8 Μάρτη 1857:
Γυναίκες εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας και του ιματισμού βγήκαν με
μια μαζική διαδήλωση στους δρόμους της Νέας Υόρκης ζητώντας καλύτερες συνθήκες
δουλειάς και ίσες αμοιβές. Η διαδήλωση κτυπήθηκε άγρια από
την αστυνομία και πνίγηκε στο αίμα, αλλά αποτέλεσε σταθμό στην πάλη των
εργατριών γυναικών που δεν σταμάτησε.
Δύο χρόνια μετά, οι γυναίκες ξαναβγήκαν μαζικά στους δρόμους, με αποτέλεσμα να καθιερωθεί από το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα η 8η Μάρτη «Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας».
Δύο χρόνια μετά, οι γυναίκες ξαναβγήκαν μαζικά στους δρόμους, με αποτέλεσμα να καθιερωθεί από το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα η 8η Μάρτη «Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας».
Σήμερα 161 χρόνια μετά, στην Ελλάδα της φυλακής του κεφαλαίου, της Ε.Ε.
και του Δ.Ν.Τ., η θέση της γυναίκας, της εργατικής τάξης και των λαϊκών
στρωμάτων βρίσκεται σε ολοένα και χειρότερη κατάσταση. Η κρίση του καπιταλισμού σε
παγκόσμιο επίπεδο επιφέρει τεράστια καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων,
με τις εργαζόμενες γυναίκες να χτυπιούνται διπλά και τριπλά.
Παρά τα μεγάλα λόγια για τις πολιτικές ισότητας από πλευράς της ΕΕ,
οι εργαζόμενες γυναίκες στην Ευρώπη πληρώνονται λιγότερο από τους άντρες
συναδέλφους τους, τα ποσοστά ανεργίας τους είναι πολύ μεγαλύτερα, ενώ οι
γυναίκες αποτελούν κατά κύριο λόγω τη στρατιά των ελαστικά, κακώς αμειβόμενων,
ανασφάλιστων και χωρίς δικαιώματα εργαζομένων.