Κυριακή 6 Μαρτίου 2016

ΔΑΠ – ΠΑΣΠ – ΠΡΥΤΑΝΕΙΑ ΣΕ ΑΓΑΣΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

 της ΕΕ.Τη Τετάρτη 3/3 στο αμφιθέατρο Σίδερη συγκεντρωθήκαμε περισσότεροι από 150 φοιτητές με σκοπό την διεξαγωγή γενικής συνέλευσης για όλα τα ζητήματα που απασχολούν το φοιτητικό σύλλογο και συνολικά την κοινωνία. Παρά την αγωνιστική διάθεση σημαντικού κομματιού του συλλόγου για κλιμάκωση της πάλης ενάντια τόσο στην προσπάθεια εισαγωγής κριτηρίων επιλογής στις κατευθύνσεις της ΑΦΠ όσο και συνολικά στην επίθεση που δέχεται η γενιά μας μέσα από το αντασφαλιστικό έκτρωμα, το νόμο Φίλη για τη παιδεία και την απαράδεκτη στάση που επιδεικνύει το Ελληνικό κράτος και η Ε.Ε. στους μετανάστες, δεν κατάφερε να μαζευτεί ικανός αριθμός ατόμων για να νομιμοποιηθεί ηθικά η διαδικασία. Αυτή η απόπειρα συνέλευσης έγινε κόντρα στο γεγονός ότι η πρυτανεία πραξικοπηματικά αρνήθηκε να ακυρώσει τα εργαστήρια και να θέσει στους φοιτητές το δίλημμα συνέλευση ή μάθημα, παρά την πολύ μεγάλη συγκέντρωση υπογραφών. Η πρυτανεία πήρε ξεκάθαρη πολιτική απόφαση να προσπαθήσει να φιμώσει το σύλλογο την ίδια ώρα που αφήνει απλήρωτους τόσο καιρό τους καθαριστές της σχολής, στηρίζει τα κριτήρια επιλογής, θέλει να ξεπουλήσει το πανεπιστήμιο σε ιδιώτες διαλύοντας κάθε έννοια δημόσιας παιδείας. Για ακόμα μία φορά η πρυτανεία στάθηκε στο πλευρό των καθεστωτικών δυνάμεων των ΔΑΠ – ΠΑΣΠ. Όσο και να αυτοαποκαλούνται αριστεροί είναι στενά συνδεδεμένη με το σάπιο κατεστημένο του φοιτητικού συνδικαλισμού. Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί πως στη συνέλευση της 17 Νοέμβρη που η ΠΑΣΠ είχε αποφασίσει να συμμετέχει (πρώτη και τελευταία φορά), η πρυτανεία δέχθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη να ακυρώσει τα εργαστήρια, παρότι τη προηγούμενη Τετάρτη είχαν μαζευτεί συνολικά 460

ΤΕΛΟΣ ΣΤΟΝ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ, ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΣΤΗ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Το υπόβαθρο και η συγκυρία στην οποία διεξάγεται η επίθεση
Ήταν κάποια στιγμή κατά το 2008 που ο “άτρωτος” καπιταλισμός, το μόνο βιώσιμο σύστημα παραγωγής σύμφωνα με τους εκάστοτε αστικούς γραφιάδες, είδε τα θεμέλιά του να τρίζουν επικίνδυνα. Ξεφούσκωμα των μεσιτικών δανείων, golden boys, κρίση χρέους, χρηματιστηριακό κραχ. Η οικονομική κρίση έπαιρνε διαφορετικές εκφάνσεις από χώρα σε χώρα και εμφανιζόταν με ένα πλούτο διαφορετικών ταχυτήτων. Διατρεχόταν όμως από ένα βασικό ενοποιητικό στοιχείο: Η κρίση ήρθε παντού και ήρθε για να μείνει! Οι εποχές της καπιταλιστικής ανάπτυξης πέρασαν ανεπιστρεπτί. Η ομαλότητα, η νηνεμία, τα πάσης φύσεως κοινωνικά συμβόλαια μεταξύ καταπιεστών και καταπιεζόμενων, το American dream που τορπίλιζε, μέσω καλοσχηματισμένης προπαγάνδας, τις λαϊκές οικογένειες, και μια σειρά καταστάσεων που έθεταν τον καπιταλισμό και την αναπαραγωγή του σε αδιαμφισβήτητη θέση κυριαρχίας τελειώνουν απότομα. Ξαφνικά έρχεται η ανεργία, η εξαθλίωση, η βίαιη προλεταροποίηση των μικρομεσαίων στρωμάτων, η πιο οξυμένη καταστολή, η αύξηση των πολεμικών συρράξεων, η μετανάστευση. Ποιος φταίει για όλη αυτή τη κατάσταση; Ποιος πρέπει να επωμίζεται τα βάρη όλης αυτής της κατάστασης;