Κυριακή 6 Μαρτίου 2016

ΤΕΛΟΣ ΣΤΟΝ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ, ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΣΤΗ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Το υπόβαθρο και η συγκυρία στην οποία διεξάγεται η επίθεση
Ήταν κάποια στιγμή κατά το 2008 που ο “άτρωτος” καπιταλισμός, το μόνο βιώσιμο σύστημα παραγωγής σύμφωνα με τους εκάστοτε αστικούς γραφιάδες, είδε τα θεμέλιά του να τρίζουν επικίνδυνα. Ξεφούσκωμα των μεσιτικών δανείων, golden boys, κρίση χρέους, χρηματιστηριακό κραχ. Η οικονομική κρίση έπαιρνε διαφορετικές εκφάνσεις από χώρα σε χώρα και εμφανιζόταν με ένα πλούτο διαφορετικών ταχυτήτων. Διατρεχόταν όμως από ένα βασικό ενοποιητικό στοιχείο: Η κρίση ήρθε παντού και ήρθε για να μείνει! Οι εποχές της καπιταλιστικής ανάπτυξης πέρασαν ανεπιστρεπτί. Η ομαλότητα, η νηνεμία, τα πάσης φύσεως κοινωνικά συμβόλαια μεταξύ καταπιεστών και καταπιεζόμενων, το American dream που τορπίλιζε, μέσω καλοσχηματισμένης προπαγάνδας, τις λαϊκές οικογένειες, και μια σειρά καταστάσεων που έθεταν τον καπιταλισμό και την αναπαραγωγή του σε αδιαμφισβήτητη θέση κυριαρχίας τελειώνουν απότομα. Ξαφνικά έρχεται η ανεργία, η εξαθλίωση, η βίαιη προλεταροποίηση των μικρομεσαίων στρωμάτων, η πιο οξυμένη καταστολή, η αύξηση των πολεμικών συρράξεων, η μετανάστευση. Ποιος φταίει για όλη αυτή τη κατάσταση; Ποιος πρέπει να επωμίζεται τα βάρη όλης αυτής της κατάστασης;
Οι ιδεολογικοί μηχανισμοί της αστικής τάξης, φρόντισαν να απαντήσουν σε αυτές τις ερωτήσεις αλλοιώνοντας την πραγματικότητα και αντιστρέφοντας τις απαντήσεις. Μας είπαν ότι φταίνε οι λαοί, μας είπαν ότι φταίνε οι φτωχοί που νόμιζαν ότι μπορούν να γίνουν πλούσιοι για αυτό και κατανάλωναν τεράστιες ποσότητες αγαθών που δεν είχαν ανάγκη, μας είπαν ότι φταίνε τα σωματεία που κάνανε απεργίες, μας είπαν ότι φταίνε οι φοιτητές που έκαναν καταλήψεις και ήταν τεμπέληδες, μας είπαν και μας λένε ακόμα και τώρα πολλά και διάφορα. Δεν μας είπαν όμως, ποιοι ήταν αυτοί που διαχειρίζονταν τα μέσα παραγωγής και άρα ασκούσαν την πολιτική εξουσία, οι εργάτες; ποια ιδεολογία ήταν αυτή πουηγεμόνευσε σε οριακά απόλυτο βαθμό στις ανεπτυγμένες κοινωνίες, η εργατική – αριστερή ή αυτή που με ζήλο προωθούσε η αστική τάξη; Θέλουν να μας πείσουν ότι το εργατικό δυναμικό δηλαδή ο κόσμος του μόχθου, που μια ζωή βρισκόταν σε καθεστώς εκμετάλλευσης, ευθύνεται για το ξέσπασμα της κρίσης και άρα αυτό πρέπει να θυσιαστεί στο βωμό της υπέρβασης της καπιταλιστικής κρίσης. Θέλουν να μας πείσουν, ότι η νεολαία, δηλαδή αυτή που δε πρόλαβε καν να γεννηθεί ώστε να φταίει για την βαρβαρότητα των ημερών μας, θα πρέπει να υποταχθεί στη νέα τάξη πραγμάτων και να σκύψει το κεφάλι υπάκουα και πειθήνια.

Το βάθος και ο χαρακτήρας της επίθεσης
Μέσα στο πλαίσιο που περιγράφτηκε παραπάνω, η νεολαία και οι εργαζόμενοι της Ελλάδας (συμπεριλαμβανομένου προφανώς των μεταναστών), καλούνται να υποστούν τον έσχατο εξευτελισμό προκειμένου η Ελληνική άρχουσα τάξη και οι καπιταλιστικές ολοκληρώσεις στις οποίες συμμετέχει, να αυξήσουν την κερδοφορία τους και να διατηρήσουν την κυριαρχία τους. Έτσι, συντελείται μια άνευ προηγουμένου ευθυγραμμισμένη επίθεση στα συμφέροντα και τα δικαιώματα της πληττόμενης πλειοψηφίας, η οποία διαπερνά κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας. Η αστική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, πιστή στις επιταγές των αφεντικών της, καλεί σε “εθνική συνεννόηση” τα έτερα κόμματα του μνημονίου, ώστε ο αστικός συνασπισμός εξουσίας μέσω του κοινοβουλίου και όχι μόνο, να τσακίσει κάθε εργατική – λαϊκή – νεολαιίστικη αντίδραση και να υλοποιηθούν οι αστικές αναδιαρθρώσεις στη χώρα (οικονομικά μέτρα, ξεπούλημα δημόσιου πλούτου). Τα μέτωπα που ανοίγονται εμφατικά μπροστά μας και αποτελούν τομή στις επιθετικές πολιτικές της Ε.Ε. και του κεφαλαίου είναι: το αντασφαλιστικό – έκτρωμα, το οποίο με λίγα λόγια έρχεται να τσακίσει τις εργασιακές σχέσεις με τις οποίες η νέα γενιά καλείται να δουλέψει, να μειώσει περισσότερο τις κοινωνικές παροχές με αποτέλεσμα να εισέρχονται στο παιχνίδι με καλύτερους όρους οι ιδιωτικές ασφαλιστικές, να κατακρεουργήσει τις συντάξεις και να αυξήσει το όριο συνταξιοδότησης, αφήνοντας παράλληλα εύφορο πεδίο στην εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία. Ο νόμος Φίλη για τη παιδεία, που σαν απόρροια των νόμων Διαμαντόπουλου – Αρβανιτόπουλου έρχεται να εισάγει με τρόπο επιθετικό τις βασικές επιδιώξεις του ΟΟΣΑ (μηχανισμού της Ε.Ε.) για την Παιδεία. Αν και το υπουργείο προσπάθησε να φέρει το νόμο στη βουλή τον Απρίλη, μέσω μιας τυπικά “δημοκρατικής διαδικασίας διαλόγου”, η άμεση απάντηση, έστω και σποραδική, του φοιτητικού κινήματος όπου και όποτε πραγματοποιούταν ο διάλογος σε συνδυασμό με το φόβο της κυβέρνησης για κινηματική αναζωπύρωση εντός των σχολών, μετέφερε την ημερομηνία κατάθεσης του νόμου κατά πάσα πιθανότητα μετά τον Ιούνη. Εντός των Φοιτητικών Συλλόγων όμως, πρέπει να υπάρξει από τώρα η αναγκαία πολιτική ζύμωση προκειμένου να μην κατατεθεί ένας νόμος που “αγιοποιεί” την αυτοχρηματοδότηση των σχολών, που στη πράξη σημαίνει δίδακτρα, εθελοντική εργασία φοιτητών, επιχειρηματικά προγράμματα και ιδιωτική χρηματοδότηση. Το μεταναστευτικό ζήτημα, δεν θα πρέπει να απασχολεί μόνο τους μετανάστες. Πέρα από την ηθική και ανθρωπιστική πλευρά του θέματος, η οποία σαφώς και δε πρέπει να υποτιμηθεί, χρειάζεται μια βαθιά ανάγνωση των βαθύτερων στόχων και επιδιώξεων του κεφαλαίου όσον αφορά το μεταναστευτικό. Οι μετανάστες αποτελούν ένα πρόβλημα δύσκολα διαχειρίσιμο από πλευράς αστικών κρατών και των συνασπισμών αυτών. Τα κομμάτια αυτών που μπορούν αξιοποιηθούν σαν εργατικό δυναμικό στο βωμό του κεφαλαίου, εργάζονται κάτω από τις πιο άθλιες συνθήκες. Τα υπόλοιπα, αυτά δηλαδή που δεν μπορούν να ενσωματωθούν με κάποιο τρόπο, ουσιαστικά θανατώνονται. Το ΝΑΤΟ βουλιάζει τα σαπιοκάραβα των προσφύγων στο Αιγαίο με σκοπό να κρατήσει αλώβητο τον “δυτικό πολιτισμό”, διογκώνοντας το έγκλημα των ιμπεριαλιστών ενάντια στους εξαθλιωμένους πρόσφυγες. Το δράμα των μεταναστών και οι δολοφονικές επιθέσεις από το κράτος και τους νεοναζί σε όλη την Ευρώπη, χρησιμοποιούνται από την αστική μπάντα ως ένα μέσο ανάδειξης του τι περιμένει όποιον / α είναι ανεπιθύμητος / η στη νέα τάξη πραγμάτων που διαμορφώνεται. Οι εικόνες των στοιβαγμένων μεταναστών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελούν ευκαιρία για την αστική τάξη και τους μηχανισμούς καταστολής της να μας προϊδεάσει για το τι μπορεί να επακολουθήσεις εάν δε κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια και τολμήσουμε να σηκώσουμε κεφάλι.

Η δικιά μας απάντηση κρύβεται στον ατέρμονο και μαχητικό αγώνα λαού κ' νεολαίας
Από τη στιγμή που η επίθεση που συντελείται στο πλειοψηφικό κομμάτι της κοινωνίας είναι συνολική, συνολική οφείλει να είναι και η απάντησή μας. Η νεολαία του σήμερα, μπορεί να μην έχει όχι απλά παραστάσεις νίκης αλλά ακόμα ακόμα καν παραστάσεις αγώνα, παρόλα αυτά με εργαλείο τις παρακαταθήκες και τις εμπειρίες που άφησαν οι μεγαλειώδεις αγώνες του '06 – '07, η εξέγερση του 'ο8, οι μαχητικές απεργίες και διαδηλώσεις της περιόδου '08 – '12 με αποκορύφωμα την 12 Φλεβάρη (μέρα που ανέδειξε την πιο μαχητική έκφραση του εργατικού – νεολαιίστικου κινήματος), μπορεί να ξαναβγεί μαχητικά στο προσκήνιο και να μπλοκάρει την αστική επίθεση εις βάρος της ανοίγοντας δρόμους και διόδους για άλλες καταστάσεις άγριες και συνάμα όμορφες. Οι φοιτητικοί σύλλογοι τίποτα δεν έχουν να κερδίσουν αν πιστέψουν ότι η μάχη δόθηκε και ηττηθήκαμε, άλλωστε το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν ξημερώσει. Οι πολιτικοί συσχετισμοί, η κατάσταση αδράνειας (με σημαντικές εξαιρέσεις) στους συλλόγους, η απογοήτευση, η απάθεια υπάρχουν για να υπερβαίνονται και να αλλάζουν. Οι συνεχείς λήψεις αγωνιστικών αποφάσεων από τους φοιτητικούς συλλόγους σε πανελλαδική κλίμακα και ο μαχητικός, από τα κάτω συντονισμός των γενικών συνελεύσεων στο ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΓΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ, είναι εκείνα τα οχήματα που θα θέσουν την σπουδάζουσα νεολαία σε θέσεις μάχης ενάντια στο ασφαλιστικό και τον νόμο Φίλη, αποτρέποντας έτσι την κατάθεσή τους στην βουλή. Οι δομές των φοιτητικών συλλόγων, είναι αυτές που θα σταθούν στο πλευρό των χιλιοταλαιπωρημένων προσφύγων, αναδεικνύοντας την ταξική - διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των λαών και αναδεικνύοντας ταυτόχρονα το αναγκαίο αίτημα για το εδώ και τώρα σταμάτημα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή και σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Η νεολαία δεν χωράει σε καταστάσεις ούτε ενσωμάτωσης ούτε υποταγής. Δεν θα υπομείνουμε εμείς τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης. Τα αιτήματα του φοιτητικού κινήματος είναι πάγια και δεν τίθενται υπό συζήτηση. Απαιτούμε και επιβάλλουμε τα δικαιώματά μας σε ΜΟΡΦΩΣΗ, σφαιρική και ολόπλευρη προσαρμοσμένη στις ανάγκες της κοινωνίας και όχι των πολυεθνικών ομίλων, με ανθρώπινους όρους φοίτησης χωρίς ταξικούς και εξεταστικούς φραγμούς. ΔΟΥΛΕΙΑ, με πλήρη και εξασφαλισμένα εργασιακά δικαιώματα, δημόσια και πλήρη ασφάλιση χωρίς Vaoucher, 5μηνα, ελαστικές μορφές απασχόλησης. ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ, χωρίς την αστυνομοκρατία στη πλατεία Βικτορίας και τα πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες από την αστυνομία και τους φασίστες. Σαν Ανεξάρτητος Αριστερός Χώρος και σαν ΕΑΑΚ, καλούμε κάθε μέλος του φοιτητικού συλλόγου, όχι απλά να μην απογοητευθεί και να πιστέψει στις δυνατότητες της εποχής αλλά να στηρίξει ενεργά την προσπάθεια ανασυγκρότησης του συλλόγου πάνω στη βάση της κλιμάκωσης της πάλης για μια ζωή με αξιοπρέπεια. Καλούμε το φοιτητικό σύλλογο να σταθεί:
  • Στο πλευρό του εργατικού κινήματος και των πρωτοβάθμιων σωματείων για την απόσυρση του ασφαλιστικού – ταφόπλακα.
  • Στο πλευρό των υπόλοιπων φοιτητικών συλλόγων για το σταμάτημα της διάλυσης της δημόσιας – δωρεάν παιδείας και την επιβολή των αιτημάτων για αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης εδώ και τώρα
  • Στο πλευρό των μεταναστών που υποφέρουν από τα δεινά των ιμπεριαλιστικών πολέμων.Οι πρόσφυγες είναι καλοδεχούμενοι, να σταματήσουν οι επεμβάσεις του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και η έξαρση των φασιστικών συμμοριών

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου