ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΕΛΛΟΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ… ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ «ΘΕΛΩ» ΜΑΣ

Το διεθνές πλαίσιο τους πρώτους μήνες του 2017 φαίνεται να έρχεται από ένα όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι και είτε με μικρής κλίμακας συρράξεις είτε με διπλωματικά επεισόδιά μοιάζει με σκηνικό «ψυχρού πολέμου». Παράλληλα, με την ανάδυση σε όλο τον πλανήτη ακροδεξιών, ρατσιστικών και φασιστικών πολιτικών, τύπου Τραμπ στην Αμερική και Λεπεν στη Γαλλία, ιδεολογήματα που έχουν να κάνουν με «μεγάλες» εθνικές αφηγήσεις είναι ιδιαίτερα στη μόδα, ακόμα και σε ελληνικό έδαφος. Είναι σημαντικό λοιπόν σε αυτό το πλαίσιο, η νεολαία να μείνει έξω από τα παιχνίδια των πολεμοχαρών πολίτικών. Ιδιαίτερα στην «γειτονία» μας, με την αστάθεια στα πρόθυρα του ακήρυχτου εμφυλίου που υπάρχει στα Σκόπια και την Τουρκία και τον ρόλο που θέλει να παίξει η ελληνική κυβέρνηση και ο ελληνικός στρατός στην περιοχή, εκείνου του «παράγοντα σταθερότητας», η νεολαία πρέπει να μην τσιμπήσει σε αυτά τα αφηγήματα και να προτάξει την διεθνιστική αλληλεγγύη απέναντι στις κούρσες των εξοπλισμών και στα «θερμά επεισόδιά». Το έκδηλο αντιπολεμικό αίσθημα που υπάρχει στη νεολαία παραδοσιακά, είναι το μόνο που μέσω της αντιπολεμικής πάλης μέσα στους ιδίους τους φοιτητικούς συλλόγους αλλά και γενικότερα στους χώρους που εργάζεται ζει και αναπνέει η νεολαία, μπορεί να διασφαλίσει την ειρήνη στην περιοχή.

Την ίδια στιγμή που τα μαύρα σύννεφά του πολέμου κάνουν την εμφάνιση τους σε διεθνές επίπεδο, στην Ελλάδα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πραγματοποίει μια ακόμα τύποις σκληρή μάχη απέναντι στους θεσμούς για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης του 3^ου μνημονίου. Η πραγματικότητα όμως είναι πως στο βωμό ακόμα μιας δόσης θα θυσιαστούν ακόμα περισσότερα εργατικά δικαιώματα μέσω του νέου συνδικαλιστικού νόμου που περιορίζει ραγδαία το δικαίωμα στην απεργία. Ενώ η επίθεση του κεφαλαίου στον λαό συνεχίζεται ακόμα με πιο αναβαθμισμένο τρόπο περικόπτοντας ακόμα περισσότερο μισθούς και συντάξεις και αυξάνοντας ταυτόχρονα την φορολογία. Σε αυτό το πλαίσιο η λαομίσητη κυβέρνηση προσπαθεί μέσω ενός έντεχνου ανταγωνισμού πάνω από το αιγαίο μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από την συζήτηση για τα μέτρα που έρχονται κλείνοντας στην ουσία μια δεκαετία μνημονίων και τρομοκρατίας πάνω στον ελληνικό λαό.

Σε σύμπνοια με την επίθεση στις ανάγκες και τα δικαιώματα του λαού, η κυβέρνηση και το σύνολο του αστικού μπλοκ επιχειρούν να δημιουργήσουν έναν ακόμα πιο ασφυκτικό κλοιό για τη νεολαία μέσα από τις μπάρες στα ΜΜΜ αλλά και με την επίθεση στις δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί και εμπεδωθεί στους ίδιους τους φοιτητικούς συλλόγους. Χαρακτηριστικά, είναι τα παραδείγματα των διώξεων των φοιτητών σε Ξάνθη και Κρήτη, η σεξιστική επίθεση στο Βόλο και το περιστατικό με τον Συρίγο στην Παντειο. Η καθηγητική αυθαιρεσία από την μία δεν γινόταν ποτέ ανεκτή από τους φοιτητικούς συλλόγους και από την άλλη δεν υπάρχει σαν μεμονωμένο περιστατικό κάποιων «σαδιστών» καθηγητών, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι καθεστωτικές δυνάμεις ΠΑΣΠ-ΔΑΠ. Η καθηγητική αυθαιρεσία, προσπαθεί να βγάλει το κεφάλι από την τρύπα της γιατί έρχεται να λειτουργήσει σαν μέσο εμβάθυνσης και εμπέδωσης της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Τα μαζικά κοψίματα, μπαίνουν στο ίδιο καλάθι με τις επιθέσεις στο άσυλο, τις προσπάθειες εκφοβισμού φοιτητών και τις προτάσεις για μείωση εισακτέων στα ΑΕΙ, ακριβώς επειδή είναι τα μέσα εκείνα που θα δημιουργήσουν ακόμα περισσότερα ταξικά φίλτρα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και θα στηρίξουν το σύνολο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Τις πολιτικές τις οποίες στο πανεπιστήμιο στηρίζουν σε αγαστή συνεργασία οι πρυτανικές αρχές και οι καθεστωτικές δυνάμεις ΠΑΣΠ-ΔΑΠ.

Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που επιχειρείται κυρίαρχα με την υποστήριξη όλων των ΜΜΕ και όλων των κυβερνήσεων στα χρόνια της κρίσης τείνει πλέον να έχει κατασταλάξει σε δύο βασικούς στόχους για την τριτοβάθμια εκπαίδευση αυτήν την περίοδο. Ο ένας είναι η δημιουργία και η εμπέδωση όλο και περισσότερων ταξικών φραγμών και ο δεύτερος η ακόμα μεγαλύτερη επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου μέσω ενός νέου σταδίου πλέον, αυτού της αυτοχρηματοδότησης των ιδρυμάτων. Το δάνειο των 183 εκατ. ευρώ για την παιδεία από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων στην ουσία είναι ένα «μνημόνιο» για την παιδεία με όρους που θα έχουν άμεση σχέση με την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ. Η εισήγηση της συνόδου πρυτάνεων για μείωση των εισακτέων κατά 50%, τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά αλλά και η επαναφορά των συμβουλίων ιδρύματος, με τη νέα μορφή των περιφερειακών συμβουλίων είναι τα εργαλεία για την εμπέδωση αυτών των ταξικών φίλτρων. Το μοντέλο του μικρού και ευέλικτου πανεπιστημίου από την άλλη, αυτού που θα βρίσκει τους πόρους για την λειτουργία του από μόνο του είναι το μοντέλο πανεπιστημίου που θέλει να εγκαθιδρύσει το κεφάλαιο. Ένα πανεπιστήμιο δηλαδή που η διαπλοκή του με την αγορά θα είναι αναγκαία για την επιβίωσή του. Ένα πανεπιστήμιο που οι εταιρείες θα κάνουν πάρτι και θα παράγει αποφοίτους μιας χρήσης για τους καπιταλιστές.

Όσον αφορά τώρα την κατάσταση στη Γεωπονική που κάποιοι νομίζουν πως είναι ιδανική. Στο Γεωπονικό υπάρχει μια έντονη τάση ευθυγράμμισης του πανεπιστημίου με τα ιδεολογήματα “του κερδοφόρου πανεπιστημίου”, “την ιδιωτική χρηματοδότηση”, τη σύνδεση του πανεπιστημίου με την αγορά”. Τα συμπεράσματα της εξωτερικής αξιολόγησης καταδεικνύουν ακριβώς αυτό. Το 51% της χρηματοδότησης της σχολής προέρχεται από ιδιωτικές πηγές, κάποια εργαστήρια έχουν συνδεθεί άρρηκτα με συγκεκριμένες επιχειρήσεις όπως η ΦΑΓΕ, ο Κορρές κλπ, ενώ ολόκληρες πτυχές του πανεπιστημίου όπως η σίτιση έχουν πουληθεί εξ’ ολοκλήρου σε ιδιώτες. Σε αυτό το σημείο είναι που οι εκφυλισμένες καθεστωτικές παρατάξεις σπεύδουν να υπερασπιστούν όλα τα παραπάνω παραδείγματα και να δηλώσουν την πίστη τους στην ιδιωτικοποίηση – επιχειρηματικοποίηση της παιδείας. Η αντίθεσή μας στα πρότυπα του επιχειρηματικού πανεπιστημίου, όπως ακολουθούνται τόσο στο εξωτερικό όσο όμως και στην Ελλάδα, δεν εδράζεται μόνο στην αξιακή μας θέση για δημόσια δωρεάν πανεπιστήμιο ανοιχτό σε στην νεολαία, αλλά αντίθετα πατάει σε πρακτικές και υλικές απολήξεις που αποδεικνύουν πως η προσαρμογή της παιδείας σε ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και στην λογική “κέρδους – ζημιάς”, αντικειμενικά σημαίνει υποτίμηση των αναγκών της πληττόμενης πλειοψηφίας. Τεκμήριο αποτελεί πάλι το ίδιο το Γεωπονικό, καθώς την ίδια ώρα που τρέχουν στο εσωτερικό του αμύθητα πάρε – δώσε μεταξύ μεγαλοκαθηγητών και επιχειρηματικών ομίλων οι ανάγκες των φοιτητών δεν καλύπτονται ούτε στο ελάχιστο.  Τα εργαστήρια και τα γνωστικά αντικείμενα που δεν θεωρούνται κερδοφόρα και αναγκαία για τη νέα σελίδα του «σύγχρονου Γεωπονικού» υποβαθμίζονται συνεχώς με αποτέλεσμα στην ουσία να καταργούνται. Η εργολαβία στην σίτιση δεν καλύπτει τις ανάγκες όλων των φοιτητών, ενώ προσπαθεί συνεχώς να εγκαθιδρύσει ένα κλίμα τρομοκρατίας στους εργαζόμενους φοιτητές του εστιατορίου με συνεχόμενες απειλές για απόλυση, μείωση μισθού και σκληρές συμπεριφορές. Εστίες Γεωπονικού δεν υπάρχουν, παρά μόνο ελάχιστα δωμάτια που παραχωρούνται από εστίες άλλων ιδρυμάτων. Τα παραπάνω παραδείγματα, γεννούν ένα τεράστιο ερώτημα που οι καθεστωτικές δυνάμεις, η πρυτανεία και το Υπουργείο αρνείται να απαντήσει πεισματικά. Που πάνε τόσα λεφτά που κυκλοφορούν μέσα στο πανεπιστήμιο; Γιατί την ίδια ώρα που κάποιοι χτίζουν περιουσία μέσα από την διαπλοκή ιδιωτών – πανεπιστήμιο, οι παροχές και οι υποχρεώσεις του πανεπιστημίου ως προς τους φοιτητές συνεχώς αναιρούνται; Ο Φοιτητικός Σύλλογος την Τετάρτη βαίνει στην Γενική Συνέλευση ώστε να σταματήσει επιτέλους η κοροϊδία ως προς το πρόσωπό του με αίτημα την πλήρη δημοσιοποίηση της οικονομικής λειτουργείας του συλλόγου και την απαίτηση τα λεφτά να κατευθύνονται στις ανάγκες και τις επιθυμίες των φοιτητών.

Το ζήτημα της πρακτικής άσκησης στο Γεωπονικό φανερώνει με τον πιο έκδηλο τρόπο, την οξύμωρη και αντιφατική ιεράρχηση της χρηματοδότησης στη σχολή αλλά και συνολικά στην παιδεία. Καθώς ο ισχνός μισθός της πρακτικής που καταβαλλόταν στους φοιτητές έχει να πληρωθεί από το 2014, την ίδια ώρα που τεράστια ποσά πάνε για ηλεκτρικά λεωφορεία και εγκατάσταση φωτοβολταϊκών. Μπορεί η αυτόματη αναδίπλωση από πλευράς πρυτανείας και η δέσμευσή της πως τελικά τα λεφτά θα δοθούν στους φοιτητές να αποτελεί μια πρώτη νίκη. Παρόλα αυτά, τώρα είναι που ο αγώνας πρέπει να πλαισιωθεί από απόφαση γενικής συνέλευσης και να πάρει την πολιτική σφραγίδα του συλλόγου, ώστε να διασφαλιστεί πως τα λεφτά θα πληρωθούν όντως και το ζήτημα δεν θα ξεχαστεί μέσα από μια προφορική δέσμευση. Κόντρα στις χαζές δικαιολογίες Πρυτανείας και ΠΑΣΠ, πως το πρόβλημα έγκειται σε γραφειοκρατικά προβλήματα, το βαθύτερο αίτιο για το καθεστώς απλήρωτης εργασίας στα πανεπιστήμια είναι βαθιά πολιτικό. Η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εκμετάλλευση φοιτητών – διδακτορικών μέσα από τα πανεπιστήμια αποτελεί πάγια κατεύθυνση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης προκειμένου τα ιδρύματα και οι φοιτητές να αποτελούν πηγές κερδοφορίας για το ιδιωτικό κεφάλαιο. Η πάλη για άμεση και όχι αναδρομική καταβολή των δεδουλευμένων μας για μας πρέπει να συνοδευτεί με μια συνολικότερη γκάμα αιτημάτων που θα μας εξασφαλίζει στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα. Για μας, ο φοιτητικός σύλλογος μέσα από αγωνιστική απόφαση μπορεί και πρέπει να διεκδικήσει στο τώρα:

1) Άμεση καταβολή των δεδουλευμένων – Όχι στην κοροϊδία της πρυτανείας που μας εμπαίζει με καταβολή 2–3 χρόνια μετά την πρακτική άσκηση.

2) Αύξηση των μισθών της πρακτικής, καθώς τα 80 ευρώ το δίμηνο δεν φτάνουν ούτε για χαρτζιλίκι, ενώ δουλεύουμε κανονικά 8ωρα σαν κανονικοί εργαζόμενοι.

3) Κατάργηση της μισθολογικής διαφοράς μεταξύ πρακτικών ΕΣΠΑ και μη, καθώς η στόχευση αυτής της διαφοράς είναι να καλλιεργηθεί κλίμα ανταγωνισμού και κανιβαλισμού μεταξύ των φοιτητών (βαθμολογικά κριτήρια για ΕΣΠΑ).

4) Υπογραφή συλλογικής σύμβασης μεταξύ πρυτανείας και όλων των πρακτικάριων, με πρότυπο κανονισμό που θα φέρει ο ίδιος ο φοιτητικός σύλλογος μέσα από το αγωνιστικό πλαίσιο, ώστε να ασφαλιζόμαστε σε περίπτωση ατυχήματος και εργοδοτικής αυθαιρεσίας και να έχουμε την δυνατότητα συνδικαλιστικής έκφρασης στους χώρους δουλειάς.

Μπορεί οι καθεστωτικές δυνάμεις – Πρυτανεία – Κυβέρνηση – Ε.Ε. να πιστεύουν πως η νεολαία ξόφλησε. Πως έχει αποκοπεί από τις αγωνιστικές της παρακαταθήκες και τον έμφυτο ριζοσπαστισμό της. Η οριακή κατάσταση που έχουν περιέλθει τα πανεπιστήμια καθώς και η ποιοτικά αναβαθμισμένη επίθεση στην παιδεία μέσα από την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, σε συνδυασμό με την συνέχιση των αντιλαϊκών πολιτικών από την λαομίσητη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν τον κόμβο ώστε η νεολαία να σπάσει την νηνεμία και την εκνευριστική ομαλότητα που επικρατεί στην κοινωνία. Να διεκδικήσουμε τώρα ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό στην νεολαία και στους αγώνες της, μαζικό υποδοχέα της νέας γενιάς, με λεφτά για τις δικές μας ανάγκες και όχι για τις επιχειρήσεις, το χρέος, τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς κ.ο.κ.. Η φοιτητιώσα νεολαία μέσα από τους φοιτητικούς της συλλόγους, μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο στην ανάπτυξη ενός μαζικού – νεολαιίστικου κινήματος που θα σαρώσει κάθε πτυχή των αντιλαϊκών πολιτικών και των αντιδραστικών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Χτίζοντας στα θεμέλια του σάπιου κόσμου τους τις δομές εκείνες που θα εξυπηρετούν τις δικές μας ανάγκες και δικαιώματα σε ΜΟΡΦΩΣΗ, σφαιρική και ολόπλευρη προσαρμοσμένη στις κοινωνικές ανάγκες ΔΟΥΛΕΙΑ, με πλήρη και εξασφαλισμένα δικαιώματα ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ για τον λαό και την νεολαία.

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 22/03 ΣΤΙΣ 13.00 ΣΤΟ ΑΜΦ.ΣΙΔΕΡΗ