ΚΑΤΤΑΓΓΕΛΙΑ EAAK ΣΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΚΝΕ

Την ίδια ώρα που τα πανεπιστήμια βρίσκονται σε μια οριακή κατάσταση, με μια ποιοτικά αναβαθμισμένη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση να βρίσκεται στα σκαριά, η ΚΝΕ επιλέγει σαν απάντηση να στοχοποιήσει την αγωνιστική δράση της μαχόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς. Γιατί δεν τους ενοχλεί η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ αλλά οι φοιτητές και αγωνιστές που βγαίνουνε στους δρόμους, πηγαίνουν στις Γενικές τους Συνελεύσεις και βρίσκονται αριστερά από τη γραμμή του Περισσού και των κομματικών γραφείων. Ορμώμενοι από στείρα μικροπολιτικά συμφέροντα και κομματικές σκοπιμότητες για να καλύψουν τα πολιτικά κενά της κομματικής τους γραμμής, επιτίθεται με βίαιες και τραμπούκικες συμπεριφορές στους αγωνιστές και τα σχήματα της ΕΑΑΚ. Με μεθοδεύσεις που θα ζήλευε κάθε καθεστωτική δύναμη, προσπαθεί να αναδείξει την μαχόμενη ριζοσπαστική αριστερά ως το “μέγιστο κακό” εντός των φοιτητικών συλλόγων. Η βαθιά κομματοκεντρική και ελιτίστικη λογική της ΚΝΕ, σε συνδυασμό με την αδυναμία της να περιγράψει ένα πολιτικό σχέδιο ανάπτυξης και όξυνσης του μαθητικού και φοιτητικού κινήματος, είναι τα βαθύτερα αίτια που μετατρέπουν την ΚΝΕ σε επί της ουσίας τροχοπέδη των αγώνων της σπουδάζουσας νεολαίας, παρά τις διακηρυκτικά αριστερές κορώνες της. Για αυτό και θέλουν προέδρους στις σχολές και στα σχολεία που θα ελέγχουν οι καθοδηγητές που θα κάνουν κουμάντο στους συλλόγους και όχι μαζικές συνελεύσεις.

ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΧ-ΕΑΑΚ ΓΙΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΤΑΛΗΞΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΕΑΑΚ ΑΘΗΝΑΣ ΣΤΙΣ 16/03

 Το διεθνές πλαίσιο που στοιχίζεται πίσω από την σημερινή συγκυρία είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο και αποδεικνύει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο τον δομικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης και το βάθος – διάρκεια της ενορχηστρωμένης επίθεσης των δυνάμεων του κεφαλαίου εις βάρος των λαϊκών – εργατικών συμφερόντων ανά την υφήλιο. Μέσα από τις εξελίξεις της επικαιρότητας φαίνεται πως απλώνεται σε διεθνή κλίμακα σχεδόν, ένα ψυχροπολεμικό κλίμα που ηχεί τα τύμπανα της πολεμικής απειλής και σύρραξης. Από την αναδίπλωση του Τράμπ από τις προεκλογικές του δηλώσεις περί μείωσης των στρατιωτικών δαπανών των ΗΠΑ, την επικείμενη εμφυλιοπολεμικό σκηνικό στα Σκόπια, μέχρι και τις νομικές διατάξεις σε Σουηδία, Ιαπωνία κλπ που προσδίδουν στις χώρες τους εκ νέου και -μέσα από τις αναίρεση ιστορικών παρακαταθηκών- πολεμοχαρή χαρακτηριστικά, διαφαίνεται η κρισιμότητα της περιόδου που ζούμε. Η εν λόγω τάση από πλευράς αστικών τάξεων, έχει συνδεθεί στενά με την ανάδειξη αντιδραστικών – ακροδεξιών ρευμάτων που σπέρνουν τα ιδεολογήματα του μίσους και της μισαλλοδοξίας. Η παραπάνω πραγματικότητα φανερώνει περίτρανα την τεράστια αδυναμία του καπιταλισμού να υπερβεί την κρίση παρά την εκφυλισμένη προπαγάνδα περί “τέλους της κρίσης και αρχή της ανάπτυξη”. Οι διεθνείς εντάσεις, οι πολεμικές συρράξεις και τα διπλωματικά επεισόδια συνηγορούν πως ο καπιταλισμός στερείται ενός σχεδίου υπέρβασης του από τη κρίση, κοινωνικά γειωμένου και αποδεκτού, με συνέπεια να οξύνονται οι ενδοκαπιταλιστικοί και ενδοιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί.

     Ταυτόχρονα με την όξυνση της πολεμικής απειλής, συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό οι σκληρές και αντιδραστικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Στην Ελλάδα πιο συγκεκριμένα, μια ακόμα πλασματικά “σκληρή” διαπραγμάτευση μεταξύ της κυβέρνησης και των Θεσμών καταλήγει αντικειμενικά στην ποιοτική αναβάθμιση της επίθεσης στις ανάγκες και τα δικαιώματα του Ελληνικού λαού. Με περαιτέρω μειώσεις μισθών και ταυτόχρονη αύξηση της φορολογίας, αλλά και με τον νέο συνδικαλιστικό νόμο που νομιμοποιεί και άλλο την εργοδοτική αυθαιρεσία και δεσποτισμό (κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία κλπ), επιχειρείται να  δημιουργηθεί ένας ακόμα πιο ασφυκτικός κλοιός γύρω από τους εργαζομένους και την νεολαία. Την ίδια ώρα, φαίνεται πως αξιοποιείται σε μια λογική προπαγάνδας και αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης , το εχθρικό κλίμα μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας στο Αιγαίο, όπου βέβαια είναι και εν πολλοίς καλλιεργούμενο (με ευθύνες και τον δύο αστικών τάξεων).

     Όσο σημαντική και επικίνδυνη είναι όμως η διεθνής συγκυρία και η στόχευση του κεφαλαίου το προσεχές διάστημα, δεν θα πρέπει καθόλου να παραγνωρίσουμε ή να υποτιμήσουμε τις αντικειμενικές δυνατότητες που ξεπηδάνε από την ίδια την εποχή και επικαιρότητα, αλλά και την αδυναμία εύρεσης κοινωνικού συμβολαίου των “από πάνω” και των “από κάτω”, για ανάταση των λαϊκών αντιστάσεων. Βλέπουμε δηλαδή ένα σχετικό «ξεμούδιασμα» του λαικού παράγοντα, το οποίο για την ώρα περιορίζεται σε επίμερους κινητοποιήσεις σε όλα τα μέτωπα πάλης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της ευρύτερης κοινωνικής διεργασίας και γεγονότα ανάδειξης μια σχετικής “αισιοδοξίας” που οφείλει να διαπεράσει το αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας, είναι η μαζική (με βάση τις αντικειμενικές συνθήκες) πορεία ενάντια στα μέτρα της αξιολόγησης που διοργανώθηκε από τα πρωτοβάθμια σωματεία και άλλους μαζικούς φορείς, όπως επίσης και η “αυτόματη” ακύρωση της εκδήλωσης – παρωδίας, μετά το κάλεσμα μαζικών φορέων, στην οποία είχαν καλεστεί πρώην υπουργοί Παιδείας βασικοί υπερασπιστές των αντιδραστικών κατευθύνσεων της Ε.Ε. για τα πανεπιστήμια, καθώς και οι μαθητικές κινητοποιήσεις.

     Σε σύμπνοια με τα σκληρά οικονομικά μέτρα που προσπαθεί να επιβάλει το μαύρο μέτωπο Κυβέρνησης – Ε.Ε. - Κεφαλαίου στον λαό, έρχεται μια ποιοτικά αναβαθμισμένη επίθεση σε όλες τις βαθμίδες της Παιδείας. Ειδικότερα στην τριτοβάθμια, το δάνειο από την Ευρωπαική Τράπεζα Επενδύσεων ύψους 183 εκ σε 9 εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, η εισήγηση της συνόδου πρυτάνεων για μείωση κατά 50 % των εισακτέων και σύσταση των περιφερειακών συμβουλίων ανώτατης εκπαίδευσης αλλά και μια σειρά παρεμφερών κινήσεων από πλευράς αστικής μπάντας φανερώνουν το βάθος και την οξύτητα της επίθεσης στην δημόσια δωρεάν παιδεία. Οι δύο βασικότεροι στόχοι του κεφαλαίου στην παρούσα φάση είναι αρχικά να ανοίξει εκ νέου η κουβέντα για μια περαιτέρω απομαζικοποίηση των πανεπιστημίων με όξυνση των ήδη υπαρχόντων ταξικών φίλτρων και σε δεύτερη φάση να εγκαθιδρυθεί ένα οξύμωρο και αντιφατικό καθεστώς χρηματοδότησης, όπου θα κυριαρχεί η λογική της αυτοχρηματοδότησης των ιδρυμάτων (δηλ. Της ιδιωτικής χρηματοδότησης) ενώ ταυτόχρονα θα ενισχύονται μόνο εκείνες οι λειτουργίες και οι πτυχές των πανεπιστημίων όπου είναι κερδοφόροι για το κεφάλαιο. Όλα αυτά εντάσσονται σε μία συνολικότερη κίνηση υπαγωγής των ιδρυμάτων στις ανάγκες του κεφαλαίου, με ιδιαίτερο βάρος να πέφτει στην έρευνα και στην αξιοποίηση των αποτελεσμάτων της από ιδιωτικές επιχειρήσεις (βλ. Σύσταση ΕΛΙΔΕΚ και Ενιαία Φορέα Ερευνας, Εκπαίδευσης και Καινοτομίας και σύνδεση με τα Περιφερειακα συμβούλια ανώτατης εκπαίδευσης). Τα παραπάνω ζητήματα φανερώνουν τις συνολικές προθέσεις του κεφαλαίου για τα πανεπιστήμια. Επιδιώκουν την δημιουργία ενός μικρού – ευέλικτου – κερδοφόρου πανεπιστημίου, όπου κάθε πτυχή και λειτουργία του θα κινείται αποκλειστικά με βάση ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Παράλληλα με τα παραπάνω φαίνεται να κατευθύνονται, με όλο και πιο γενικευμένο τρόπο, αλλαγές στα προγράμματα σπουδών με κυρίαρχη κατεύθυνση την εισαγωγή κατευθύνσεων σε αυτά προς απάντηση στα τρέχοντα ζητήματα της αγοράς.. Αυτό συνδέεται άμεσα με τον νόμο για τα εργασιακά και την εφαρμογή του ασφαλιστικού. (βλ. μπλοκάκι). Δρομολογείται, έτσι και μια χαρτογράφηση των προγραμμάτων σπουδών και των εργασιακών-επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων η οποία πρέπει να αντιμετωπιστεί από τους συλλόγους στο ευρύτερο πλαίσιο των νέων εργασιακών συνθηκών, της επισφαλούς και ελαστικής εργασίας και της ανεργίας και όχι από συντεχνιακή πλευρά ενισχύοντας τις δυνατότητες σχολών όπως το πολυτεχνείο εις βάρος άλλως όπως τα ΤΕΙ για παράδειγμα.

Σαν μέσο εμπέδωσης και εμβάθυνσης της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης εμφανίζεται και μια κλιμακούμενη επίθεση στις δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα που έχουν κατοχυρωθεί μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους. Ενορχηστρώνεται λοιπόν μια έντονη, καλοσχηματισμένη αστική προπαγάνδα βασιζόμενη στα αστικά ιδεολογήματα περί βίας - ανομίας και “κόκκινης τρομοκρατίας” μέσα στα πανεπιστήμια. Τα παραπάνω φαινόμενα είναι στοιχεία από μια συνολικότερη κίνηση με ιδιαίτερο βάρος και απαραίτητη προυπόθεση για το βάθεμα του επιχειρηματικού πανεπιστημίου. Για μας, το φοιτητικό κίνημα οφείλει να ιεραρχήσει πολύ ψηλά το ζήτημα της δημοκρατίας μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια που ανοίγεται με πολύ έντονο τρόπο στην δημόσια κουβέντα. Κόντρα στην αστική λογική που θέλει τα πανεπιστήμια πολιτικά αποστειρωμένα εκπαιδευτικά κέντρα και τους φοιτητές άβουλα και πειθήνια πιόνια στις ορέξεις της αγοράς, πρέπει να προτάξουμε το δικό μας θετικό πρόταγμα για το πανεπιστήμιο των σύγχρονων αναγκών μας. Ένα πανεπιστήμιο – κέντρο αγώνα και αντίστασης, που θα προσφέρει στην νέα γενιά την δυνατότητα πολιτικής ζύμωσης και ανάδρασης, εμβάθυνση των κοινωνικών  ανησυχιών, πολιτιστικά ερεθίσματα για διεύρυνση των οριζόντων και του τρόπου σκέψης. Καμία περιστολή και καταπάτηση ελευθεριών και δικαιωμάτων  δεν θα μείνει αναπάντητη από το μαχόμενο φοιτητικό κίνημα. Κάθε αυταρχική κίνηση που θα στοχεύει στο τσάκισμα των συλλογικών εκφράσεων του αγώνα μες τα πανεπιστήμια θα παίρνει από δω και πέρα την απάντηση που της αξίζει.

     Μπροστά στην κρίσιμη αυτή συγκυρία το φοιτητικό κίνημα οφείλει να απαντήσει στις παραπάνω προκλήσεις και να προτάξει τα δικαιώματα και τις ανάγκες της πληττόμενης πλειοψηφίας της νεολαίας μπροστά. Με κυρίαρχα αιτήματα την ελεύθερη πρόσβαση της νέας γενιάς σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης χωρίς ταξικούς φραγμούς και την ταυτόχρονη αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης, μπορούμε να ορίσουμε εμείς τον άξονα κουβέντας μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια. Παλεύουμε για δημόσια και δωρεάν πανεπιστήμια που θα αποτελούν μαζικό υποδοχέα της νεολαίας και όχι προνόμιο για λίγους και εκλεκτούς, για λεφτά για την παιδεία και όχι για το χρέος, τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, τις μπάρες στα ΜΜΜ. Ρίχνουμε όλες μας τις δυνάμεις για την συγκρότηση ενός νέου πολιτικόυ φοιτητικόυ κίνημα επιβολής των αναγκών μας, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες όπου οι φοιτητές θα παράγουν πολιτική οι ίδιοι για τους ίδιους και το οποίο θα προτάσσει και θα επιβάλλει το κοινωνικά αναγκαίο και δίκαιο, κόντρα στις κατευθύνσεις και στα κυρίαρχα αστικά ιδεολογήματα και δόγματα.  Δε θα φοβάται να αναμετρηθεί με κεντρικοπολιτικά ερωτήματα και σαν οργανικό κομμάτι του εργατικού, σε αλληλεπίδραση με τα πρωτοβάθμια σωματεία και σε άμεση αντιπαράθεση με τις γραφειοκρατικές ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, θα κερδίζει συνεχώς προωθητικές κατακτήσεις που θα διευκολύνουν το δρόμο για τη συνολική ανατροπή των ευρωπαϊκών πολιτικών και για τη χάραξη ενός άλλου δρόμου.

Είναι αναγκαίο στο σήμερα να καταφέρουμε να ενοποίησουμε τα παραπάνω σε μια συνολική πολιτική γραμμή ρήξης και ανατροπής. Πιάνοντας το νήμα από τις επιμέρους κινηματικές αντιστάσεις και δίνοντας τους το απαραίτητο περιεχόμενο και κατεύθυνση. Δεν αρμόζει στην δικιά μας αριστερά να βρίσκεται πιο πίσω από τις διαθέσεις του κόσμου αλλά αντιθέτως πρέπει να είναι μπροστάρης στη νέα άνοιξη των αγώνων.

Όλα αυτά δεν θα γίνουν σε βάθος χρόνου αλλά το ύψος της τωρινής καπιταλιστικής κρίσης,η έλλειψη κοινωνικά αποδεκτού σχεδίου για την υπέρβασή της από το κεφάλαιο και το κυριότερο η λαϊκή πρωτοβουλία και η κινηματική ανύψωση μπορούν δημιουργήσουν ισχυρά ρήγματα στην αστική πολιτική και να χαράξουν το δρόμο για το νέο, στο σήμερα.  Με τη πεποίθηση ότι οι αγώνες για να'ναι νικηφόροι πρέπει να βγουν έξω από τα όρια της αστικής νομιμότητας και να έρθουν σε σύγκρουση με αυτά να τσακίσουμε τη πολιτική της βάρβαρης λιτότητας και τους όποιους εκφραστές της και να παλέψουμε στο δρόμο και με όρους κινηματικούς, για την προάσπιση και διεύρυσνη των αναγκών μας σε ΜΟΡΦΩΣΗ – ΔΟΥΛΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ.

Εκτός από τον άμεσο στόχο της αντιρατσιστικής-αντιπολεμικής κινητοποιήσης στις 18 Μάρτη, στην παραπάνω πολιτική λογική καλούμε όλα τα σχήματα να καλέσουν σε διεξαγωγή γενικών συνελεύσεων  ενόψη 22 Μάρτη και συντονισμού με τους μαθητές στην κινητοποίηση στο Υπ. Παιδείας μαζί με τους μαθητές. Παράλληλα θεωρούμε απαραίτητο να γίνει κινητοποίηση κεντρικού χαρακτήρα γύρω από τα ζητήματα της καταστολής και της περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων το επερχόμενο διάστημα και τη δημιουργία κεντρικής αφίσας ΕΑΑΚ γύρω από αυτό το φλέγον μέτωπο πάλης. Αναγκαίο επίσης κρίνεται μια κεντρικού χαρακτήρα κινητοποιήση για τις μεταφορές, ένα ζήτημα που εξάλλου παίρνει ευρύτερες κοινωνικές προεκτάσεις Τέλος προκρίνουμε την διεξαγωγή Πανελλαδικού Διημέρου της ΕΑΑΚ στα τέλη του Πάσχα (20-21 Απρίλη).

OI ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ-ΝΑ ΜΗΝ ΤΙΣ ΧΑΡΙΣΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ!

Γιατί να έρθει κάποιος/α στην Γενική Συνέλευση;

  Η Γενική Συνέλευση του Συλλόγου αποτελεί το ανώτερο όργανο αποφάσεων του ίδιου, μέσα στο οποίο όλοι οι φοιτητές μπορούν συλλογικά να συζητάνε, να αντιπαρατίθενται πολιτικά και εν τέλει να αποφασίζουν για οποιοδήποτε ζήτημα τους απασχολεί. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια αμεσοδημοκρατική διαδικασία, μέσα στην οποία καθένας έχει ισότιμο λόγο και ρόλο τόσο κατά την διάρκειά της, πολλών δε μάλλον στην απόληξή της.

Γιατί είναι σημαντική μια Γενική Συνέλευση;

  Αντιμετωπίζουμε συνεχώς αρκετά προβλήματα στην καθημερινότητά μας, τα οποία αφορούν τόσο την σχολή και τον τρόπο με τον οποίο υπάρχουμε μέσα σε αυτή (απλήρωτες και ανασφάλιστες πρακτικές, ελλείψεις σε αναλώσιμα εργαστηρίων, κατάργηση κατευθύνσεων και γνωστικών αντικειμένων κλπ), άλλοτε αφορούν το ίδιο το πανεπιστήμιο (ξεπούλημα του ΓΠΑ στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, έρευνα χρηματοδοτούμενη για το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων και όχι για τις ανάγκες μας, ξεπούλημα σίτισης και έλλειψη εστιών κλπ). Τέλος, προβλήματα που θίγονται ευρύτερα στο κοινωνικό πεδίο και αφορούν ζητήματα που αφορούν τον τρόπο με τον οποίο η νεολαία θα εργάζεται με τους πιο σκληρούς όρους, θα επιβιώνει με λίγα και η ζωή της συνεχώς θα υποβαθμίζεται λόγω των πολιτικών που επιβάλλονται από τις κυβερνήσεις, την ΕΕ και το κεφάλαιο. Όλα αυτά τα προβλήματα και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο καλούμαστε να τα αντιμετωπίσουμε αποτελούν διακύβευμα για την Γενική Συνέλευση και ορίζουν την σημαντικότητα της, για να αποφασίζουμε εμείς για εμάς.

Πως βλέπουν την Γενική Συνέλευση οι Πρυτάνεις, οι καθεστωτικές δυνάμεις (ΠΑΣΠ-ΔΑΠ) και όσοι μιλούν ενάντια στους αγώνες της νεολαίας;

  Πολλές φορές ακούμε πως η Γενική Συνέλευση μπορεί να είναι ένα «πανηγύρι των παρατάξεων», να είναι ένας τρόπος «τρομοκρατίας των μειοψηφιών» ή κάτι το οποίο δεν είναι αναγκαίο να γίνεται για περισσότερες από 2 φορές τον χρόνο. Τέτοιες αντιλήψεις αναπαράγουν όσοι εχθρεύονται του αγώνες και απέναντι στο συλλογικό προτάσσουν τον ατομικό δρόμο και την εκμετάλλευση. Είναι όλοι εκείνοι που συνεχώς συναινούν- αν δεν προωθούν- όλα εκείνα τα πράγματα που καταδικάζουν το παρόν μας και μαυρίζουν το μέλλον μας. Χαρακτηριστική είναι η στάση της ΠΑΣΠ, που στο ζήτημα των απλήρωτων πρακτικών-2 χρόνια τώρα- επιλέγει να ρίξει τις ευθύνες στην «γραφειοκρατία», να στηρίζει την Πρυτανεία και τους καθηγητές-μιλώντας παράλληλα για «καθηγητική αυθαιρεσία», την ίδια στιγμή που οι παραπάνω δέχονται υπέρογκα ποσά από τις επιχειρήσεις, στις οποίες δουλεύουμε τζάμπα, χωρίς κανένα δικαίωμα, παράγοντας ερευνητικό έργο.

  Εν τέλει όσοι καταδεικνύουν τις Γενικές Συνελεύσεις, είναι οι ίδιοι που τις χρησιμοποιούν για να επιβεβαιώσουν ότι ο Σύλλογος τους «ανήκει». Είναι οι ίδιοι που θέλουν τον Σύλλογο να μην συζήτα, να μην πολιτικοποιείται, να επικρατεί συνεχώς «ησυχία-τάξη-ασφάλεια». Είναι οι ίδιοι που μιλάνε για «άσυλο ανομίας», την ίδια στιγμή που επιχειρηματικοί κολοσσοί (Nestle, Frieseland, κλπ) , αλωνίζουν ελεύθερα και εκμεταλλεύονται κάθε φοιτητή και εργαζόμενο.

Γιατί εμείς επιμένουμε στο «όλη η εξουσία στις Γενικές Συνελεύσεις»;

  Εμείς, ως ΑΝΑΧ, ως πολιτικό ρεύμα που συγκροτήθηκε υπό το πρίσμα της συνολικής αμφισβήτησης της πραγματικότητας που μας παρουσιάζουν καθημερινά, της κανονικότητας που θέλουν να εμπεδώσει η γενιά μας, πιστεύουμε πως οι Γενικές Συνελεύσεις είναι υπόθεση όλων μας. Γιατί μόνο αυτές οι διαδικασίες μπορούν να αποτελέσουν κύτταρα πραγματικής παραγωγής πολιτικής από-τα-κάτω, και όργανα επιβολής των αναγκών της πληττόμενης πλειοψηφίας, οικοδομώντας ένα φοιτητικό κίνημα ανατρεπτικό και ανεξάρτητο από τα κομματικά μαγαζιά των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων (ΠΑΣΠ,ΔΑΠ,ΠΚΣ), που μπορεί να θέσει τέλος στην επίθεση που εξαπολύεται στην γενιά μας. Για εμάς, οι διαδικασίες αυτές, πρέπει να διαπερνάνε κάθε κοινωνικό χώρο από τις σχολές, τα σχολεία, τις γειτονιές μέχρι και τους χώρους εργασίας, να συντονίζονται σε μόνιμη βάση και να θίγουν κάθε ζήτημα από την πολιτική μέχρι τον πολιτισμό σε αντιπαράθεση με την κυρίαρχη αφήγηση που μας επιβάλλεται. Στο πρόταγμα της υποταγής σε αυτήν, εμείς απαντάμε με ένα αντι-πρόταγμα διαρκών αγώνων για την επιβολή των συμφερόντων των «από τα κάτω». Μέσα από τα δικά μας όργανα πολιτικής – επιβολής, η νεολαία μπορεί και πρέπει να οργανωθεί και να αγωνιστεί, στο πλευρό του λαού, για την εξασφάλιση και διεύρυνση σε ΜΟΡΦΩΣΗ: σφαιρική και ολόπλευρη προσαρμοσμένη στις ανάγκες της κοινωνίας και όχι της αγοράς, χωρίς ταξικούς φραγμούς. ΔΟΥΛΕΙΑ: πάνω στο αντικείμενο που σπουδάζουμε με πλήρη και εξασφαλισμένα εργασιακά δικαιώματα και συνδικαλιστικές ελευθερίες για όλους, κόντρα στην εργοδοτική τρομοκρατία. ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ: ενάντια στην κρατική καταστολή και στη φασιστική απειλή. Όλα αυτά στην προσπάθεια οικοδόμησης ενός νέου φοιτητικού κινήματος, που θα παίζει ρόλο καταλύτη στην ανάπτυξη ενός μαζικού – νεολαιίστικου κινήματος που θα σαρώσει κάθε πτυχή των αντιλαϊκών πολιτικών και των αντιδραστικών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 22/03 ΣΤΙΣ 13.00 ΣΤΟ ΑΜΦ.ΣΙΔΕΡΗ

ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΕΛΛΟΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ… ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ «ΘΕΛΩ» ΜΑΣ

Το διεθνές πλαίσιο τους πρώτους μήνες του 2017 φαίνεται να έρχεται από ένα όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι και είτε με μικρής κλίμακας συρράξεις είτε με διπλωματικά επεισόδιά μοιάζει με σκηνικό «ψυχρού πολέμου». Παράλληλα, με την ανάδυση σε όλο τον πλανήτη ακροδεξιών, ρατσιστικών και φασιστικών πολιτικών, τύπου Τραμπ στην Αμερική και Λεπεν στη Γαλλία, ιδεολογήματα που έχουν να κάνουν με «μεγάλες» εθνικές αφηγήσεις είναι ιδιαίτερα στη μόδα, ακόμα και σε ελληνικό έδαφος. Είναι σημαντικό λοιπόν σε αυτό το πλαίσιο, η νεολαία να μείνει έξω από τα παιχνίδια των πολεμοχαρών πολίτικών. Ιδιαίτερα στην «γειτονία» μας, με την αστάθεια στα πρόθυρα του ακήρυχτου εμφυλίου που υπάρχει στα Σκόπια και την Τουρκία και τον ρόλο που θέλει να παίξει η ελληνική κυβέρνηση και ο ελληνικός στρατός στην περιοχή, εκείνου του «παράγοντα σταθερότητας», η νεολαία πρέπει να μην τσιμπήσει σε αυτά τα αφηγήματα και να προτάξει την διεθνιστική αλληλεγγύη απέναντι στις κούρσες των εξοπλισμών και στα «θερμά επεισόδιά». Το έκδηλο αντιπολεμικό αίσθημα που υπάρχει στη νεολαία παραδοσιακά, είναι το μόνο που μέσω της αντιπολεμικής πάλης μέσα στους ιδίους τους φοιτητικούς συλλόγους αλλά και γενικότερα στους χώρους που εργάζεται ζει και αναπνέει η νεολαία, μπορεί να διασφαλίσει την ειρήνη στην περιοχή.

Την ίδια στιγμή που τα μαύρα σύννεφά του πολέμου κάνουν την εμφάνιση τους σε διεθνές επίπεδο, στην Ελλάδα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πραγματοποίει μια ακόμα τύποις σκληρή μάχη απέναντι στους θεσμούς για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης του 3^ου μνημονίου. Η πραγματικότητα όμως είναι πως στο βωμό ακόμα μιας δόσης θα θυσιαστούν ακόμα περισσότερα εργατικά δικαιώματα μέσω του νέου συνδικαλιστικού νόμου που περιορίζει ραγδαία το δικαίωμα στην απεργία. Ενώ η επίθεση του κεφαλαίου στον λαό συνεχίζεται ακόμα με πιο αναβαθμισμένο τρόπο περικόπτοντας ακόμα περισσότερο μισθούς και συντάξεις και αυξάνοντας ταυτόχρονα την φορολογία. Σε αυτό το πλαίσιο η λαομίσητη κυβέρνηση προσπαθεί μέσω ενός έντεχνου ανταγωνισμού πάνω από το αιγαίο μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από την συζήτηση για τα μέτρα που έρχονται κλείνοντας στην ουσία μια δεκαετία μνημονίων και τρομοκρατίας πάνω στον ελληνικό λαό.

Σε σύμπνοια με την επίθεση στις ανάγκες και τα δικαιώματα του λαού, η κυβέρνηση και το σύνολο του αστικού μπλοκ επιχειρούν να δημιουργήσουν έναν ακόμα πιο ασφυκτικό κλοιό για τη νεολαία μέσα από τις μπάρες στα ΜΜΜ αλλά και με την επίθεση στις δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί και εμπεδωθεί στους ίδιους τους φοιτητικούς συλλόγους. Χαρακτηριστικά, είναι τα παραδείγματα των διώξεων των φοιτητών σε Ξάνθη και Κρήτη, η σεξιστική επίθεση στο Βόλο και το περιστατικό με τον Συρίγο στην Παντειο. Η καθηγητική αυθαιρεσία από την μία δεν γινόταν ποτέ ανεκτή από τους φοιτητικούς συλλόγους και από την άλλη δεν υπάρχει σαν μεμονωμένο περιστατικό κάποιων «σαδιστών» καθηγητών, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι καθεστωτικές δυνάμεις ΠΑΣΠ-ΔΑΠ. Η καθηγητική αυθαιρεσία, προσπαθεί να βγάλει το κεφάλι από την τρύπα της γιατί έρχεται να λειτουργήσει σαν μέσο εμβάθυνσης και εμπέδωσης της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Τα μαζικά κοψίματα, μπαίνουν στο ίδιο καλάθι με τις επιθέσεις στο άσυλο, τις προσπάθειες εκφοβισμού φοιτητών και τις προτάσεις για μείωση εισακτέων στα ΑΕΙ, ακριβώς επειδή είναι τα μέσα εκείνα που θα δημιουργήσουν ακόμα περισσότερα ταξικά φίλτρα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και θα στηρίξουν το σύνολο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Τις πολιτικές τις οποίες στο πανεπιστήμιο στηρίζουν σε αγαστή συνεργασία οι πρυτανικές αρχές και οι καθεστωτικές δυνάμεις ΠΑΣΠ-ΔΑΠ.

Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που επιχειρείται κυρίαρχα με την υποστήριξη όλων των ΜΜΕ και όλων των κυβερνήσεων στα χρόνια της κρίσης τείνει πλέον να έχει κατασταλάξει σε δύο βασικούς στόχους για την τριτοβάθμια εκπαίδευση αυτήν την περίοδο. Ο ένας είναι η δημιουργία και η εμπέδωση όλο και περισσότερων ταξικών φραγμών και ο δεύτερος η ακόμα μεγαλύτερη επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου μέσω ενός νέου σταδίου πλέον, αυτού της αυτοχρηματοδότησης των ιδρυμάτων. Το δάνειο των 183 εκατ. ευρώ για την παιδεία από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων στην ουσία είναι ένα «μνημόνιο» για την παιδεία με όρους που θα έχουν άμεση σχέση με την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ. Η εισήγηση της συνόδου πρυτάνεων για μείωση των εισακτέων κατά 50%, τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά αλλά και η επαναφορά των συμβουλίων ιδρύματος, με τη νέα μορφή των περιφερειακών συμβουλίων είναι τα εργαλεία για την εμπέδωση αυτών των ταξικών φίλτρων. Το μοντέλο του μικρού και ευέλικτου πανεπιστημίου από την άλλη, αυτού που θα βρίσκει τους πόρους για την λειτουργία του από μόνο του είναι το μοντέλο πανεπιστημίου που θέλει να εγκαθιδρύσει το κεφάλαιο. Ένα πανεπιστήμιο δηλαδή που η διαπλοκή του με την αγορά θα είναι αναγκαία για την επιβίωσή του. Ένα πανεπιστήμιο που οι εταιρείες θα κάνουν πάρτι και θα παράγει αποφοίτους μιας χρήσης για τους καπιταλιστές.

Όσον αφορά τώρα την κατάσταση στη Γεωπονική που κάποιοι νομίζουν πως είναι ιδανική. Στο Γεωπονικό υπάρχει μια έντονη τάση ευθυγράμμισης του πανεπιστημίου με τα ιδεολογήματα “του κερδοφόρου πανεπιστημίου”, “την ιδιωτική χρηματοδότηση”, τη σύνδεση του πανεπιστημίου με την αγορά”. Τα συμπεράσματα της εξωτερικής αξιολόγησης καταδεικνύουν ακριβώς αυτό. Το 51% της χρηματοδότησης της σχολής προέρχεται από ιδιωτικές πηγές, κάποια εργαστήρια έχουν συνδεθεί άρρηκτα με συγκεκριμένες επιχειρήσεις όπως η ΦΑΓΕ, ο Κορρές κλπ, ενώ ολόκληρες πτυχές του πανεπιστημίου όπως η σίτιση έχουν πουληθεί εξ’ ολοκλήρου σε ιδιώτες. Σε αυτό το σημείο είναι που οι εκφυλισμένες καθεστωτικές παρατάξεις σπεύδουν να υπερασπιστούν όλα τα παραπάνω παραδείγματα και να δηλώσουν την πίστη τους στην ιδιωτικοποίηση – επιχειρηματικοποίηση της παιδείας. Η αντίθεσή μας στα πρότυπα του επιχειρηματικού πανεπιστημίου, όπως ακολουθούνται τόσο στο εξωτερικό όσο όμως και στην Ελλάδα, δεν εδράζεται μόνο στην αξιακή μας θέση για δημόσια δωρεάν πανεπιστήμιο ανοιχτό σε στην νεολαία, αλλά αντίθετα πατάει σε πρακτικές και υλικές απολήξεις που αποδεικνύουν πως η προσαρμογή της παιδείας σε ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και στην λογική “κέρδους – ζημιάς”, αντικειμενικά σημαίνει υποτίμηση των αναγκών της πληττόμενης πλειοψηφίας. Τεκμήριο αποτελεί πάλι το ίδιο το Γεωπονικό, καθώς την ίδια ώρα που τρέχουν στο εσωτερικό του αμύθητα πάρε – δώσε μεταξύ μεγαλοκαθηγητών και επιχειρηματικών ομίλων οι ανάγκες των φοιτητών δεν καλύπτονται ούτε στο ελάχιστο.  Τα εργαστήρια και τα γνωστικά αντικείμενα που δεν θεωρούνται κερδοφόρα και αναγκαία για τη νέα σελίδα του «σύγχρονου Γεωπονικού» υποβαθμίζονται συνεχώς με αποτέλεσμα στην ουσία να καταργούνται. Η εργολαβία στην σίτιση δεν καλύπτει τις ανάγκες όλων των φοιτητών, ενώ προσπαθεί συνεχώς να εγκαθιδρύσει ένα κλίμα τρομοκρατίας στους εργαζόμενους φοιτητές του εστιατορίου με συνεχόμενες απειλές για απόλυση, μείωση μισθού και σκληρές συμπεριφορές. Εστίες Γεωπονικού δεν υπάρχουν, παρά μόνο ελάχιστα δωμάτια που παραχωρούνται από εστίες άλλων ιδρυμάτων. Τα παραπάνω παραδείγματα, γεννούν ένα τεράστιο ερώτημα που οι καθεστωτικές δυνάμεις, η πρυτανεία και το Υπουργείο αρνείται να απαντήσει πεισματικά. Που πάνε τόσα λεφτά που κυκλοφορούν μέσα στο πανεπιστήμιο; Γιατί την ίδια ώρα που κάποιοι χτίζουν περιουσία μέσα από την διαπλοκή ιδιωτών – πανεπιστήμιο, οι παροχές και οι υποχρεώσεις του πανεπιστημίου ως προς τους φοιτητές συνεχώς αναιρούνται; Ο Φοιτητικός Σύλλογος την Τετάρτη βαίνει στην Γενική Συνέλευση ώστε να σταματήσει επιτέλους η κοροϊδία ως προς το πρόσωπό του με αίτημα την πλήρη δημοσιοποίηση της οικονομικής λειτουργείας του συλλόγου και την απαίτηση τα λεφτά να κατευθύνονται στις ανάγκες και τις επιθυμίες των φοιτητών.

Το ζήτημα της πρακτικής άσκησης στο Γεωπονικό φανερώνει με τον πιο έκδηλο τρόπο, την οξύμωρη και αντιφατική ιεράρχηση της χρηματοδότησης στη σχολή αλλά και συνολικά στην παιδεία. Καθώς ο ισχνός μισθός της πρακτικής που καταβαλλόταν στους φοιτητές έχει να πληρωθεί από το 2014, την ίδια ώρα που τεράστια ποσά πάνε για ηλεκτρικά λεωφορεία και εγκατάσταση φωτοβολταϊκών. Μπορεί η αυτόματη αναδίπλωση από πλευράς πρυτανείας και η δέσμευσή της πως τελικά τα λεφτά θα δοθούν στους φοιτητές να αποτελεί μια πρώτη νίκη. Παρόλα αυτά, τώρα είναι που ο αγώνας πρέπει να πλαισιωθεί από απόφαση γενικής συνέλευσης και να πάρει την πολιτική σφραγίδα του συλλόγου, ώστε να διασφαλιστεί πως τα λεφτά θα πληρωθούν όντως και το ζήτημα δεν θα ξεχαστεί μέσα από μια προφορική δέσμευση. Κόντρα στις χαζές δικαιολογίες Πρυτανείας και ΠΑΣΠ, πως το πρόβλημα έγκειται σε γραφειοκρατικά προβλήματα, το βαθύτερο αίτιο για το καθεστώς απλήρωτης εργασίας στα πανεπιστήμια είναι βαθιά πολιτικό. Η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εκμετάλλευση φοιτητών – διδακτορικών μέσα από τα πανεπιστήμια αποτελεί πάγια κατεύθυνση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης προκειμένου τα ιδρύματα και οι φοιτητές να αποτελούν πηγές κερδοφορίας για το ιδιωτικό κεφάλαιο. Η πάλη για άμεση και όχι αναδρομική καταβολή των δεδουλευμένων μας για μας πρέπει να συνοδευτεί με μια συνολικότερη γκάμα αιτημάτων που θα μας εξασφαλίζει στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα. Για μας, ο φοιτητικός σύλλογος μέσα από αγωνιστική απόφαση μπορεί και πρέπει να διεκδικήσει στο τώρα:

1) Άμεση καταβολή των δεδουλευμένων – Όχι στην κοροϊδία της πρυτανείας που μας εμπαίζει με καταβολή 2–3 χρόνια μετά την πρακτική άσκηση.

2) Αύξηση των μισθών της πρακτικής, καθώς τα 80 ευρώ το δίμηνο δεν φτάνουν ούτε για χαρτζιλίκι, ενώ δουλεύουμε κανονικά 8ωρα σαν κανονικοί εργαζόμενοι.

3) Κατάργηση της μισθολογικής διαφοράς μεταξύ πρακτικών ΕΣΠΑ και μη, καθώς η στόχευση αυτής της διαφοράς είναι να καλλιεργηθεί κλίμα ανταγωνισμού και κανιβαλισμού μεταξύ των φοιτητών (βαθμολογικά κριτήρια για ΕΣΠΑ).

4) Υπογραφή συλλογικής σύμβασης μεταξύ πρυτανείας και όλων των πρακτικάριων, με πρότυπο κανονισμό που θα φέρει ο ίδιος ο φοιτητικός σύλλογος μέσα από το αγωνιστικό πλαίσιο, ώστε να ασφαλιζόμαστε σε περίπτωση ατυχήματος και εργοδοτικής αυθαιρεσίας και να έχουμε την δυνατότητα συνδικαλιστικής έκφρασης στους χώρους δουλειάς.

Μπορεί οι καθεστωτικές δυνάμεις – Πρυτανεία – Κυβέρνηση – Ε.Ε. να πιστεύουν πως η νεολαία ξόφλησε. Πως έχει αποκοπεί από τις αγωνιστικές της παρακαταθήκες και τον έμφυτο ριζοσπαστισμό της. Η οριακή κατάσταση που έχουν περιέλθει τα πανεπιστήμια καθώς και η ποιοτικά αναβαθμισμένη επίθεση στην παιδεία μέσα από την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, σε συνδυασμό με την συνέχιση των αντιλαϊκών πολιτικών από την λαομίσητη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν τον κόμβο ώστε η νεολαία να σπάσει την νηνεμία και την εκνευριστική ομαλότητα που επικρατεί στην κοινωνία. Να διεκδικήσουμε τώρα ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό στην νεολαία και στους αγώνες της, μαζικό υποδοχέα της νέας γενιάς, με λεφτά για τις δικές μας ανάγκες και όχι για τις επιχειρήσεις, το χρέος, τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς κ.ο.κ.. Η φοιτητιώσα νεολαία μέσα από τους φοιτητικούς της συλλόγους, μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο στην ανάπτυξη ενός μαζικού – νεολαιίστικου κινήματος που θα σαρώσει κάθε πτυχή των αντιλαϊκών πολιτικών και των αντιδραστικών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Χτίζοντας στα θεμέλια του σάπιου κόσμου τους τις δομές εκείνες που θα εξυπηρετούν τις δικές μας ανάγκες και δικαιώματα σε ΜΟΡΦΩΣΗ, σφαιρική και ολόπλευρη προσαρμοσμένη στις κοινωνικές ανάγκες ΔΟΥΛΕΙΑ, με πλήρη και εξασφαλισμένα δικαιώματα ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ για τον λαό και την νεολαία.

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 22/03 ΣΤΙΣ 13.00 ΣΤΟ ΑΜΦ.ΣΙΔΕΡΗ

Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΓΕΩΠΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΒΑΣΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

 Πρόσφατα ανακοινώθηκαν δημόσια τα αποτελέσματα της εξωτερικής αξιολόγησης του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Η κατάσταση του πανεπιστημίου σύμφωνα με την αξιολόγηση παρουσιάζεται αν όχι ιδανική τουλάχιστον ιδιαίτερα ικανοποιητική. Και όντως είναι αλήθεια ότι το ΓΠΑ  έχει πετύχει να φέρει εις πέρας σημαντικές τομές!

Aς δούμε όμως πιο συγκεκριμένα αυτές τις «καινοτομίες»... Αρχικά, πλέον μπορούμε να μιλάμε για ένα πανεπιστήμιο που διεξάγει κυρίαρχα ιδιωτική έρευνα για τις ανάγκες των επιχειρήσεων. Το 51% της χρηματοδότησης του ΓΠΑ το 2016 προέρχεται από ιδιωτικό κεφάλαιο! Την χρηματοδότηση συμπληρώνουν τα προγράμματα ΕΣΠΑ(12%) και διάφοροι δημόσιοι φορείς(37%). Καλύπτουν όμως αυτά τα χρήματα ανάγκες του πανεπιστημίου και των φοιτητών ; Σίγουρα όχι! Για αυτό δαπανούνται εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ στον εξοπλισμό του γεωπονικού με φωτοβολταικά εταιρείας του ομίλου Μυτιληναίου (ενός από τους ισχυρότερους επιχειρηματικούς ομίλους παγκοσμίως) την ίδια στιγμή που η Πρυτανεία και το Υπουργείο χρωστάνε πάνω από 180 χιλιάδες ευρώ στους φοιτητές της Γεωπονικής καθώς οι πρακτικές που υποχρεωτικά ασκούμε για να πάρουμε πτυχίο παραμένουν απλήρωτες από το 2014! Οι τομείς που είναι κερδοφόροι για το ελληνικό κεφάλαιο λειτουργούν χωρίς προβλήματα και είναι σε θέση να διεξάγουν έρευνες (π.χ. γαλακτοκομία) ενώ οι υπόλοιποι τομείς υποχρηματοδοτούνται και οδηγούνται στην διάλυση(π.χ. εδαφολογία). Ιδιωτική χρηματοδότηση δηλαδή, σημαίνει λεφτά από τις επιχειρήσεις σε κερδοφόρα τμήματα του πανεπιστήμιου, με σκοπό την επιστροφή τους ξανά στην επιχείρηση εις διπλούν, τριπλούν κλπ. Μέσα σε αυτό συγκαταλέγεται η πλήρης εκμετάλλευση των δομών-εγκαταστάσεων του πανεπιστημίου από την επιχείρηση και η εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού που θα παράγει αυτό το κέρδος στην εκάστοτε επιχείρηση, που είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και οι φοιτητές-μεταπτυχιακοί-διδακτορικοί. Με λίγα λόγια, αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε μαύρα και ανασφάλιστα για την εκάστοτε επιχείρηση, με εξαντλητικά ωράρια καθημερινά, χωρίς καμία αμοιβή για την εργασία μας και χωρίς κανένα δικαίωμα. Παράγουμε ερευνητικό έργο για τις επιχειρήσεις, κυρίως μέσω των πτυχιακών μας, στο οποίο δεν έχουμε κανένα δικαίωμα για τη δικιά μας εργασία, δεν την απολαμβάνουμε εμείς, αφού αυτήν την καρπώνεται εξολοκλήρου αυτός που τη χρηματοδοτεί. Οι επιχειρηματικοί όμιλοι καρπώνονται όλη τη δημιουργικότητά μας, καρπώνονται τον ελεύθερο μας χρόνο, τη φαντασία μας, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την εργασία μας, με μόνο γνώμονα την αύξηση των κερδών τους. Γι’ αυτούς αποτελούμε αναλώσιμο εργατικό δυναμικό, εργαζομένους μιας χρήσης για μια πατέντα που θα παράγουμε για χάρη τους, αριθμούς στα λογιστικά excel τους.

Στην ίδια λογική προτείνεται η δημιουργία Κέντρου Παροχής Υπηρεσιών όπου το κοινό (μικρές επιχειρήσεις και ιδιώτες)έναντι αμοιβής θα απευθύνονται στο Γεωπονικό, το οποίο μέσω της εργασίας του έμπειρου προσωπικού και των ¨ερευνητών¨ που διαθέτει θα πραγματοποιεί συγκεκριμένες εργασίες, (π.χ. αναλύσεις εδάφους), με σκοπό την αύξηση των εσόδων του ιδρύματος. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα η ολότητα της γνώσης εντός της σχολής να διαλύεται και οι φοιτητές να μετατρέπονται σε αποδέκτες αποσπασμένων κομματιών γνώσης, δεξιοτήτων και skills. Με λίγα λόγια, η γνώση και η έρευνα έρχονται να εναρμονιστούν πλήρως με τις ανάγκες που έχουν οι επιχειρήσεις για την αύξηση των κερδών τους. Ο κατακερματισμός των γνωστικών αντικειμένων, οι αλλαγές στα προγράμματα σπουδών, οι συγχωνεύσεις μαθημάτων και η ολοένα και πιο εξειδικευμένη γνώση το αποδεικνύουν με τον πιο εμφατικό τρόπο. Γι’ αυτούς, δε χρειάζεται να κατέχουμε την ολότητα του γνωστικού αντικειμένου, την πλήρη εποπτεία αυτού, αλλά αυτό το εξειδικευμένο κομμάτι στο οποίο μπορούν να μας εκμεταλλευτούν, μέχρι να βρεθεί κάτι άλλο, πιο «καινοτόμο» και να μας πετάξουν στον κάδο των αχρηστιών. Άλλωστε, είναι προφανές ότι οι εταιρείες που χρηματοδοτούν το γεωπονικό το κάνουν σε μια λογική οφέλους-κόστους και όχι για να στηρίξουν την δημόσια παιδεία. Όλες αυτές οι εταιρείες αποκομίζουν άμεσα και έμμεσα κέρδος. Από πού ; Μα φυσικά από την απλήρωτη εργασία των φοιτητών. Σε όλες αυτές τις εταιρείες πρόκειται να προστεθεί μία ακόμα…. το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο. Μια εταιρεία, μάλιστα πιστοποιημένη και από διεθνείς οργανισμούς μιας και όπως μας πληροφορεί η εξωτερική αξιολόγηση, η πρυτανεία περιμένει μέσα στο τρέχον έτος να αποκτήσει και ISO:9001, όπως κάθε μεγάλη εταιρεία θέλει για τον εαυτό της, με σκοπό να διαφημίζει με τους καλύτερους όρους τα προϊόντα της στην αγορά. Τα προϊόντα της που θα ναι είτε από την τζάμπα εργασία των φοιτητών του πανεπιστημίου ή οι ίδιοι οι απόφοιτοι «μιας χρήσης» για την αγορά εργασίας.

Για αυτό το λόγο το πόρισμα της αξιολόγησης προτείνει την προσέλκυση μεταπτυχιακών φοιτητών που εκτός του ότι παρέχουν απλήρωτη εργασία αναγκάζονται να πληρώνουν κιόλας στο όνομα της ¨απόκτησης γνώσης¨. Ακόμα η εξωτερική αξιολόγηση προτείνει την μείωση εισακτέων κατά 50% καθώς οι ανάγκες της αγοράς για διενέργεια κερδοφόρας έρευνας και παροχή ειδικευμένου εργατικού δυναμικού τυγχάνει να απαιτούν λιγότερους φοιτητές σε σχέση με τα σημερινά επίπεδα εισακτέων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, θέλουν ένα πανεπιστήμιο «μικρό» που δε θα παράγει τόσους πολλούς εργαζομένους, καθώς ένα πολύ μικρό ποσοστό αυτών θα καλύψει τις ανάγκες της παραγωγής στην αγορά εργασίας-με τους χειρότερους όρους(υποκατώτατος μισθός για τη νεολαία, χωρίς καμιά ασφάλιση κλπ)-, ενώ το υπόλοιπο θα πεταχτεί στον βούρκο της ανεργίας, στις νέες μορφές εργασίας(8μηνα voucher, EΣΠΑ), στις part-time jobs ως αναλώσιμο φτηνό εργατικό δυναμικό. Δηλαδή, όπως μια επιχείρηση δεν μπορεί να απασχολεί παραπάνω εργαζόμενους από όσους χρειάζεται, έτσι και το “μικρό και ευέλικτο” πανεπιστήμιο  δεν μπορεί να ενσωματώσει όλη τη μαθητική νεολαία. Στα ήδη υπάρχοντα ταξικά φίλτρα (φροντιστήρια, δυνατότητα εγκατάστασης σε άλλη πόλη, βεβαρημένο πρόγραμμα σπουδών που δεν μπορεί να ακολουθήσει όποιος εργάζεται κ.ο.κ.), προτείνεται περαιτέρω όξυνσή τους. Σε αυτό το πλαίσιο προφανώς, μέσα σε αυτό το «μικρό-ευέλικτο» πανεπιστήμιο που λειτουργεί με όρους επιχείρησης, με όρους παραγωγής κέρδους, δε χωράνε αντιστάσεις, δε χωράνε συλλογικοί αγώνες, δε χωράει καμιά φωνή που αμφισβητεί την ίδια την υπόστασή του. Υπό αυτό το πρίσμα, θέλουν να μετατρέψουν τα πανεπιστήμια από φορείς υποδοχής της νεολαίας σε μία “σύνοδο κορυφής” όπου μέσα σε αυτά θα χωράνε οι λίγοι και καλοί, οι οικονομικά δυνατότεροι και οι πειθήνιοι και υπάκουοι. Χαρακτηριστικά παραδείγματα σε αυτή την κατεύθυνση αποτελούν τα αλλεπάλληλα φαινόμενα ποινικοποίησης και στοχοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης φοιτητών (Ξάνθη, Ηράκλειο Κρήτης), αφού για να λειτουργεί καλά μια τέτοια κερδοφόρα επιχείρηση πρέπει να τσακιστεί κάθε επικίνδυνη φωνή που θα εναντιώνεται στην υπάρχουσα κατάσταση. 

Η αυτοχρηματοδότηση των ιδρυμάτων που προωθεί το Υπουργείο Παιδείας και Έρευνας σύμφωνα με τις οδηγίες της Ε.Ε. και άλλων διεθνών οργανισμών, καθώς και η χρηματοδότηση μέσα από τα προγράμματα ΕΣΠΑ πάνε χέρι χέρι με την τζάμπα εργασία, τις απλήρωτες πρακτικές κα την δωρεάν εκμετάλλευση/πώληση των πτυχιακών εργασιών των φοιτητών, προπτυχιακών και μεταπτυχιακών. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που η πολυπόθητη οικονομική «ανάπτυξη» πάει χέρι χέρι με τον εργασιακό μεσαίωνα που μας επιβάλλουν Κυβέρνηση- Ε.Ε.-Κεφάλαιο. Έτσι, το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο βραβεύεται σε διεθνείς εκθέσεις για τα προϊόντα και την έρευνα που παράγει όχι απλά την ίδια στιγμή που τομείς του πανεπιστημίου καταρρέουν και επικρατούν εντός του συνθήκες μαύρης/ανασφάλιστης εργασίας(σίτιση-καθαριότητα-πρακτικές) αλλά εξαιτίας αυτών των συνθηκών.

     Για εμάς, ο Φ.Σ. οφείλει να πάρει σαφή και ξεκάθαρη θέση απέναντι σε κάθε πτυχή της επιχειρηματικοποίησης των πανεπιστημίων. Το φοιτητικό κίνημα μπορεί και πρέπει άμεσα να μπλοκάρει-σαμποτάρει κάθε επιχειρηματική λειτουργία των σχολών και ταυτόχρονα να επιβάλλει μαχητικά τις δικές του ανάγκες και δικαιώματα, μέσω των δικών του οργάνων λαϊκής πολιτικής-επιβολής, τις γενικές συνελεύσεις και το μόνιμο συντονισμό αυτών. Απαιτούμε και επιβάλλουμε τα δικαιώματά μας σε ΜΟΡΦΩΣΗ, σφαιρική και ολόπλευρη προσαρμοσμένη στις ανάγκες της κοινωνίας και όχι των πολυεθνικών ομίλων, με ανθρώπινους όρους φοίτησης χωρίς ταξικούς και εξεταστικούς φραγμούς. ΔΟΥΛΕΙΑ με πλήρη και εξασφαλισμένα εργασιακά δικαιώματα, κόντρα στον εργασιακό μεσαίωνα που μας επιβάλλουν, για να ορίζουμε εμείς τους όρους με τους οποίους θα δουλεύουμε κόντρα στην εργοδοτική αυθαιρεσία, με δημόσια και πλήρη ασφάλιση χωρίς Voucher, 8μηνα, ελαστικές μορφές απασχόλησης, με αύξηση των μισθών-μείωση του χρόνου εργασίας, ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ: σε όλους τους κοινωνικούς χώρους κόντρα στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό και την ποινικοποίηση των κοινωνικών και πολιτικών αντιστάσεων εντός και εκτός πανεπιστημίων, διεύρυνση των λαϊκών ελευθεριών ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό και την φασιστική απειλή. Όλα τα παραπάνω προφανώς εντάσσονται στο συνολικότερο αγώνα που πρέπει να κορυφωθεί ενάντια στο σύνολο των αστικών πολιτικών της Ε.Ε. και του μεγάλου κεφαλαίου. Η ρήξη και η αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από τα σφαγεία των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων αποτελεί μονόδρομο για το λαό και τη νεολαία, αν θέλουμε να δούμε καλύτερες μέρες.

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 21/03 ΣΤΙΣ 13.00, ΣΤΟ ΑΜΦ.ΣΙΔΕΡΗ

ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ MIKEL ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΖΩΕΣ

 Στις 2 Μαρτίου εργαζόμενος διανομέας στο MIKEL της Λ. Αθηνών στον Κολωνό τραυματίστηκε βαρύτατα σε εργατικό ατύχημα εν ώρα εργασίας, όπου και υπέκυψε στα τραύματά του στις 9 Μαρτίου γεμίζοντας μας με θλίψη και οργή για το νέο εργοδοτικό έγκλημα μετά από αυτό στα Everest στη πλατεία Βικτωρίας. Ο Μέμο ήταν 22 χρονών και δούλευε ως διανομέας στη γνωστή αλυσίδα καφέ MIKEL, έδινε και αυτός όπως κι εμείς το δικό του αγώνα επιβίωσης αντιμέτωπος με την ακραία εκμετάλλευση των αφεντικών του που των έστελναν καθημερινά απροστάτευτο σε μια άνιση μάχη στην άσφαλτο με αντίτιμο ένα φτωχοκάματο τρόμου και εξαθλίωσης. Δεν ήταν η «κακιά στιγμή», δεν ήταν «γραφτό του». Είναι μια αθλιότητα χωρίς τέλος. Το ξέρουμε όλοι πια, τα παιδιά με τα μηχανάκια δέχονται απίστευτη πίεση στη δουλειά τους. Κακοσυντηρημένα οχήματα, με έξοδα που επιβαρύνουν εξ’ ολοκλήρου το διανομέα, ελλειπής ή και καθόλου εξοπλισμός μοτοσυκλετιστή, άγχος, τρέξιμο, τηλέφωνα και νευρική οδήγηση, όλα ενορχηστρωμένα από εργοδοσίες που δε λογαριάζουν τίποτα μπροστά στην αύξηση των κερδών τους.

   Ο εργασιακός μεσαίωνας που επικρατεί στα MIKEL δεν είναι κάτι νέο . Η «επιτυχία» τους βασίζεται στη χρήση ολόκληρου του αντεργατικού οπλοστασίου που έχει δημιουργηθεί από την Ε.Ε κατά παραγγελία του κεφαλαίου και το οποίο νομοθέτησαν σταδιακά όλες οι κυβερνήσεις. Το μενού περιλαμβάνει τα πάντα, εξαντλητικά ωράρια, ανύπαρκτα μέτρα ασφάλειας και υγιεινής, εργοδοτική τρομοκρατία, εκδικητικές απολύσεις, ημερομίσθια πείνας, ακραία εντατικοποίηση, πολύαπασχόληση σε 2 και 3 πόστα . Πρόκειται για ένα εκρηκτικό μίγμα επικινδυνότητας που αναγκάζει τους εργαζόμενους να ρισκάρουν την ίδια τους τη ζωή για να αντιμετωπίσουν τη φτώχεια και την ανέχεια στην οποία τους έχουν καταδικάσει κεφάλαιο και Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Αλυσίδα MIKEL διατηρεί 122 καταστήματα στην Ελλάδα, ενώ δεν πέρασαν ούτε 10 μήνες από τις φιέστες για το πρώτο κατάστημά της στο Ντουμπάι. Αφού, λοιπόν, αυτοί μιλάνε με αριθμούς, ας δούμε λίγο πόσο κοστίζει μια ανθρώπινη ζωή μέσα από τα δικά τους μάτια:

«Για το 2014 η αλυσίδα, κατάφερε να διπλασιάσει το τζίρο της σε σχέση με το 2013, καθώς οι πωλήσεις της ανήλθαν στα 3,4 εκατ. ευρώ έναντι 1,5 εκατ ευρώ. Τα προ φόρων κέρδη του Ομίλου ανήλθαν στα 2,1 εκατ ευρώ έναντι 991 χιλ. ευρώ το 2013».

Αυτοί είναι οι «κύριοι» με τις γεμάτες τσέπες και τα ματωμένα χέρια!

Ταυτόχρονα η ανεργία και η επισφάλεια εξακολουθεί να συντηρείται ως μορφή πίεσης για να υποχωρήσουμε κι άλλο, για να δεχθούμε μεγαλύτερους περιορισμούς  στα δικαιώματα μας μέχρι να μετατραπεί η εργασία σε δουλεία και εμείς σκλάβοι στα σύγχρονα κάτεργα του επισιτισμού. Αυτό είναι το μοντέλο «εργασίας» που χτίζουν σε όλους τους κλάδους από κοινού Κυβέρνηση και Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτό είναι το μέλλον που μας επιφυλάσσουν, αυτή είναι η «ανάπτυξη» που υπόσχονται.

    Η «μείωση του κόστους» που κυνηγάει το κεφάλαιο και η εργοδοσία, δεν βασίζεται μόνο στον απλήρωτο ιδρώτα των εργαζομένων, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, τα εξοντωτικά ωράρια, τη συνεχή πίεση και την υπερ-εντατικοποιημένη εργασία, αλλά χτίζεται με τις θυσίες ανθρώπινων ζωών στο βωμό του κέρδους.

   Απάντησή μας, ένα εργατικό κίνημα κόντρα στη λογική του αστικοποιημένου συνδικαλισμού, που θα συντρίψει την πολιτική που γεννά τα εργοδοτικά εγκλήματα. Αγώνας για ζωή με αξιοπρέπεια!

• Όχι άλλο εργατικό αίμα στη μηχανή παραγωγής κερδών για το κεφάλαιο

• Να πληρώσει η εργοδοσία για το νέο έγκλημα

• Μέτρα ασφάλειας και υγιεινής στους χώρους δουλειάς.

• Ίσα εργατικά δικαιώματα και μισθοί για όλους τους εργάτες

• Ανθρώπινοι ρυθμοί δουλειάς – Κάτω η εργοδοτική τρομοκρατία

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ… ή αλλιώς, για την παράσταση διαμαρτυρίας στην Πρυτανεία στις 02/03..

                         

Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε συνεχώς μάρτυρες όλων των αντιλαϊκών πολιτικών που ασκούνται από το αστικό μπλοκ ενάντια στον λαό και τη νεολαία. Οι συνέπειες όλων των αντιλαϊκών μέτρων και διατάξεων, αποτυπώνονται κάθε λεπτό μέσα στην καθημερινότητά μας. Από τη διάλυση κάθε έννοιας δημόσιου δωρεάν αγαθού, από τις τεράστιες μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, μέχρι και τον εργασιακό μεσαίωνα που προορίζουν για τη γενιά μας με τις νέες μορφές εργασίας, αλλά και τη νομιμοποίηση της μαύρης και ανασφάλιστης. Σε όλον αυτόν τον οχετό, έρχεται να προστεθεί και η επίθεση στην Παιδεία. Μια επίθεση που κρατάει χρόνια ολόκληρα σύμφωνα με μια σειρά νομοσχεδίων, κατευθύνσεων από την ΕΕ και τους μηχανισμούς της για την πλήρη μετάλλαξη των πανεπιστημίων σε ιδιωτικά, για την πλήρη απονέκρωσή τους από κάθε έννοια κοινωνικής και πολιτικής ζύμωσης, αλλά και την πλήρη αυταρχικοποίησης τους. Προφανώς όλα αυτά, τόσα χρόνια δε θα μπορούσαν να εφαρμοστούν στο σύνολό τους, γιατί υπάρχει ένα φοιτητικό κίνημα που έχει ανατρέψει ολόκληρα νομοσχέδια και υπουργούς παιδείας στο παρελθόν, αλλά και που δεν υποτάσσεται σε οποιαδήποτε πτυχή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και αν πάει να υλοποιηθεί.

Και έτσι λοιπόν, ερχόμαστε στη Γεωπονική εν έτη 2017, όπου ενώ η εξωτερική αξιολόγηση βγάζει πως το 2016 το 51% της χρηματοδότησης της σχολής είναι από τον ιδιωτικό τομέα και οι επιχειρήσεις αλωνίζουν, την ίδια ώρα οι πρακτικές των φοιτητών είναι απλήρωτες εδώ και 2 χρόνια με αποτέλεσμα το πανεπιστήμιο να χρωστάει στους φοιτητές πάνω

ΤΙ Ι   ΤΙ ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ Η ΠΡΥΤΑΝΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ:

              Η πρυτανεία δια στόματος του αντιπρύτανη κ. Ζωγραφάκη ισχυρίζεται πως επι 3 χρόνια το ζήτημα ήταν γραφειοκρατικό και είχε να κάνει με μια παράγραφο σε κάποιο νομοσχέδιο. Όπως λένε το ζήτημα ήταν ότι κάθε λίγο άλλαζαν οι υπουργοί παιδείας και δεν μπορούσαν εκείνος και κατ’ επέκταση το πανεπιστήμιο να πληρώσει τους φοιτητές της γεωπονικής. Στην ουσία, ακόμα μια φορά η πρυτανεία πετάει το μπαλάκι στο υπουργείο παιδείας, με μια γελοία δικαιολογία τάχα μου πως έγινε κάποιο λάθος στην συγγραφή ενός νόμου. Τα ίδια ακριβώς ισχυρίζεται και η ΠΑΣΠ. Φαίνεται πως ΠΑΣΠ-Πρυτανεία για ακόμη μια φορά βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία.. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας πείσουν πως για όλα μας τα προβλήματα φταίει η γραφειοκρατία. Είναι άραγε η γραφειοκρατία αυτή που απολύει εργαζομένους, που μειώνει μισθούς και συντάξεις, που πνίγει μετανάστες, που αφήνει απλήρωτους τόσους εργαζομένους και φοιτητές και όχι η πολιτική της κυβέρνησης-ΕΕ που με σθένος υπερασπίζονται μέσα στο πανεπιστήμιο; Για ακόμα μια φορά η πρυτανεία δεν φέρει την παραμικρή ευθύνη, αφού όπως εμβρόντητοι μάθαμε σήμερα, η πρυτανεία δεν έχει καμία σχέση με την κυβέρνηση και το αρμόδιο υπουργείο. Μάλιστα, εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως ο κ. αντιπρύτανης δεν μπόρεσε να απαντήσει για τα υπόλοιπα αιτήματά μας όπως η αύξηση του μισθού του πρακτικάριου, η πλήρη ασφάλιση του και η εξίσωση του μισθού των πρακτικών του ΕΣΠΑ με τις υπόλοιπες. Αρκέστηκε να πει πως τα δεδουλευμένα θα καταβληθούν άμεσα και πως η πρυτανεία θα βγάλει ανακοίνωση για αυτό και την ουσία της υπόθεσης την έκανε γαργάρα. Για τον κ. Ζωγραφάκη φαίνεται πως το να πάρει ένας φοιτητής τα ελάχιστα δεδουλευμένα του στην σημερινή κατάσταση έπειτα από τρία χρόνια είναι κάτι που και δεν έχει πολιτική προέκταση και ίσως να ναι και φυσιολογικό. Τέλος, η πρυτανεία δεσμεύτηκε πως θα βγάλει άμεσα εντός ημερών ανακοίνωση για το πότε και πώς θα πληρωθούν αυτά τα χρήματα.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΛΗΡΩΤΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ Η ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΑΛΛΑ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΟΥΣ :

Να επιβάλουμε αυτά που μας ανήκουν

Εμείς. από την πλευρά μας δεν πρόκειται να βγάλουμε «λάδι» καμιά Πρυτανεία.. όσοι διοικούν αυτό το πανεπιστήμιο, όσοι διαχειρίζονται όλες τις οικονομικές του λειτουργίες εν αγνοία των φοιτητών, είναι υπόλογοι σε όλον τον φοιτητικό σύλλογο για τη στάση τους και τις πράξεις τους. Μιας και ο κ. Ζωγραφάκης αναρωτιόταν τι κίνητρο θα είχε η πρυτανεία να παίζει πολιτικά παιχνίδια στην πλάτη των φοιτητών, ας του απαντήσουμε. Το ζήτημα των απλήρωτων πρακτικών και του γελοίου μισθού τους είναι βαθιά πολιτικό. Είναι μια προσπάθεια εμπέδωσης στη συνείδηση των φοιτητών ότι και μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο το «φυσιολογικό» και το νόμιμο, θα ναι το καθεστώς της μαύρης, ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας. Όλοι αυτοί(ΠΑΣΠ-ΔΑΠ-Πρυτανεία) που χρόνια ευαγγελίζονται και παρακαλούν να έρθουν ιδιώτες και επιχειρήσεις μέσα στις σχολές, ας μας πουν το εξής: Πώς γίνεται ένα κράτος και ένα πανεπιστήμιο που ξεπουλάει την έρευνα, τη γνώση και κάθε πτυχή του πανεπιστημίου στις ορέξεις των μεγάλων ομίλων (51% ιδιωτική χρηματοδότηση στο ΓΠΑ), την ίδια ώρα να μην έχει λεφτά για τις πρακτικές, να απολύει εργαζομένους, να συγχωνεύει μαθήματα και γνωστικά αντικείμενα, εργαστήρια να μη λειτουργούν, κατευθύνσεις να κλείνουν κλπ; Πώς γίνεται μέσα στη σχολή να δίνονται κονδύλια για ηλεκτρικά βανάκια και φωτοβολταικά, ενώ παράλληλα η Πρυτανεία είχε τους εργαζομένους στην καθαριότητα απλήρωτους για 6 μήνες; Ή πώς γίνεται να λειτουργούν προγράμματα έρευνας για τους λίγους πάνω από 500.000 ευρώ το καθένα, χρηματοδοτούμενα απευθείας από εταιρείες με ξεκάθαρο σκοπό την αναζήτηση λύσεων για την μεγαλύτερη κερδοφορία τους ( όπως αυτά από την αθηναϊκή ζυθοποιία στον εργαστήριο της Γεωργίας) και όμως οι πρακτικές να είναι απλήρωτες 2 χρόνια; Δεν μπορούμε να ανεχτούμε τα ψέματα και την κοροϊδία τους άλλο. Όταν στο σήμερα ακόμα και αυτό το γελοίο πόσο των 160 ευρώ το δίμηνο είναι αναγκαίο δεν μπορούμε να συναινούμε στο σιωπηλό του κόψιμο τα τελευταία 2 χρόνια, γιατί ας μην γελιόμαστε το να έχει να πληρωθεί ένας τόσο μικρός μισθός 2 χρόνια στην ουσία ισοδυναμεί με καθόλου μισθό. 

Σε αυτό το πλαίσιο, η άμεση αναδίπλωση της πρυτανείας και η δέσμευση της στο θέμα των απλήρωτων πρακτικών προφανώς αποδεικνύει τον φόβο που διαπερνάει τους θεσμούς του πανεπιστημίου στο άκουσμα (!) κινητοποιήσεων και αντιστάσεων. Παρόλα αυτά είναι πολύ νωρίς να μιλήσουμε για τελική νίκη. Ναι η πρυτανεία ξαφνικά δεσμεύτηκε πως τα χρήματα θα πληρωθούν μετά από δύο χρόνια σιγής ιχθύος παρόλα αυτά τώρα είναι η στιγμή που χρειάζεται κλιμάκωση του αγώνα. Αν το ζήτημα ξεχαστεί από τον σύλλογο η πρυτανεία δεν θα κινήσει καμιά διαδικασία αποπληρωμής των μισθών. Επίσης όλα τα υπόλοιπα αναγκαία αιτήματα για το θέμα της πρακτικής θα προσπαθήσει να τα ξεγράψει. Εμείς συνεχίζουμε να απαιτούμε την καταβολή των δεδουλευμένων στους πρακτικάριους, της κατάργησης των μισθολογικών διαφορών ανάμεσα στις πρακτικές που επιδοτούνται από ΕΣΠΑ και τις υπόλοιπες, την αύξηση του γελοίου μηνιάτικου μισθού των 80 ευρώ και την υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας των πρακτικάριων με το πανεπιστήμιο, είναι αναγκαίο πλέον να δημοσιοποιηθεί μια πλήρης λίστα των εσόδων του πανεπιστημίου. Ένα πάγιο αίτημα του φοιτητικού συλλόγου τα τελευταία χρόνια το οποίο η πρυτανεία προτιμά κάθε φορά να παραπέμπει στις καλένδες. Τίποτα από όλα αυτά δεν πρόκειται να μας χαριστεί. Ο μόνος τρόπος είναι η επιβολή τους από το σύλλογο. Οφείλουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα για τις πρακτικές και να τον κλιμακώσουμε ακόμα περισσότερο μέσα από την γενική συνέλευση του συλλόγου. Μέσα από το μόνιμο συντονιστικό γενικών συνελεύσεων που θα ανασυγκροτήσει το φοιτητικό κίνημα εκείνο που στο πρόσφατο παρελθόν τρομοκράτησε υπουργούς και πρυτάνεις και επέβαλε τις ανάγκες και τις επιθυμίες των φοιτητών.

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 21/3 ΣΤΙΣ 13.00 ΣΤΟ ΑΜΦ.ΣΙΔΕΡΗ                

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΔΕ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ-ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ!

8 Μάρτη 1857:  Γυναίκες εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας και του ιματισμού βγήκαν με μια μαζική διαδήλωση στους δρόμους της Νέας Υόρκης ζητώντας καλύτερες συνθήκες δουλειάς και ίσες αμοιβές. Η διαδήλωση κτυπήθηκε άγρια από την αστυνομία και πνίγηκε στο αίμα, αλλά αποτέλεσε σταθμό στην πάλη των εργατριών γυναικών που δεν σταμάτησε.
  Δύο χρόνια μετά, οι γυναίκες ξαναβγήκαν μαζικά στους δρόμους, με αποτέλεσμα να καθιερωθεί από το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα η 8^η Μάρτη «Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας».