Μπροστά στο κλείσιμο της 3ης αξιολόγησης και στην προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για την επίτευξη του «success story», για το τέλος των μνημονίων δηλαδή και για την προσέλκυση των επενδύσεων, ένα πράγμα είναι σίγουρο για την πλειττόμενη κοινωνική πλειοψηφία: τα 10 χρόνια της δομικής καπιταλιστικής κρίσης που έχουν επιφέρει την κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση του λαού και της νεολαίας, έρχονται να επισφραγιστούν από τις πιο σκληρές αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις σε όλους τους τομείς. Οι περαιτέρω μειώσεις μισθών και συντάξεων, η διάλυση των κοινωνικών παροχών, η καταστρατήγηση του δικαιώματος στην απεργία(50+1 για την κήρυξη απεργιακών κινητοποιήσεων), το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας με την ταυτόχρονη ιδιωτικοποίηση φυσικά, είναι ενδεικτικά της επίθεσης που διεξάγεται από κυβέρνηση-ΕΕ-κεφάλαιο στα λαϊκά στρώματα. Η αδυναμία ξεπεράσματος της κρίσης από πλευράς αστικής μπάντας και οι νέες αντιθέσεις που δημιουργούνται, οδηγούν την ταξική πάλη και ειδικά το νεολαιίστικο κίνημα σε μια νέα ιστορική φάση. Η διαρκής ροπή προς τον πόλεμο, αποτελεί έναν από τους κυριότερους κινδύνους για τη νεολαία. Η αναμέτρηση με το ζήτημα του πολέμου παύει να είναι αφηρημένο θέμα και έρχεται όλο και ταχύτερα στη ημερήσια διάταξη. Σε αυτή την κατάσταση λοιπόν, διαφαίνεται ότι μέσα από τις αντιθέσεις αυτές, δημιουργούνται και οι όροι για τη υπέρβαση της κυριαρχίας της αστικής πολιτικής, με την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου, η οποία περνά και μέσα από την αντιπολεμική πάλη και από την ανάπτυξη διεθνιστικής συνείδησης και δράσης μεταξύ των λαών.
Γίνεται ξεκάθαρο πως από το στόχαστρο της επίθεσης, η εκπαίδευση δε θα μπορούσε να μείνει στο απυρόβλητο. Στα πλαίσια του σύγχρονου καπιταλισμού, η εκπαίδευση ανασυγκροτείται ριζικά ώστε να εξυπηρετούνται με αποτελεσματικότερο τρόπο η καπιταλιστική κερδοφορία και η αστική κυριαρχία. Η εξυπηρέτηση του παραπάνω στόχου γίνεται αντιληπτή με την προσπάθεια έντασης της επιχειρηματικοποίησης του συνόλου των βαθμίδων της εκπαίδευσης και την ανασυγκρότηση των ρόλων της προς αυτή την κατεύθυνση. Το νέο σχολείο της αγοράς, αλλά και η προσπάθεια ολοκλήρωσης και βαθέματος του επιχειρηματικού πανεπιστημίου, αποτελούν ενδείξεις αυτής της τάσης. Η αστική πολιτική για την εκπαίδευση είναι μια συνισταμένη των γενικών κατευθύνσεων των αστικών ολοκληρώσεων, που εκφράζονται από τις οδηγίες του ΟΟΣΑ, της ΕΕ και άλλων μηχανισμών. Έτσι λοιπόν, το πανεπιστήμιο συμβάλλει στη διαμόρφωση των συνολικών όρων αναπαραγωγής, κερδοφορίας και κυριαρχίας του κεφαλαίου με το σύνολο των λειτουργιών του. Συμβάλλει, δηλαδή, παράγοντας συγκεκριμένο αριθμό και τύπο αποφοίτων, με συγκεκριμένες γνώσεις και ιδεολογικοπολιτικά πιστεύω, από συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες(ταξικοί φραγμοί), μέσα από συγκεκριμένες εκπαιδευτικές δομές, διεξάγοντας το μεγαλύτερο μέρος της έρευνας που έχει ανάγκη ο σύγχρονος καπιταλισμός.
Υπό αυτό το πρίσμα, η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση για τα ελληνικά ιδρύματα, εντάσσεται στη συνολικότερη πολιτική του κεφαλαίου. Ο νόμος Γαβρόγλου που ψηφίστηκε από τα έδρανα της βουλής το καλοκαίρι, με τις σχολές κλειστές, έρχεται ως εξειδίκευση των αντιδραστικών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων για την εκπαίδευση και στοχεύει στο εξής: την περαιτέρω εμβάθυνση της επιχειρηματικοποίησης του πανεπιστημίου, την όξυνση των ταξικών φραγμών, την εγκαθίδρυση της απλήρωτης εργασίας και εκμετάλλευσης, την πλήρη εμπορευματοποίηση της γνώσης και έρευνας. Πιο συγκεκριμένα, με την απεμπλοκή της κρατικής χρηματοδότησης στα πλαίσια της καπιταλιστικής κρίσης, προωθείται η οικονομική αυτοτέλεια των ιδρυμάτων, μέσω της χρηματοδότησης από το ιδιωτικό κεφάλαιο. Επιδιώκεται δηλαδή το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας του πανεπιστημίου, επιμέρους πτυχές του που είναι κερδοφόρες σε επιχειρηματικούς ομίλους, με ταυτόχρονη εκμετάλλευση των φοιτητών-εργαζομένων μέσω της τζάμπα εργασίας, των απλήρωτων πρακτικών και την δωρεάν εκμετάλλευση/πώληση των πτυχιακών εργασιών των φοιτητών, προπτυχιακών και μεταπτυχιακών. Ταυτόχρονα, μέσω του νόμου επιδιώκεται η μετατροπή της εκπαίδευσης και της έρευνας σε εμπόρευμα, με σταθερό γνώμονα το κέρδος στις πλάτες των φοιτητών. Αυτό μεταφράζεται σε μια «ανταποδοτική λογική» στα μεταπτυχιακά, που ναι μεν μπορεί να δημιουργήσουν μεταπτυχιακά χωρίς δίδακτρα, αλλά θα δημιουργήσουν μεταπτυχιακά που θα πληρώνονται από την τζάμπα εργασία των ίδιων των μεταπτυχιακών φοιτητών. Έτσι, ανοίγει η συζήτηση για δίδακτρα και σε προπτυχιακό επίπεδο(με ταυτόχρονη υποβάθμισή του), οξύνοντας τους ταξικούς φραγμούς και πετώντας εκτός εκπαίδευσης το μεγαλύτερο κομμάτι της νεολαίας.
Φαίνεται λοιπόν, ότι το πανεπιστήμιο λειτουργεί πλέον ως μια κερδοφόρα επιχείρηση, με συγκεκριμένα οργανογράμματα, με λογικές «κέρδους-ζημιάς». Υπό αυτό το πρίσμα και στα πλαίσια της πλήρους υποταγής στις ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας, εξειδικεύονται τα προγράμματα σπουδών ώστε οι φοιτητές να έχουν συγκεκριμένες γνώσεις και δεξιότητες που είναι χρήσιμες την εκάστοτε στιγμή στις ανάγκες της αγοράς και σε ένα μελλοντικό διάστημα θα εξειδικεύονται αλλού μέσω σεμιναρίων κ.α., με σκοπό την πολυδιάσπαση της γνώσης, άρα και την πολυδιάσπαση του εργατικού δυναμικού. Μέσα σε αυτό το μικρό, ευέλικτο πανεπιστήμιο, γίνεται ξεκάθαρο ότι δεν χωρούν αντιδράσεις και συλλογικές διεκδικήσεις, γι’ αυτό και επιδιώκεται μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα δικαιώματα και τις ελευθερίες των φοιτητών. Ιδιαίτερη σημασία πρέπει να δοθεί και στην προσπάθεια ενσωμάτωσης του φοιτητικού κινήματος μέσω της συνδιοίκησης και της επαναφοράς του ασύλου τα οποία πετιούνται ως «τυράκια» για να αποτρέψουν οποιαδήποτε αντίδραση. Η πραγματικότητα είναι ότι αν εφαρμοστεί ο νόμος όχι μόνο δημοκρατικό δεν θα είναι το πανεπιστήμιο αλλά θα είναι ακόμα πιο αυταρχικό. Ενώ ένα άσυλο που θα καταστρατηγείται κάθε φορά που θα το θέλει η αστική τάξη και θα μένει στις διακηρυκτικές κορώνες του ΣΥΡΙΖΑ ούτε νόημα θα έχει ούτε πραγματικό άσυλο θα είναι.
Σε όλη αυτή την κατάσταση που περιγράψαμε, το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, όχι απλά εφαρμόζει την αστική πολιτική και όλες τις επιταγές κυβέρνησης-ΕΕ-κεφαλαίου, αλλά ήδη αποτελεί ένα αυτοχρηματοδοτούμενο πανεπιστήμιο(51% της συνολικής χρηματοδότησης προέρχεται από το ιδιωτικό κεφάλαιο). Ταυτόχρονα, τρέχουν εκατοντάδες επιχειρηματικά προγράμματα στο εσωτερικό του με την εκμετάλλευση φοιτητών-εργαζομένων, ενώ τομείς που δεν είναι κερδοφόροι αφήνονται στη μοίρα τους, με τις απλήρωτες πρακτικές εδώ και 2 χρόνια(παρά τις επιμέρους νίκες μετά από πιέσεις), με την καθιέρωση της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας των φοιτητών. Σε αυτό το πλαίσιο, οι ευθύνες της πρυτανείας και των καθεστωτικών δυνάμεων ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, δεν έγκειται απλά στο γεγονός ότι προωθούν τη διάλυση του πανεπιστημίου και την επιχειρηματικοποίησή του, αλλά και στο γεγονός ότι τόσο καιρό προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τον φοιτητικό σύλλογο από τον πραγματικό πυρήνα των προβλημάτων. Προωθούν την αποπολιτικοποίηση του συλλόγου, μάχονται με μένος ενάντια στις συλλογικές διαδικασίες, καταστρατηγούν κάθε έννοια πολιτικής και κοινωνικής ζύμωσης. Έτσι, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση στην οποία ο φοιτητικός σύλλογος εδώ και 2 χρόνια δεν έχει πάρει αγωνιστική απόφαση, συνεδριάζει εθιμοτυπικά 2 φορές τον χρόνο και η απαξίωση σε επίπεδο συλλόγου αυξάνει ραγδαία. Τα κοινωνικά ρεύματα στο εσωτερικό του συλλόγου καταδεικνύουν ότι η εμπέδωση του επιχειρηματικού πανεπιστημίου με την ταυτόχρονη απομάκρυνση από την πολιτική συζήτηση, ο ατομικός δρόμος και η εξατομίκευση των όρων ύπαρξης των φοιτητών αποτελούν την καθημερινή πραγματικότητα με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι.
Υπό αυτό το πρίσμα, ως ΑΝ.Α.Χ. έχουμε βαθιά πίστη ότι ο φοιτητικός σύλλογος Γεωπονικής όχι μόνο μπορεί να ακολουθήσει τις αγωνιστικές του παρακαταθήκες των προηγούμενων ετών που αποτυπώθηκαν σε μια σειρά γύρων ταξικής αναμέτρησης, αλλά μπορεί να αναβαθμίσει αυτά τα αντανακλαστικά σε ένα ανώτερο πολιτικό περιεχόμενο και δράση μπροστά στα τεράστια κοινωνικά ρήγματα και την τεράστια οργή και αγανάκτηση που ενυπάρχει στους κόλπους της νεολαίας. Σε αυτή τη λογική, ενόψει της Γενικής Συνέλευσης την Τρίτη 14/11, θεωρούμε ότι μπορεί και πρέπει ο σύλλογος να πάρει αγωνιστική απόφαση μπροστά στο φόντο της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και να βρεθεί στο πλάι όλων των κομματιών της κοινωνίας που βρίσκονται στο περιθώριο και στην εξαθλίωση. Γι’ αυτό λοιπόν, καλούμε όλες τις ριζοσπαστικές δυνάμεις που αντιλαμβάνονται αυτή την αναγκαιότητα, αλλά και την αναγκαία ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος και του ευρύτερου νεολαιίστικου, που περνά μέσα από την αναγκαία ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων και των αμεσοδημοκρατικών του δομών, όλες τις συλλογικότητες που μάχονται ενάντια στον καπιταλισμό, τον φασισμό, τον σεξισμό και ρατσισμό και σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και παράγουν πολιτική για την τάξη μας, αλλά και κάθε ανένταχτο αγωνιστή/στρια, να συμβάλλει στη συνδιαμόρφωση κοινού αγωνιστικού πλαισίου ενόψει της συνέλευσης.
Ως ΑΝ.Α.Χ-Ε.Α.Α.Κ. και ως πολιτική συλλογικότητα, επιλέγουμε να παράγουμε πολιτική υπό το πρίσμα της συνολικής αμφισβήτησης της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, θεωρούμε αναγκαίο σε αυτή τη διαδικασία να αντιλαμβανόμαστε την πολιτική βάση αρχών, αποτελώντας οργανικό κύτταρο της εικόνας που οραματιζόμαστε για μια άλλη κοινωνία, μακριά από κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης, σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Σε αυτό το πλαίσιο,θέτουμε υπό διακύβευση την από κοινού πολιτική δράση το προσεχές διάστημα με την Συσπείρωση ΑΡιστερών Ανεξάρτητων Φοιτητών(ΣΑΡΑΦ). Και αυτό γιατί θεωρούμε ότι η συγκρότηση της ΣΑΡΑΦ έγινε στη σκιά ενός σεξιστικού συμβάντος και μιας καταγγελίας για σεξιστική επίθεση, για την οποία χρειάζεται να παρθεί μια πιο συγκεκριμένη πολιτική στάση από πλευράς ΣΑΡΑΦ. Για εμάς, αυτές οι λογικές και οι πρακτικές δεν μπορούν να συμβάλλουν σε μια πολιτική διαδικασία που θα είναι σύμφυτη με την πολιτική των «από κάτω», με την πολιτική που εναντιώνεται σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης, πτυχές της οποίας είναι ο αγώνας ενάντια στον σεξισμό και την πατριαρχία, ο αγώνας ενάντια στον φασισμό, τον ρατσισμό κ.ο.κ. Για εμάς, αυτά τα ζητήματα είναι υψίστης σημασίας, καθώς ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση, δεν μπορεί να μην είναι ταυτισμένος με τον συνολικό αγώνα χειραφέτησης όλων εκείνων των κομματιών που πλήττονται στη σημερινή πατριαρχική κοινωνία. Επί πλέον, πραγματικά προβληματιζόμαστε στο πού μπορεί να αποσκοπεί μια άκρως εχθρική αιτιολόγηση της διάσπασης, με βαριές κατηγορίες για διαγραφές πολιτικών αντιλήψεων, για ύπαρξη λογικών «ιεραρχίας και ηγεμονισμού» εντός του ΑΝ.Α.Χ.–Ε.Α.Α.Κ. και όλα αυτά λίγες μέρες πριν τη διεξαγωγή γενικής συνέλευσης για το Πολυτεχνείο; Σε αυτό το πλαίσιο καλούμε τη ΣΑΡΑΦ μέχρι αρχικά να εξηγηθεί το πολιτικό σκεπτικό με το οποίο προχώρησαν σε διάσπαση σχήματος Ε.Α.Α.Κ. σε έναν τέτοιο σύλλογο και διευθετηθεί η στάση της ΣΑΡΑΦ για το ζήτημα του σεξισμού και της φυσιογνωμίας του οποιουδήποτε αριστερού, να μην προχωρήσει σε άλλες διασπαστικές κινήσεις, ώστε με σοβαρούς όρους να δούμε το επόμενο διάστημα αν και σε ποιον βαθμό μπορεί να υπάρξει κινηματική πολιτική σύμπραξη. Για να μην υπάρχουν παρερμηνείες, δεν αποκλείουμε de facto κάποια πολιτική σύμπραξη με κανένα σχήμα της αριστεράς. Παρόλα αυτά, εκτιμάμε πως χρειάζεται το επόμενο διάστημα η διευθέτηση κάποιων συγκεκριμένων ζητημάτων ώστε να γνωρίσουμε την ουσία του πολιτικού λόγου που αρθρώνει η κάθε δύναμη και το εάν και σε τι βαθμό μπορούμε να συμμαχήσουμε. Συνεπώς για μας, και όχι εν είδη "δήλωσης φρονημάτων", καθοριστική σημασία έχει η επεξήγηση του γιατί και σε ποια πολιτική βάση ένα νέο σχήμα δημιουργείται από τον πυρήνα ενός μαζικότερου σχήματος, η ύπαρξη κρυστάλλινης και συμπαγούς θέσης στο ζήτημα της αναγκαίας φυσιογνωμίας ενός αριστερού μορφώματος (σεξισμός, αποστροφή των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων, αποφυγή της επίλυσης διαφωνιών με οργανωτικούς όρους εντός αριστεράς) και τέλος η αταλάντευτη στάση πάνω στο πως οφείλει να ανασυγκροτηθεί η αντικαπιταλιστική αριστερά μέσα στα πανεπιστήμια και να συνεχίσει. Εκτιμάμε πως μέσα από τίμιες στάσεις και ειλικρινείς τοποθετήσεις η κοινή δράση μπορεί να μπολιάζεται εντός του κινήματος, συνεπώς προτρέπουμε κάθε αριστερή δύναμη να κινηθεί σε μια τέτοια κατεύθυνση.
H ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 13/11 ΣΤΙΣ 15.00 ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ‘Α, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΣΙΔΕΡΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου