Ο ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ !

Το τρίτο μνημόνιο είναι γεγονός. Με κάθε νέα μέρα που ξημερώνει, η βουλή θεσπίζει και από έναν αντιλαϊκό νόμο. Το νέο πακέτο μέτρων αποτελεί τη κλιμάκωση της επίθεσης που πραγματοποιεί το διεθνές και εγχώριο κεφάλαιο μέσω των μηχανισμών του, στα εργατικά και λαικά στρώματα. Μια επίθεση που ως στόχο έχει την αύξηση της κερδοφορίας της αστικής τάξης και την υπέρβαση της κρίσης από τη σκοπιά αυτής. Στόχευση της κυβέρνησης και της Ε.Ε. δεν αποτελεί η “ανάπτυξη” και η “δημοσιονομική εξυγίανση” όπως μας παρουσιάζουν τα διαπλεκόμενα Μ.Μ.Ε.. Αντίθετα, η συνέχιση της βάρβαρης πολιτικής έρχεται να καταδικάσει το σύνολο της κοινωνίας στη περαιτέρω εξαθλίωση. Ειδικότερα, το νέο μνημόνιο έρχεται να εντείνει την επίθεση σε βάρος της νέας γενιάς, επικυρώνοντας τη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, την εργοδοτική τρομοκρατία, τους μισθούς πείνας, την απασχόληση σε κοινωφελή προγράμματα κλπ. Στα νέα δεδομένα της οικονομικής κρίσης λοιπόν, η νεολαία αναγκάζετε είτε να ζει σε καθεστώς μακροχρόνιας ανεργίας (αγγίζει το 70% ) είτε να δουλεύει κάτω από τις πιο αντίξοες και απάνθρωπες συνθήκες.

Χέρι χέρι με τις μνημονιακές διατάξεις που αφορούν τα εργασιακά, το ασφαλιστικό, τις ιδιωτικοποιήσεις κ.ο.κ., συνεχίζεται με εντεινόμενο ρυθμό η διάλυση των πανεπιστημίων και η καταστρατήγηση κάθε έννοιας δημόσιας – δωρεάν παιδείας. Η αναδιάρθρωση στην εκπαίδευση, όπως και σε κάθε δημόσιο τομέα αποτελεί στρατηγικό στόχο του κεφαλαίου για την εύρεση νέων πηγών κερδοφορίας. Έτσι ενώ δαπανιούνται τεράστια χρηματικά ποσά για την αποπληρωμή του χρέους, για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και για την κάλυψη των αναγκών σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς, τα πανεπιστήμια αφήνονται σε καθεστώς διάλυσης και απονέκρωσης, ενώ παράλληλα “αγιοποιείται” μέσω μιας καλοσχηματισμένης προπαγάνδας η ιδιωτική χρηματοδότηση και η διαπλοκή των σχολών με πάσης φύσεως επιχειρηματικά συμφέροντα. Τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης κατεύθυνσης αντικειμενικά πλήττουν τους φοιτητές και τους εργαζόμενους των πανεπιστημίων, εις βάρος των οποίων επωφελούνται ιδιώτες και μεγαλοκαθηγητάδες. Αρχικά, ξεπουλιούνται σε εργολαβίες βασικές λειτουργίες των πανεπιστημίων (σίτιση, στέγαση, φύλαξη, καθαριότητα κλπ) καταργώντας έτσι το δημόσιο χαρακτήρα της παιδείας και μετακυλίζοντας το κόστος φοίτησης στις τσέπες των φοιτητών και των οικογενειών τους. Στη συνέχεια η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που προωθείται από το Υπ. Παιδείας σε ευθυγράμμιση με τις επιταγές της Ε.Ε. τσακίζει κάθε φοιτητικό δικαίωμα που θεωρείτο κεκτημένο, προσπαθώντας να μετατρέψει τα πανεπιστημιακά ιδρύματα σε επιχειρηματικά κέντρα, όπου επιχειρήσεις θα έχουν τη δυνατότητα να ρυθμίζουν σύμφωνα με τις ανάγκες τους το πρόγραμμα σπουδών και την παραγόμενη έρευνα. Με τον τρόπο αυτό, επιδιώκεται από το κεφάλαιο η χρησιμοποίηση τόσο του πανεπιστημιακού εξοπλισμού όσο κυρίως της απλήρωτης – φθηνής εργασίας από φοιτητές – εργαζόμενους σύμφωνα με τις εκάστοτε επιδιώξεις της αγοράς. Για να επιτευχθεί στο σύνολό της το παραπάνω σχέδιο, καθεστωτικές παρατάξεις, πρυτανεία, κυβέρνηση επιθυμούν να μετατρέψουν τις σχολές σε αποστειρωμένους πολιτικά χώρους όπου δε θα χωράνε κινηματικές αντιστάσεις και αγώνες. Εξ' ου και τα πειθαρχικά μέτρα που προτείνουν οι οργανισμοί του ΟΟΣΑ : καταπάτηση ασύλου, διαγραφές, διώξεις φοιτητών, καθηγητική αυθαιρεσία.

Ο φοιτητικός σύλλογος, σαν κομμάτι του Φοιτητικού Κινήματος, οφείλει να διαλέξει εάν θα δεχθεί τη λογική του “Δεν υπάρχει εναλλακτική” ή εάν θα ριχτεί στο δρόμο του αγώνα και της αντίστασης. Στο φόντο τόσο της μεγάλης πανεργατικής απεργίας στη 12 Νοέμβρη, που αποτελεί τη πρώτη κινηματική επανεμφάνιση εναντίωσης στη κυβερνητική πολιτική των μνημονίων και της λιτότητας , όσο και της επετείου της 17 Νοέμβρη, η φοιτητιώσα νεολαία έχει χρέος και δυνατότητα να βγει μαχητικά στο προσκήνιο στο πλευρό κάθε πληττόμενου κομματιού της κοινωνίας, με όπλο την αμεσοδημοκρατική δομή της Γενικής Συνέλευσης. Η Γενική Συνέλευση, λόγω της οριζόντιας δομής της αποτελεί το μόνο όργανο του φοιτητικού συλλόγου το οποίο λειτουργεί ως κύτταρο συλλογικής παραγωγής πολιτικής και λήψεως αποφάσεων. Η Γενική Συνέλευση αποτελεί πάγιο επιταχυντή των κινηματικών διεργασιών και η απόφασή της αποκρυσταλλώνει το κλίμα και τις συζητήσεις εντός του πανεπιστημίου.

Σήμερα, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ η νεολαία να δώσει το αγωνιστικό της παρόν ενάντια σε όλους αυτούς που υποβαθμίζουν τη ζωή της και την οδηγούν στην εξαθλίωση. Όσο υπάρχει αυτή η πολιτική, από οποιαδήποτε κυβέρνηση και αν εφαρμόζεται, δε θα σταματήσουν τα αντιλαϊκά μέτρα και η απομύζηση του ιδρώτα όλων των πληττόμενων κομματιών της κοινωνίας από μια χούφτα εκμεταλλευτών. Από την άλλη όμως, όσο υπάρχει φτώχεια, ανεργία, ανασφάλεια, όσο οι νέες γενιές θα καταδικάζονται στο σκοτάδι, δηλαδή για όσο υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ο αγώνας για έναν καλύτερο κόσμο θα είναι επίκαιρος και αναγκαίος. Είναι ζωτικής σημασίας πλέον, όλα τα κομμάτια της κοινωνίας που βιώνουν καθημερινά ότι πετιούνται στο περιθώριο και ότι αυτή η κοινωνία δεν τους χωράει, να ενωθούν και να απαντήσουν. Γιατί όπως ακριβώς αυτή η επίθεση είναι συνολική, ενάντια στον κόσμο της εργασίας, ενάντια στους ανέργους, ενάντια στη νεολαία, ενάντια στους μετανάστες, έτσι ακριβώς συνολική θα πρέπει να είναι και η απάντηση που θα δώσουμε με γνώμονα τα κοινά υλικά μας συμφέροντα Μόνο με ενεργούς μαχητικούς φοιτητικούς συλλόγους που θα συνεδριάζουν μέσω των Γενικών τους Συνελεύσεων, οι οποίες θα αποτελούν όργανα λαϊκής πολιτικής και επιβολής των αναγκών μας, και που θα συντονίζονται τόσο με τους υπόλοιπους φοιτητικούς συλλόγους, όσο και με τους εργαζομένους, είναι δυνατή η ανατροπή της αντιλαϊκής επίθεσης στο πανεπιστημίο, στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές.

Οι αγώνες, λοιπόν, της φοιτητιώσας νεολαίας για να μπορέσουν να κλιμακωθούν και να πετύχουν πραγματικές νίκες στο σήμερα, χρειάζεται να συνδεθούν με τους αγώνες των υπόλοιπων πληττόμενων κομματιών της κοινωνίας και να έρθουν σε άμεση σύγκρουση με την Ε.Ε. και τις κυβερνήσεις που εφαρμόζουν εις βάρος μας τις κυρίαρχες πολιτικές τους. Για να μην εφαρμοστεί το 3^ο μνημόνιο σε κανένα κοινωνικό χώρο και να μην υλοποιηθεί καμία πτυχή του, είναι αναγκαίο να δημιουργήσουμε ένα παλλαϊκό ποτάμι, το οποίο μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες και με βραχίονα το εργατικό και φοιτητικό κίνημα θα δημιουργήσει πανκοινωνική εξέγερση που θα ανατρέψει κυβέρνηση -ΕΕ-ΔΝΤ και την πολιτική τους. Να παλέψει για τη διαγραφή του χρέους που με αυτό εκβιάζουν τον λαό. Το πέρασμα των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας στα χέρια των εργαζομένων για να τις ελέγχει η κοινωνία και να λειτουργούν προς όφελος της. Να παλέψει για πλήρη δικαιώματα για όλους, καθώς και για καθολική κοινωνική ασφάλιση. Να παλέψει για άμεση έξοδο της χώρας από Ε.Ε. και ΝΑΤΟ, την παράλυση των μηχανισμών επιβολής ασφάλειας του κράτους και το τσάκισμα των μηχανισμών καταστολής, το άνοιγμα των συνόρων και την ελεύθερη διακίνηση των μεταναστών-προσφύγων. Να παλέψει για ανατροπή κάθε πτυχής της αστικής εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και της επιχειρηματικής ανασυγκρότησης της εκπαίδευσης και ολόκληρης της κοινωνίας, για να έχουμε ένα πραγματικά δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο, που θα καλύπτει τις πραγματικές ανάγκες του λάου και δε θα παράγει γνώση και ερευνά για τα κέρδη τους.

Πόσο μάλλον τώρα που σε λίγες μέρες πλησιάζει η επέτειος της 17^ης Νοέμβρη, είναι επιτακτική ανάγκη να αποτελέσει ακόμα έναν κόμβο για τις μάχες του επόμενου διαστήματος, για τον αγώνα του λαού ενάντια στο σύγχρονο σφαγείο κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου. Να μετατρέψουμε το Πολυτεχνείο σε πραγματικό χώρο συνεύρεσης όλης της νεολαίας και κέντρο αγώνα ολόκληρης της κοινωνίας. Είναι καθήκον μας να πάρουμε την σκυτάλη από το ’73 και να θυμίσουμε σε όλους αυτούς τι σημαίνει πολιτικός αγώνας διαρκείας. Είναι ώρα το φοιτητικό κίνημα όπως το ’73 κατάφερε και ένωσε όλη τη νεολαία και η νεολαία ένωσε όλο τον εργαζόμενο κόσμο, έτσι καλείται και σήμερα να κάνει ακριβώς το ίδιο.

Για κάθε απελπισμένο νεολαίο για κάθε σκληρά εκμεταλλευόμενο εργαζόμενο, για κάθε άνεργο η ελπίδα βρίσκεται στο αγώνα. Από την μάχη για δημοκρατία των φοιτητών ενάντια στη χούντα, ύστερα στους μεγαλειώδεις αγώνες των εργαζόμενων για δικαιώματα, μέχρι και τους αγώνες των φοιτητών από τις καταλήψεις του Μάη-Ιούνη, και την εξέγερση του Δεκέμβρη ως της μεγαλειώδεις απεργίες του 2012.

Και σήμερα στις εξεγέρσεις των αφροαμερικανών στο Φέργκιουσον ενάντια στη κρατική καταστολή, από την οργισμένη νεολαία στη Παλαιστίνη, τους εξεγερμένου φοιτητές της Χιλής που θέλουν δωρεάν παιδεία, μέχρι τις εξεγερμένες γειτονίες της Τουρκιάς και τους μαχητές του Κομπανί.

Η ΤΑΞΙΚΗ ΜΝΗΜΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΗΤΤΗΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΓΙΑ ΕΚΔΙΚΗΣΗ

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΡΙΤΗ 10/11 ΩΡΑ 14.00 ΣΤΟ ΑΜΦ. ΣΙΔΕΡΗ

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 12/11 ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ