι στρατηγοί. Ο «Δαρείος» ως επικεφαλής της εισβολής των ΜΑΤ στην τελευταία κατάλυση του πανεπιστημιακού ασύλου δεν είναι μια ακόμα απόδειξη της διείσδυσης στα σώματα ασφαλείας, μια σχέση που έχει πολλάκις αποκαλυφθεί και αφορά ΜΑΤ, ΔΙΑΣ-ΔΕΛΤΑ, ΕΚΑΜ και ΕΥΠ. Οι αποκαλύψεις για τις σχέσεις επιφανών στελεχών της με επιθετικά τμήματα του επιχειρηματικού ελληνικού κόσμου, εφοπλιστές-τραπεζίτες-καναλάρχες-κατασκευαστές, δεν είναι «αξιοποιήσιμα στοιχεία». Ούτε, φυσικά, η λειτουργία «γραφείων εργασίας»-δουλεμπορίου για έλληνες (αλλά και ξένους) στις περιοχές όπου οι μνημονιακές πολιτικές έστειλαν στον Καιάδα μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Οι δολοφονίες και οι διώξεις μεταναστών, η συμμετοχή των «ταγμάτων εφόδου» μαζί με τις ορδές της ΕΛΑΣ σε επιχειρήσεις τύπου «Ξένιος Δίας», οι 500 επιθέσεις -που ποτέ δεν ορίστηκαν έστω ρατσιστικές- σε πρόσφυγες και ξένους, δεν αποκαλύπτουν τη βαθιά συμμετοχή της ΧΑ στην εφαρμογή της πιο επιθετικής κρατικής πολιτικής.

Φυσικά, η Χρυσή Αυγή δεν δικάζεται για αυτά. Αν κάτι δικάζεται είναι η συνέπειά της ως προς τον δημοκρατικό κατασταλτικό λόγο, η συνέπειά της προς τη λελογισμένη έκφραση της κρατικής πολιτικής, η οποία δεν χρειάζεται περισσότερο ρατσισμό, καταστολή, βαρβαρότητα. Είναι η ίδια τέτοια σε υπερθετικό βαθμό. Αυτό που χρειάζεται είναι πιστούς ακόλουθους και συνταγματικά προσηλωμένους συνομιλητές. Αυτό που θα παιχτεί στον Κορυδαλλό είναι μια νομική πράξη του μελοδράματος (ή του σατυρικού δράματος) που έχει να κάνει με τη διασαφήνιση της σχέσης του αστικού μπλοκ εξουσίας με τη Χρυσή Αυγή.
Αν τμήμα της ακροδεξίας, αναβαπτισμένο στην πιο light εκδοχή των ΑΝΕΛ, συγκυβερνά σήμερα σύροντας τον χορό της πολεμικής προετοιμασίας και των τυχοδιωκτισμών του ελληνικού κράτους, η ουδέτερη ακαδημαϊκή φιγούρα του Πανούση εκφράζει την ουσία του δόγματος Μηδενικής Ανοχής και η συνολική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-
ΑΝΕΛ κινείται ανάμεσα σε πανάκριβους, μεταχειρισμένους εξοπλισμούς, τις αισιόδοξες δηλώσεις για «συμφωνία με τους δανειστές» στις 24 Απρίλη και τα ψίχουλα της κρατικής φιλανθρωπίας για την «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης» με νομοσχέδια.

Η προηγούμενη διακυβέρνηση του μαύρου μετώπου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, χαρακτηριζόταν από τη σχέση του Μπαλτάκου με τους χρυσαυγίτες δολοφόνους και η απόλυτη εμπιστοσύνη-υποταγή «στους μηχανισμούς των δανειστών». Αν αυτή ήταν η ολοκληρωτική εκδοχή της κυβερνησιμότητας του κοινωνικού σχηματισμού, τώρα η δημοκρατική εκδοχή έχει άλλα εργαλεία. Την ίδια ώρα που καταλύεται το άσυλο (με τρόπο όπως μόνο το ΠΑΣΟΚ το είχε κάνει ως σήμερα) και απειλούνται όλοι από τον κ. Πανούση («τα ψέματα τελείωσαν»), οι χρυσαυγίτες υπόδικοι βουλευτές αναγνωρίζονται ως οργανικό κομμάτι του κοινοβουλίου στα πλαίσια της συνταγματικής νομιμότητας και της «λαϊκής εντολής». Ειλικρινά, πιστεύουμε ότι αυτή η αντιμετώπιση είναι όντως πολύ δημοκρατικότερη. Η ΧΑ, εξάλλου, εδώ και 20 χρόνια απολαμβάνει πλήρη ασυλία ή/και υποστήριξη από τη Δικαιοσύνη, την Αστυνομία, την ΕΥΠ και από πολιτικούς και επιχειρηματικούς κύκλους με δεκάδες τρόπους. Αυτή όμως είναι και η ουσία των ορίων της «αριστερής» αστικής πολιτικής.

Το εκτροφείο των φασιστών και ναζιστών σε κάθε περιοχή, στα σώματα ασφαλείας κλπ είναι η φτώχεια, η υποβάθμιση και ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός που μας επιβάλλεται καθημερινά, είτε με σβάστικα, είτε στο όνομα της ανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητας και του «καλού της χώρας και της οικονομίας». Είναι η επιθετική πολιτική του ελληνικού κράτους στους μετανάστες και τις αποστολές εκτός συνόρων, η οργανική σχέση με την ΕΕ, το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ και τους διεθνείς μηχανισμούς οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής κυριαρχίας. Είναι η σύμφυση του κοινοβουλευτικού συστήματος με τα επιχειρηματικά συμφέροντα και την εργοδοτική αυθαιρεσία. Το κράτος βρίσκεται σε πόλεμο με τον εσωτερικό του εχθρό, τον εχθρό-λαό, και απαιτεί από την κυβέρνησή του (αυτήν την ιδιότυπη «μετα-ιδεολογική» συνάντηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) να μιλάει με τα πολεμικά του ανακοινωθέντα. Μέσα στα συμβατικά της καθήκοντα είναι η συντήρηση αυτού του εκτροφείου ως στρατηγικής επιλογής του ελληνικού αστικού κόσμου.

Δεν περιμένουμε από το κράτος, τα δικαστήρια και την αστυνομία να καταστρέψουν το φασισμό. Ο φασισμός δεν καταστρέφεται από τον κρατικό μηχανισμό. Αποτελεί μέρος του, πολιτική εκδοχή του. Παρ’ όλα αυτά η δίκη της ΧΑ αποτελεί από μόνη της ένα συγκεκριμένο πολιτικό γεγονός, ένα ακόμα κρίκο στις πολιτικές εξελίξεις. Δεν πρέπει, όμως, να κάνουμε το λάθος να συντηρούμε την αυταπάτη ότι ο κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός και ο φασισμός είναι δύο εχθρικά πράγματα και όχι δύο αντιμαχόμενες όψεις του ίδιου νομίσματος. Δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη σε αυτή τη Δικαιοσύνη, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, που καταστρέφει τους φτωχούς με εξοντωτικές ποινές ενώ χαϊδεύει τους πλούσιους, που συγκαλύπτει, αθωώνει ή αποφασίζει ποινές-χάδι για «τα παιδιά που έκαναν τη δουλειά τους» (πχ Παπακωνσταντίνου), που φυλακίζει κοινωνικούς αγωνιστές και κρατάει χιλιάδες σε ομηρία με περιοριστικούς όρους, αναστολές ή υποδικίες. Είναι ένα σύστημα δικαιοσύνης κρίσιμο δεκανίκι του συστήματος εξουσίας. Γι’ αυτό και επιφυλάσσει για εμάς διώξεις και φυλακίσεις και για τους (κάθε) χρυσαυγίτες (μπράβους και τραμπούκους) συγκάλυψη και αθωώσεις.

Έτσι κι αλλιώς οι φασιστικές ιδέες και πρακτικές, και διαχέονται, και εφαρμόζονται στην κοινωνική πλειοψηφία, με τις πολιτικές της ΕΕ, του ΔΝΤ και της εγχώριας ολιγαρχίας χωρίς μεγάλες αντιστάσεις και προσφάτως με «αριστερό» πρόσημο, ακόμα και στα πλαίσια μιας «ηπιότερης» διαχείρισης. Όσο δεν καταστρέφεται το σύστημα εκμετάλλευσης, όσο πνιγόμαστε στη δίνη της διαρκούς κρίσης του, ο φασισμός θα υπάρχει και θα διευρύνεται. Οι φασίστες δεν έχουν τίποτα να φοβούνται από το κράτος. Αυτό που φοβούνται είναι το λαϊκό και εργατικό κίνημα των χιλιάδων προλετάριων που θα τους σαρώσει μαζί με το σύστημα και τα συμφέροντα που υπηρετούν.

Η ΔΙΚΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΦΑΣΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΡΕΦΕΙ

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου